In deze tijd, waarin niemand zijn aandacht op iets anders
lijkt te kunnen richten dan op de gevaren van corona, is de hele samenleving gefocust
op het voorkomen van sterfgevallen.
In onze angst voor de dood zijn we daarom bereid om vele
essentiƫle zaken - zaken die het leven nou juist leefbaar maken - te offeren in
ruil voor (vermeende) veiligheid.
Zaken zoals onze vrijheid, het maken van sociaal contact en onderlinge
toenadering, het bijeen komen, kunnen doen waar we goed in zijn (werken), het
hebben van keuzemogelijkheden (ook over onze eigen gezondheid) en zelfs het
nemen van enig risico, want ook dat geeft kleur aan het leven.
Anders gezegd: nu lijkt het dat we meer belang hechten aan
onze angst voor de dood, dan aan onze liefde voor het leven.
Het is natuurlijk heel begrijpelijk. Als we van ons leven
houden, dan willen we het behouden. Maar om daarvoor nou juist die zaken die
het leven waardevol maken – en WAAROM we dus van dat leven houden – op te offeren
met als enig doel het te verlengen; daarmee zouden we het paard wel eens achter
de wagen kunnen spannen.
Het klinkt hard, maar een gered leven is niets meer dan een
uitgestelde dood. Die dood die we uit
alle macht proberen te vermijden, maar die uiteindelijk voor iedereen
onvermijdelijk is. Des temeer reden, naar mijn smaak, om die kostbare
resterende tijd van leven niet te ontdoen van de zaken die dat leven nou juist
het leven WAARD maken.
Op dit moment lijkt alle aandacht echter op de dood te liggen,
en lijkt de kwaliteit van leven volkomen ondergeschikt geworden te zijn.
Begrijp me niet verkeerd: het vermijden van onnodig
overlijden is absoluut van groot belang, en dat geldt zeker niet alleen bij
corona. Maar als dat betekent dat we onder totale controle moeten leven, gedwongen
worden om sociaal contact te vermijden, gedicteerd moeten worden wanneer we waar
heen mogen gaan, en met wie, of met hoeveel vrienden, tot welke medicatie
(bijv. vaccin) we gedwongen worden, tot grotere armoede gedreven worden, etc., dan
wordt het leven zodanig grimmig dat een belangrijk deel van de dingen die het leven
waardevol maken, verdwijnt. Dan LEVEN we veel minder.
Als we LEVEN voor een belangrijk deel moeten inleveren om de
dood te vermijden, dan verliezen we onze liefde voor het leven (ons
levensgeluk), en dus onze gehechtheid eraan, en daarmee uiteindelijk ook onze
aversie voor de dood. Het sterk toenemende aantal zelfmoorden is daar nu al een
voorbode van. Dan schieten we ons doel ver voorbij.
5 opmerkingen:
Hoe waar geschreven,had zelf ook al de conclusie getrokken dat er hier zo'n angst heerst voor dat dood gaan!
Dat de bevolking zich heel gewillig iedere kant op laat duwen waarheen de overheid ze maar wil hebben!
Maar vooral het totale ontbreken van de realiteit, immers aan dat doodgaan kan niemand ontkomen!
Maar het verbijsterend om te zien hoeveel angst er rondom ons heerst!
Ze laten zich zelfs het hoofd afhakken omdat politici dat hun opdragen, onder het mom dat ze er anders wel eens dood aan kunnen gaan!
Hoe in en in triest, maar ook vooral karakterloos, je naar de slachtbank laten lijden!
Wat mooi beschreven! In de angst voor de dood zijn we zelfs bereid te stoppen met leven. Ik heb er vandaag toevallig ook een post over geschreven op Facebook. Dat ik momenteel angstiger ben voor de randverschijnselen rondom Corona (zoals verplichte vaccinatieprogramma's, ophokplicht zonder concrete einddatum, tracking door Google en providers, kliklijnen, etc.), dan voor het virus zelf. Hoelang laten we dit nog gebeuren??
Treffende compacte tekst!
Die angst-voor-de-dood-fixatie is een cultureel verschijnsel.
Het schijnt mij dat aanbidding van 1 ultieme dode -die zich dan zogezegd totalitair opofferde- als een soort superspirituele zondebok (oftewel vriend Jezus) in het Gristendom daaraan bijdraagt, die dood is immers verre van normaal.
Het zieke is dat een van origine levensfeest (Belthane) vervangen is door een dodenherdenking. Dus in deze tijd van het jaar barst het leven weer los, de bomen en bloemen lopen uit en de beesten krijgen hun jongen, maar in deze cultuur wordt een kruisigingsdood gevierd. Zalig Pasen!
Dank je wel voor de mooie teksten. Ik was laatst in de war over ‘ angst voor de dood’ en ‘ angst voor onze scheppingskracht; ons creeerend vermogen’. Dat was nadat ik e.e.a. las over Zach Bush maar vooral ook de tekst op deze website. https://www.thebetterindia.com/82304/why-adopt-organic-farming-practices-important-india/ Na het lezen mijmerde ik: “ stel nou dat we dat we daarop inzetten, al onze energie en geld, wat zou er dan van Nederland worden?” De angst voor de dood en behoefte aan werkende medicijnen of vaccins, is controlegericht. Maar we hebben geen controle. We moeten het leven leven en in alle onzekerheid proberen een mooiere wereld achter ons te laten, na ons leven.
Is de oplossing van dit alles zo simpel als zet de tv uit en je smartphone? Kijk geregeld wel nos jornaal puur om de vijand in de gaten te houden en te weten wat ze van plan zijn en hoe ver ze er mee zijn. Maar kijk vooral veel filmpjes op youtube waar bij ik het gevoel heb de waarheid te horen. Lees dan ook vaker reacties, sommige reacties die ik tegen kom is dat we bijvoobeeld een coup zouden moeten plegen, of rellen tegen de regering. Hoe denkt u hierover? Richt me nu naar de schrijver van de site. Wilde trouwens wel alvast zeggen bedznkt voor de heldere en duidelijke teksten.
Een reactie posten