Al het "crisisbeleid" leidt tot hetzelfde

De stikstofcrisis, de CO2 crisis, de woningcrisis, de pensioencrisis, het lijken allemaal losstaande verschijnselen. En zo worden ze ook gepresenteerd. Totdat je de “oplossingen” gaat bekijken. Dan zie je dat er een overeenkomst bestaat tussen deze schijnbaar losstaande zaken. Dan zie je dat de beleidsmaatregelen die gebaseerd zijn op deze “crises” allemaal dezelfde consequenties gaan hebben.

Letterlijk AL het beleid dat gebaseerd wordt op deze “crisissituaties” leidt tot hetzelfde: het onmogelijk maken om voor onszelf te zorgen.

Om voor onszelf te kunnen zorgen, moeten we toegang hebben tot onze basisbenodigdheden. Om te kunnen leven hebben we en aantal primaire zaken nodig:

- Onderdak (wonen)

- Energie

- Inkomen

- Voedsel

Zonder toegang tot deze dingen, zijn we dakloos, lijden we kou, leven we in armoede en hebben we honger. En alle “crisismaatregelen” leiden precies daartoe. De situaties lijken dus verschillend, maar de consequenties van het beleid zijn hetzelfde.

Wonen

De aanval op wonen wordt op verschillende fronten ingezet. Sociale huurwoningen worden steeds minder toegankelijk gemaakt. Boven een modaal inkomen komt niemand er meer voor in aanmerking. Huurtoeslagen worden versoberd waardoor ook mensen met lage inkomens niet meer kunnen huren. Daarnaast worden de woningbouwverenigingen dusdanig zwaar belast dat er geen geld meer is voor nieuwbouw, en dat ze genoodzaakt zijn hun woningvoorraden te verkopen. Dat betekent ellenlange wachtlijsten.

Logischerwijze ontstaat hierdoor meer vraag naar betaalbare koopwoningen. Als gevolg van die vraag, stijgen de prijzen daarvan. Hierdoor zijn ze voor grote groepen mensen ook niet meer betaalbaar. Daarnaast zijn er instapdrempels voor hypotheken opgeworpen, waardoor gezinnen met een inkomen dat rond modaal ligt (en niet meer in aanmerking komen voor sociale huurwoningen) ook geen passende hypotheek meer kunnen krijgen, en dus geen toegang meer hebben tot wonen.

Het enige dat dan nog resteert is particulier huren. Maar ook hier vliegen de huurprijzen omhoog als gevolg van de toegenomen vraag (die dus weer een gevolg is van het beleid). Daarnaast worden sociale huurwoningen, als consequentie van het draconische belastingbeleid, massaal verkocht aan speculanten die ze vervolgens tegen woekerprijzen verhuren.

En dan is er ineens de “stikstofcrisis” die wordt gebruikt als rechtvaardiging voor een bouwstop. Hierdoor worden jongeren die zelfstandig willen gaan wonen genoodzaakt bij hun ouders te blijven wonen.

Resultaat: alle beleidsmaatregelen leiden tot het onmogelijk maken van wonen voor steeds grotere groepen mensen.  

Energie

De “CO2-crisis” wordt ingezet om energie te rantsoeneren. Gas zal simpelweg worden afgesloten, waardoor mensen gedwongen worden om elektrische warmtepompen aan te schaffen, tegen torenhoge kosten. Dat deze pompen nauwelijks bruikbaar zijn (de capaciteit is veel te klein om een huis behoorlijk te verwarmen) doet er kennelijk niet toe.

Als mensen bezwaar maken tegen deze gedwongen investering, roept de overheid dat ze zullen “helpen” door leningen te verstrekken (uiteraard van het belastinggeld dat al door de bevolking is betaald). Maar niet zonder voorwaarden: de grond waarop het huis staat wordt dan eigendom van de overheid. Hierdoor vervalt het beschikkingsrecht over het huis natuurlijk voor een deel aan die overheid. Je kunt een huis immers niet verkopen zonder de grond waar het op staat. Dit beleid past dus ook uitstekend in de aanval op wonen.

Als mensen uitweg zoeken door een houtkachel aan te schaffen, wordt dit bij voorbaat geblokkeerd, want dat is ineens “slecht voor de gezondheid”.

Daarnaast wordt de “CO2-crisis” gebruikt als rechtvaardiging voor het verhogen van energiebelastingen en als opmaat voor een algemene CO2-taks. Dat geld moet natuurlijk worden opgebracht door de burgers en worden betaald uit hun loon.

Samen met het beleid dat wonen steeds duurder maakt, stijgen hierdoor de vaste lasten spectaculair. Uiteraard leidt dat tot meer armoede.

Resultaat: alle beleidsmaatregelen leiden tot minder toegang tot betaalbare energie voor steeds grotere groepen mensen.

Inkomen

Als gevolg van het beleid, is het geïndexeerde inkomen al decennia niet gestegen, terwijl de vaste lasten explosief toenemen. Dit resulteert uiteraard in minder besteedbaar inkomen. Daarnaast wordt ons uitgesteld inkomen (pensioen) geroofd onder het mom van een pensioencrisis die in werkelijkheid helemaal niet bestaat. Er wordt een rekentruc toegepast waardoor er een crisis LIJKT te zijn.

Resultaat: alle beleidsmaatregelen leiden tot minder besteedbaar inkomen, en dus tot meer armoede voor steeds grotere groepen mensen.

Voedsel

Ook hier wordt de aanval op verschillende fronten ingezet. De zogenaamde stikstofcrisis moet de veeteelt drastisch inperken. Dat heeft natuurlijk gevolgen voor de voedselvoorziening.

Daarnaast stuurt het beleid aan op meer biobrandstof in benzine. De E10 benzine komt voor 10%  uit biomassa. Die gewassen moeten uiteraard worden verbouwd, en dat gaat ten koste van landbouwgrond waarop normaal voedsel gekweekt wordt. Om het hele wagenpark op E10 te laten rijden, hebben we ongeveer 30% van alle beschikbare grond in Nederland nodig. Grond waarop dan dus niet meer gewoond kan worden, en waarop geen voedsel verbouwd kan worden. Ook dat heeft uiteraard consequenties voor de voedselvoorziening en wonen.

De volgende aanval op voedsel zal gebaseerd zijn op een “watercrisis”. Er wordt geroepen dat de landbouw teveel water verbruikt. Er zullen maatregelen genomen worden om die landbouw  te beperken. Uiteraard ook met voedselschaarste als gevolg.

Resultaat: alle beleidsmaatregelen leiden tot minder beschikbaar voedsel, en dus tot meer honger voor steeds grotere groepen mensen.

Kortom

Kortom, alle beleidsmaatregelen leiden dus tot meer dakloosheid, meer kou, meer armoede en meer honger.

Steeds wordt er geschermd met allerlei “bedreigingen” met de bedoeling dat we al die beleidsmaatregelen accepteren. Steeds wordt ons een "beter klimaat" voorgespiegeld (alsof het huidige klimaat zo beroerd is), maar nooit wordt er melding gemaakt van de logische consequenties van alle maatregelen voor ons leven. Kennelijk heeft men liever niet dat wij dit beseffen.

Maar wat als al die “bedreigingen” in werkelijkheid niet bestaan? Dat het beleid helemaal niet de bedoeling heeft om die zogenaamde bedreigingen onschadelijk te maken? Maar dat het beleid de bedoeling heeft om zelfstandig leven onmogelijk te maken? Dat is immers de overeenkomst tussen alle maatregelen: ze leiden onveranderlijk tot het rantsoeneren van wonen, energie, inkomen en voedsel. Tot armoede en het verlies van het vermogen om voor onszelf te zorgen.

Armoede is niet een gebrek aan geld, maar een gebrek aan toegang tot basisvoorzieningen. En dat is precies waarop AL het beleid aanstuurt.

Waarom?

Waarom zou een regering een dusdanig kwaadaardig beleid voeren?

Degenen die de meeste macht hebben in de wereld, hebben logischerwijze de meeste invloed. Zij hebben het vermogen om regeringen naar hun hand te zetten, want zij financieren ze. Het grootste belang van mensen met macht, is macht over alle andere mensen, want daar bestaat hun macht uit.

Om macht te kunnen hebben over anderen, is het een vereiste dat die anderen afhankelijk zijn. De macht van de één, bestaat immers uit de afhankelijkheid van de anderen. Machthebbers proberen daarom altijd die afhankelijkheid te vergroten. Het meest efficiënt doe je dat door die anderen het (zelfstandig) leven onmogelijk te maken. Zoals nu gebeurt.

Zodra het - als gevolg van het beleid - voor grote groepen mensen onmogelijk gemaakt is om voor zichzelf te zorgen, zullen de regeringen “te hulp schieten” en een vorm van basisinkomen aanbieden. Uiteraard onder voorwaarde van strikte gehoorzaamheid. En dan is de afhankelijkheid compleet.

Al het beleid volgt een beproefd patroon:

1- Verzin of creëer een probleem dat als bedreigend wordt ervaren

2- Wacht op een reactie van het publiek ("Jullie moeten er wat aan doen!")

3- Neem de maatregelen die je voor ogen had

Dit patroon staat bekend als problem-reaction-solution

Uiteraard kunnen regeringen dit beleid alleen voeren als voldoende mensen blijven geloven in de voorgespiegelde “bedreigingen” Anders bestaat er simpelweg geen rechtvaardiging voor dit armoedebeleid. Zodra voldoende mensen gaan beseffen dat ze worden misleid, en dat regeringen heel andere bedoelingen hebben dan ze beweren, dan staan die regeringen letterlijk machteloos.

5G

 

Ondanks de toenemende zorgen en weerstand, wil de politiek perse 5G uitrollen. De hamvraag daarbij is natuurlijk: WAAROM?

Waarom wil de regering/overheid perse dat er 5G komt? Wat is hun belang?

Zou het ze er werkelijk om gaan dat wij sneller filmpjes kunnen downloaden? Zijn ze zo begaan met ons gemak en ons entertainment dat ze perse het beste en leukste voor ons willen? Wie dat gelooft, heeft echt al heel lang onder een steen geleefd.

De overheid is (het woord zegt het al) gepositioneerd BOVEN de bevolking. Dat betekent dat de overheid MACHT heeft over die bevolking. Macht is het vermogen het gedrag van anderen te controleren en te bepalen. Controle over de bevolking is dus het primaire belang van iedere regering en overheid. Een regering/overheid die geen controle heeft over de bevolking, heeft immers geen enkele macht. En dus geen bestaansrecht.

Om die controle te verkrijgen, te behouden en uit te breiden, worden altijd alle beschikbare middelen ingezet. Nu nieuwe technologieën in hoog tempo beschikbaar komen, zullen ze dus sowieso worden ingezet voor controledoeleinden. Omdat het KAN.

Om het gedrag van de bevolking te dicteren heb je een systeem nodig dat dit mogelijk maakt. De 5G technologie leent zich daar bij uitstek voor. Een waterdicht elektronisch netwerk dat alles kan waarnemen en besturen, en daarmee de natte droom is van iedere bestuurder.

Het biedt de gelegenheid om ieders gedrag op individueel niveau en volautomatisch in kaart te brengen, en dwangmaatregelen te nemen op datzelfde individuele niveau. Iedere burger kan worden gecontroleerd, en persoonlijk worden bijgestuurd (lees: gedwongen) als zijn of haar gedrag onwelgevallig is.

Omdat hiervoor tot voor kort nog maar beperkte technologische mogelijkheden bestonden, is deze vorm van dicteren nog niet eerder op alomvattende schaal toegepast. Dat betekent dat wij, de bevolking, er nog geen ervaring mee hebben. Het betekent dat we nog niet beseffen welke allesvernietigende gevolgen het kan en zal hebben voor onze vrijheid.

Kennis is macht. Kennis over het gedrag van mensen is dus macht over die mensen. Hoe meer de overheid kan doordringen tot in de kleinste details van ons leven, hoe meer die overheid ons gedrag tot in diezelfde details kan afdwingen of verbieden. En dat betekent dus dat we ons doen en laten niet zelf meer kunnen bepalen.

Het vermogen jezelf te besturen, heet vrijheid. In tegenstelling tot wat de meeste mensen geloven, is iedere regering/overheid gebaat bij een zo onvrij mogelijke bevolking, want daaruit bestaat hun macht. Natuurlijk zullen regering en overheid steeds beweren dat de bevolking “vrij” is, want onvrijheden worden nu eenmaal gemakkelijker geaccepteerd door mensen die geloven “vrij” te zijn.

De grens aan het vermogen van de overheid om door te dringen tot in de persoonlijke levenssfeer van mensen, is dus de grens aan de macht van die overheid. Die grens kennen we onder de noemer: privacy.

In het verleden hebben mensen grenzen gesteld aan overheidsbemoeienis. Dat kwam omdat die mensen door schade en schande hadden geleerd dat het zeer verstandig is om een overheid op een gezonde afstand te houden, en dus een mate van privacy te waarborgen. Tot hier en niet verder!

Om vertrouwen te kweken heeft de overheid zich decennia lang betrekkelijk netjes gedragen naar de burgers, en daarmee is de perceptie van het gevaar van teveel overheidsbemoeienis geleidelijk naar de achtergrond verdwenen. Waarom zou je een organisatie die zich redelijk opstelt immers wantrouwen? Nu wordt dat gekweekte vertrouwen misbruikt om alle grenzen van overheidsbemoeienis razendsnel te slechten. Oftewel: alle privacy voor eens en voor altijd weg te nemen, gebruik makend van technologie.

Uiteraard roept die overheid voortdurend: “Maak je geen zorgen! Jullie gegevens zijn bij ons in veilige handen! Wij zorgen ervoor dat ze niet in verkeerde handen vallen!”

Het punt is: JUIST BIJ DE OVERHEID ZIJN ONZE GEGEVENS IN DE VERKEERDST DENKBARE HANDEN.

Albert Hein kan mij geen boete geven als mijn gedrag ze niet aanstaat. De overheid wel!

Shell kan mij niet uitsluiten van zaken als ik niet precies doe wat Shell zegt. De overheid wel!

Unilever kan mij niet gevangen zetten als ik weiger voor hun producten of diensten te betalen. De overheid wel!

Multinationals kunnen geen gelegitimeerd geweld tegen mij gebruiken. De overheid wel!

Onze privacy laten beschermen door de overheid, is als je huis laten bewaken door het inbrekersgilde, of je kinderoppas rekruteren bij de pedofielenvereniging. 

De bescherming die privacy biedt, IS bescherming tegen de overheid. Privacy is BEDOELD om onszelf te beschermen tegen de macht van de overheid. Hieruit is het hele begrip privacy ooit ontstaan. Door schade en schande geleerd. En, gezien het gemak waarmee de meeste mensen hun privacy momenteel laten afnemen, ook weer vergeten.

Regering en overheid willen dus perse 5G omdat het ze ongekende mogelijkheden geeft om privacy te vernietigen, en daarmee onze vrijheden. Want hun macht bestaat uit onze ONvrijheid.

Uiteraard wil men liever niet dat wij dit beseffen. En dat we niet begrijpen wat voor vernietigende gevolgen het zal hebben voor ons leven. Daarom leiden de politiek-strategen de discussie af van de essentie. Om de aandacht van het werkelijke gevaar af te leiden, stimuleren politiek en media de discussie over een secundair aspect: gezondheid.

Begrijp me niet verkeerd: gezondheid is van groot belang. En overheden hebben talloze keren bewezen dat ze hun schouders ophalen over de volksgezondheid. Maar het is de macht er niet om te doen ons zo ziek mogelijk te maken. Als de 5G technologie slecht is voor de gezondheid, dan is dat een aspect dat op de koop wordt toegenomen, in ruil voor de machtsbelangen.

De discussie wordt dus afgeleid van de essentie (afnemen van privacy, en dus van vrijheid) en verlegd naar het (weliswaar belangrijke, maar wel secundaire) gezondheidsaspect. Door te schermen met tegenstrijdige “wetenschappelijke onderzoeken” wordt er een kwestie van mening van gemaakt. Welles-nietes dus. En zo kan het vervolgens gemakkelijk worden geïmplementeerd op basis van het secundaire criterium, terwijl de werkelijke bedoeling buiten beeld blijft. Meningen verschillen immers….

Deze politieke strategie is al zou oud als de weg naar Rome. Die strategie zie je momenteel bijvoorbeeld ook terug in de vaccinatiediscussie. Ook daar wordt de discussie richting het gezondheidsaspect gestuurd, en daarmee blijft het veel grotere gevaar, het gevaar van een overheid die ongelimiteerd toegang heeft tot de chemische privacy van ons lichaam en onze geest buiten beeld.

Natuurlijk zal niet direct na de implementatie van deze nieuwe technologie de knop omgaan. Eerst zal men ons de “voordelen” laten ervaren. Snel internet, zelfrijdende auto, nog gemakkelijker betalen, betere beveiliging tegen “criminelen”.  Zodat we het omarmen, en er op korte termijn afhankelijk van worden, zonder al teveel weerstand.

Maar zelfrijdende auto’s zullen geleidelijk zelfNIETrijdende auto’s worden als we ons niet volledig gehoorzaam gedragen. Automatisch betaalsystemen zullen de mogelijkheid om zaken te kopen geleidelijk uitsluiten als we niet exact doen wat ons verteld wordt. Computergestuurde veiligheidssystemen zullen ons (zoals in China al gebeurt) geleidelijk, en individueel  uitsluiten van zaken die nu vanzelfsprekend zijn. Zaken zoals reizen, communiceren, wonen, etc. Volledig automatisch en zonder mogelijkheid tot verweer: “Computer says no!”

 ”Kortom: 5G zal (als wij het toestaan) de technologie zijn die gebruikt zal worden om geleidelijk iedere vorm van privacy, en dus van vrijheid te elimineren. Omdat het KAN.