vrijdag 14 januari 2011

Ego vs Zelf


Het woord ego is natuurlijk maar een woord. Het valt me op dat iedereen er iets anders mee bedoelt. En al die andere invullingen van het begrip ego, leveren dus weer andere (en vaak waardevolle, inspirerende) inzichten op.

Het punt is natuurlijk wel dat we daarmee niet over hetzelfde praten. We geven allemaal een andere inhoud aan het begrip ego, en daarmee praten we dus over verschillende dingen. En hoe interessant al die verschillende dingen ook zijn, we komen daarmee niet dichter bij begrip van het mechanisme van het ego. We praten domweg langs elkaar heen.

Toch is het begrip ego ontstaan (en het houdt ons blijkbaar bezig) naast het begrip 'zelf' of 'ik'. Het is ontstaan omdat er onderscheid lijkt te zijn. Anders was er geen aanleiding geweest om het te benoemen. Die aanleiding ontstaat pas als er onderscheid wordt waargenomen, en dus de behoefte ontstaat om dat onderscheid te benoemen.

Daarmee is ego dus een term voor iets dat zich juist onderscheidt van 'zelf' of 'ik'. Anders hoefde het niet benoemd te worden, en kon het gewoon 'zelf' of 'ik' genoemd worden.

Dus, als ik wil weten wat ego is, dan moet ik kijken naar het deel van een individu dat wel bestaat, maar zich onderscheidt van 'zelf' en 'ik'. Dat dus anders is. Pas dan is het de moeite waard om het te benoemen en pas als je weet WAT je benoemt, kun je het onderzoeken.

Ik zou daarom het ego willen benoemen als IETS dat het gedrag en de denkwijze van mensen beïnvloedt, maar dat geen deel uitmaakt van het (essentiële) zelf. Om te onderzoeken wat dat IETS is, gebruik ik een proefkonijn. En het enige proefkonijn dat ik altijd tot mijn beschikking heb, dat ben ik zelf.

Als ik dan naga wat mij drijft, dan zie ik dat ik gedreven word door wie ik ben, door dingen die bij mijn karakter passen, door mijn geweten, door mijn oorspronkelijke emoties, door mijn voorkeuren. Deze zaken zijn vrijwel onveranderlijk, en hoewel het één zich soms wat sterker manifesteert dan het ander, zijn het dingen die mijn hele leven bij mij blijven. Het is mijn eigenheid. Het is wat mij mij maakt en dat mij anders maakt dan anderen.

Daarnaast word ik voor een deel gedreven door mijn strategische keuzes. Ik anticipeer op dingen die gaan komen, en reageer op dingen die geweest zijn. Ik reageer op externe dingen. Ik probeer me te beschermen tegen de gevaren en bedreigingen die op me afkomen. En daarvoor gebruik ik de gereedschappen die mij ter beschikking staan. Mijn gedrag wordt dus voor een deel bepaald door mijn strategische keuzes. En die keuzes bestaan uit het determineren van hetgeen ik wel, of juist niet toesta.

Als ik bijvoorbeeld gedrag van een ander als bedreigend beschouw, dan zal ik dat niet willen toestaan, en dan gebruik ik bijvoorbeeld mijn verbale gereedschap om dat te bestrijden. Als ik word aangevallen (of denk te worden aangevallen) dan zal ik me proberen te verdedigen omdat ik die aanval (en de mogelijke gevolgen ervan) niet wil toestaan. Wanneer ik denk dat het mij helpt om een alliantie met een ander (of anderen) aan te gaan (als ik denk dat ik daarmee sterker sta) dan zal ik dat doen, of proberen te doen. Dan zal ik die ander dus accepteren omdat hij mijn positie versterkt.

Dit zijn allemaal strategische keuzes die mijn gedrag, mijn denkwijze (en mijn mate van angstbeheersing) in sterke mate kunnen beïnvloeden. Iedereen doet dit in een zekere mate (de één meer dan de ander) en bij de meeste mensen vormt dit gedrag (gedrag dat dus bestaat uit de verzameling van strategische keuzes uit zelfbehoud) een goed zichtbaar gedrag.

Ik wil die verzameling van strategische keuzes en het daaruit voortvloeiende gedrag graag eens het EGO noemen en het vanuit die invalshoek eens bekijken. In deze definitie is het ego dus het 'strategische zelf'. In tegenstelling tot het essentiële zelf.

En daar is helemaal niks mis mee. Het is een handig, en zelfs noodzakelijk gereedschap om te kunnen overleven. Maar net zoals als een hamer, of een boormachine, blijft het een gereedschap. En een gereedschap is weliswaar handig, maar zielloos. En dat is geen probleem.

Maar het wordt wel een probleem als ik ga denken dat ik mijn strategische zelf BEN. Als ik ga denken dat ik mijn verzameling keuzes BEN. Als ik ga denken dat ik mijn ego (in deze definitie) BEN. Mijn ego is dan dominant geworden.

In dat geval zal ik namelijk moeten denken dat mijn keuzes de enige juiste keuzes zijn en dat andere keuzes (gemaakt door anderen) een aanval zijn op mijn bestaan. Als ik denk dat ik mijn ego (mijn verzameling keuzes) BEN, dan BESTA ik (in mijn beleving) immers uit mijn keuzes. En wanneer ik zo’n keuze moet loslaten, dan verlies ik dus bestaansrecht. Toegeven dat mijn keuze minder goed is, betekent dat ik die keuze moet laten vallen, en dat ik daarmee een stuk van mezelf moet laten verdwijnen. Het ego ‘denkt’: “Ik ben mijn keuzes. Verdwijnen mijn keuzes, dan verdwijn ik.”

Mijn grootste angst wordt nu: ongelijk krijgen. Want ongelijk krijgen betekent nu: toe moeten geven dat de keuze van een ander beter is. En omdat ik denk te BESTAAN uit mijn keuzes, verlies ik dan dus bestaansrecht. Mijn angst voor ongelijk krijgen is daarmee dus doodsangst. Angst om te verdwijnen.

Om dat te voorkomen, moet ik me daarvoor dus behoeden. Ik moet me verdedigen tegen ongelijk krijgen. En verdedigen doe ik door mijn strategieën in te zetten. En mijn verzameling strategieën, is mijn ego. Door mijn behoefte mijn ego te beschermen, groeit mijn ego dus. Het wordt groter, en daarmee dominanter, en daarom zal ik me er nog meer mee identificeren. Ik zal het een nog grotere waarde geven, en omdat het daarmee (in mijn beleving) waardevoller wordt, zal ik het nog meer willen beschermen, en daarvoor nog meer strategieën ontwikkelen of versterken etc. En daarmee wordt mijn ego dus steeds dominanter.

Mijn ego is nu veranderd van een handig gereedschap in een dictator. Mijn ego is nu een dominant ego geworden. Mijn gedrag wordt nu gedicteerd door mijn ego. En alle andere ego’s zijn mijn vijand want alle andere ego’s bestaan uit andere keuzes, en die kan ik niet toestaan. Want als ik een andere keuze zal toestaan, moet ik mijn keuze opgeven, en dan verdwijnt er dus een stuk van mij (van wat ik denk te zijn). Dan ervaar ik dat als doodgaan van een stuk van mij.

Als ik me identificeer met mijn ego zal ik dus alleen een ander toestaan als dat mijn strategie versterkt. Als ik denk dat het aangaan van een alliantie met een ander, mijn positie versterkt. Dat kan alleen als de keuzes van die ander niet al te strijdig zijn met mijn keuzes, zodat ik die ander in een bepaalde mate kan accepteren. Ik kan dus alleen omgaan met mensen die vergelijkbare strategieën hebben. Dit is eigenlijk de definitie van politiek. Het is de reden waarom politici volledig egogedreven zijn, en het verklaart (omdat ego in deze definitie slechts een gereedschap zonder ziel of geweten is) waarom politiek altijd zielloos en gewetenloos is.

Net zoals mijn dominante ego andere keuzes niet kan toestaan, zullen andere dominante ego’s mijn keuzes niet kunnen toestaan. Over en weer zullen deze ego’s elkaar dus als bedreigend ervaren, en deze bedreiging zal aanleiding geven om het ego verder te versterken ter verdediging. Daarmee is het dus juist de ‘vijand’ die het ego (bestaande uit de strategieën) bestaansrecht geeft en voedt, en het daardoor laat groeien. Zonder bedreiging (zonder vijand), valt er voor het ego niets te verdedigen, en zal de macht ervan verdwijnen. Daarom zal een sterk egogedreven persoon ook nooit weglopen van een bedreigend ander ego (wat bij een bedreiging toch het meest logisch zou zijn), maar altijd in de aanval gaan of de aanval uitlokken en daarmee proberen het concurrerende ego te onderwerpen. Het dominante ego zal zijn gastheer/vrouw laten geloven dat iedereen gedreven wordt door een dominant ego (dus ook de mensen bij wie dat niet het geval is), en dat zal de aanval of de verdediging rechtvaardigen.

Het dominante ego zal dus grote waarde hechten aan het bestaan van een vijand, hoewel het ego ‘zegt’ dat het die vijand juist wil elimineren. Dat is tegenstrijdig (het kan niet samen bestaan) en daarom zal het ego altijd moeten liegen. Liegen is noodzakelijk voor het voortbestaan van het ego. Mensen die zich dominant laten leiden door het ego, liegen daarom voortdurend. Hoe dominanter het ego, hoe meer leugens noodzakelijk zijn. Kijk hierbij bijvoorbeeld naar politici, of machthebbers. Liegen is noodzakelijk voor hun voorbestaan omdat ze zeggen de vijand te willen elimineren, terwijl ze die vijand juist nodig hebben om te kunnen bestaan.

Waarheid is daarmee de echte vijand van het dominante ego. Het dominante ego zal er alles aan doen om waarheid buiten het bewustzijn van zijn gastheer/vrouw te houden. Zodra de gastheer namelijk ontdekt (bewust wordt) dat zijn dominante ego zich bedient van leugens (en hij dat ego dus niet meer gelooft), dan zal dat ego zijn macht verliezen. Het dominante ego zal zelfs zijn gastheer/vrouw proberen te laten geloven dat waarheid niet bestaat. Omdat bewustzijn alleen kan bestaan uit waarheid (aanname van onwaarheid is geloof, en is dus tegengesteld aan bewustzijn), zal de door het ego gedomineerde persoon ook altijd een laag bewustzijnsniveau hebben.

Toch is het dominante ego de grootste kenner van waarheid. Zodra een waardevolle waarheid wordt aangeboden zal dat ego dit onmiddellijk als waarheid herkennen. Het zal zijn gastheer/vrouw dan ook onmiddellijk opdragen om deze waarheid buiten de deur te houden of weg te gooien. Alles is dan toegestaan: aanvallen, liegen, manipuleren, zelfs het verbreken van een goede relatie of vriendschap. Zelfs (in het uiterste geval) het elimineren van de gastheer/vrouw zelf (dat is de reden waarom sterk egogedreven mensen – bijvoorbeeld artiesten, acteurs- relatief vaak tot zelfmoord gedreven worden).

Alles om die waarheid buiten de deur te houden. Iedereen die wel eens iets van waarheid heeft proberen aan te bieden aan een sterk egogedomineerde persoon, weet tot wat voor heftige reacties dit kan leiden als die waarheid niet in de strategie past van die persoon, en dus moet worden afgewezen. Zijn ego herkent onmiddellijk die waarheid als waarheid, en de gastheer mag dat absoluut niet weten, en die waarheid al helemaal niet omarmen.

Dit is ook de reden waarom machthebbers geen waarheid kunnen toestaan. Als ze dat wel zouden doen, verdwijnt hun macht. Ze zullen waarheden daarom altijd bestrijden.

Het ego dicteert weliswaar het gedrag van een persoon die dominant egogedreven is, maar het neemt nooit verantwoordelijkheid voor de gevolgen ervan. Als bijvoorbeeld dat gedrag leidt tot het verlies van een relatie, dan ligt het nooit aan de eigen strategische keuzes. Altijd aan de ander. Of aan de gastheer/vrouw zelf, en dat uit zich dan in schuldgevoel vanwege het onvoldoende opvolgen van de bevelen van het ego. Oftewel: het ego verwijt dan zijn gastheer/vrouw onvoldoende zelfdiscipline. Ook dit kan (in het uiterste geval) tot zo'n vewoest zelfbeeld leiden dat het dominante ego zijn gastheer/vrouw opoffert en tot zelfmoord dwingt.

Ook dit zie je terug bij machthebbers (top-ego’s). Ook zij zullen nooit verantwoordelijkheid nemen voor hun daden of woorden: “het ligt niet aan ons, maar aan de Afghanen/Irakezen/immigranten/eigen burgers etc.” of “het ligt niet aan ons maar aan het chemiebedrijf dat onze bevelen onvoldoende opvolgde” of “met de kennis van nu…..” etc. Als de gastheren/vrouwen van de machthebber (het volk) hem dwingen tot het nemen van verantwoordelijkheid (hevig protest bijvoorbeeld; bestormen van regeringsgebouwen) dan zal hij nog liever zijn gastheren/vrouwen opofferen dan die verantwoordelijkheid nemen. Hij zal geweld inzetten tegen zijn volk.
Terug naar het proefkonijn:

Ik ben nu zo geconcentreerd op mijn ego, (omdat ik denk dat ik het BEN en al mijn aandacht er dus op gericht is), dat ik aan mijn essentiële zelf geen aandacht meer kan besteden. Ik merk het niet meer op, en kan er daarom dus ook geen waardering voor hebben.

Omdat ik zo gewend ben om op deze manier naar mezelf te kijken, kijk ik ook zo naar anderen. Ik ga ervan uit dat ook alle anderen hun ego ZIJN. Ik kijk alleen nog naar hetgeen ik van anderen kan accepteren, of moet afwijzen. Ik kan geen aandacht meer besteden aan wat ik van anderen (net zoals van mijzelf) zou kunnen waarderen. Ik kan dus ook niet meer van anderen houden. Net zomin als van mijzelf.


Ik beschrijf hierboven natuurlijk een extreem geval van egodominantie, maar het geeft het mechanisme wel duidelijk weer. En het mechanisme is (denk ik – voor mijzelf in ieder geval wel) erg herkenbaar. Het geeft ook weer waarom en op welke manier mensen slachtoffer kunnen worden van hun ego. En waarom het dus belangrijk is om het mechanisme te herkennen. Simpelweg om te voorkomen er zelf slachtoffer van te worden (en daarmee natuurlijk ook de mensen in mijn omgeving die dan ook last zouden hebben van mijn egogedrag).

Een korte blik op de manier waarop mensen in deze tijd en in deze wereld met elkaar omgaan, laat zien in hoeverre die wereld momenteel gedomineerd wordt door dit egogedrag.

Ik noem de verzameling van strategische keuzes en het daaruit voortvloeiende gedrag dus EGO. In deze definitie is het ego dus het strategische zelf. In tegenstelling tot het essentiële zelf.

Ik zie het ego dus als een handig en noodzakelijk gereedschap. En zoals met elk gereedschap: je moet er wel zorgvuldig mee omgaan, anders gaat het je beschadigen.

Nogmaals, mijn definitie is niet bedoeld om andere definities van het begrip ego onderuit te halen of zo. Die andere definities zijn vaak zeer interessant en waardevol, maar daarover heb ik het nu even niet. Wat ik probeer te doen is te begrijpen waarin ego zich van ‘zelf’ onderscheidt. Een onderscheid dat blijkbaar ooit de behoefte heeft laten ontstaan om het te benoemen, en waardoor het woord EGO is ontstaan.

20 opmerkingen:

Eugenie van Ruitenbeek zei

Mooi stuk weer, Pieter. Het is mijn ervaring dat ego gekraakt kan worden en gaat zien dat het zich moet onderwerpen aan iets hogers, als het geen uitweg meer ziet om uit ondraaglijke pijn te komen. Als er niets meer verzonnen kan worden om je uit de pijn weg te organiseren is er een kans dat bewustzijn binnen komt dat bevrijdend is, zicht geeft op de essentie van het leven zelf. Op het essentiële zelf. Als ego in lijn gaat liggen met het hogere, zijn onvermogen erkent en in lijn gaat liggen, zich onderwerpt, uitvoerder, dienaar wordt van het leven zelf, dan wordt het leven zinvol en liefdevol, waardevol, ook al pakken ze je alles af. Als je bereid bent te sterven voor iets hogers dan je eigen ego verrukkingen, dan weet je wat het is om Zijn te zijn. En dat kan per moment verschillen, afnemen of toenemen..

Pieter Stuurman zei

@ Eugenie,

Zo is het precies. Het 'hogere' waar je het over hebt, is je essentiële zelf (oftwel je bewustzijn). Je hebt het altijd bij je. De mate van toegang daartoe wordt bepaald door het ego. In hoeverre dat ego dit toestaat. Als je eenmaal ervaren hebt hoe verrijkend die toegang is, zul je er vanzelf meer aandacht aan geven, en zo nog meer toegang creëren. Het gevolg is dat het ego steeds meer naar de achtergrond verdwijnt, en je bewustzijn dus meer ruimte krijgt om zich te manifesteren.

Helaas is ego-gerichtheid besmettelijk. Het ego is agressief, en dwingt anderen tot defensie. En defensie is ook een ego-terrein. Zo dwingt het dominante ego ook de ego's van anderen tot dominantie. Daarom draait de wereld tegenwoordig voornamelijk om het ego.

Nogmaals: het ego is erg belangrijk. Zonder kunnen we niet. Ik wil dan ook niet het ego bestrijden of zo. ik wil het alleen weer de plaats geven die het verdient: de gereedschapkist.

Erik zei

Dag Pieter,

(wij hebben een tijdje geleden een lang telefoongesprek gehad)

Weer een voorbeeld van 'synchroniciteit' ;)

Ik was van plan je de link naar Paul Levy's artikel The Most Dangerous ... (zie mijn comment op anarchiel) ter jouwer 'contemplatie'

Maar ... je was me een slag voor met dit artikel ;)

Als het ego-virus 'de ziekte' is (Levy), misschien is dan Geweldloze Communicatie (Marshall Rosenberg), zie artikel op Boublog, een mogelijk medicijn?

Ben benieuwd naar je reactie ...

Erik zei

P.S.

Ik heb op Boublog ook een link geplaatst (in mijn comments aldaar) naar:

The Spiritual Basis of Non Violent Communication

(ik wilde deze informatie niet op anarchiel kwijt;
door gelijk de 'clou' te geven, is een deel van de 'ontdekkingsreis' misschien minder waardevol ;)

Pieter Stuurman zei

Hallo Erik,

Bedankt! Ik duik er in.

Ik denk dat de oplossing van het probleem van de wereldwijde egodominantie heel eenvoudig op te lossen zou zijn. Het probleem is alleen dat de ego's deze oplossing niet zullen toestaan omdat daarmee de macht van die ego's verdwijnt.

De oplossing is deze:

Het ego weegt alles op de schaal acceptatie/afwijzing. Kan iets wel of niet geaccepteerd worden? Moet het omarmd of bestreden worden? Daarnaar gaat alle aandacht van het ego uit.

We zouden ook onze aandacht kunnen richten op waardering. Wat kunnen we van iets of van een andere persoon waarderen? Dat kan veel zijn, maar ook weinig of niets. Maar omdat waardering geen negatieve schaal kent, leidt het in het ergste geval tot negeren. We hoeven ons nu niet meer af te vragen OF we die ander accepteren of afwijzen (ja/nee), maar WAT we van die ander waarderen of wat niet. We richten ons dan dus op de inhoud, in plaats van de persoon. Het voordeel is dat we daarmee ook geen dingen meer zullen accepteren die we niet waarderen (wat bij ja/nee wel het geval kan zijn), en dat we ook geen dingen meer afwijzen die te waarderen zijn (daarmee doen we onszelf in ja/nee - acceptatie/afwijzing, tekort).

Dat dit mogelijk is, zie bijvoorbeeld aan een verliefd stel. Daarbij gaat alle aandacht naar de waardering voor de eigenschappen van de ander. Wanneer de verliefdheid over is, dan verschuift die aandacht richting acceptatie/afwijzing. Je ziet dan ook heel vaak dat dezelfde eigenschappen die tijdens de verliefdheid zo gewaardeerd werden, nu niet meer geaccepteerd worden. Bijvoorbeeld de vrouw die op een stoere onafhankelijke man valt. Ze waardeert die eigenschappen, maar later zijn het juist die eigenschappen waaraan ze zich gaat storen (bijv. onafhankelijk = geen binding aangaan). Ze verlegt haar aandacht naar de vraag: moet ik dat accepteren? Als het antwoord nee is, dan ontstaat er een breuk in de verbondenheid. De eigenschappen zijn niet veranderd, maar de aandacht is verschoven van waardering naar acceptatie. Van WAT en HOEVEEL waardeer ik, naar OF ik het kan accepteren of niet.

De hele wereld heeft momenteel dominant zijn aandacht op acceptatie/afwijzing gericht. Het is gebaseerd op voorwaardelijkheid. Nederland wil alleen nog moslims accepteren ALS ze een inburgeringcursus doe (en dus meer als wij worden). Wilders wil moslims afwijzen ALS ze een keer de wet overtreden. Alle aandacht gaat uit naar wel of niet accepteren. Vrijwel nooit hoor je iemand over WAT er te waarderen zou zijn aan die moslims. Het is maar een voorbeeld, maar als je het mechanisme eenmaal begrijpt, dan zie je het overal.

Acceptatie/afwijzing leid tot verdeling. En verdeling leidt tot afstand. Acceptatie is voorwaardelijk (ik accepteer jou alleen ALS...). Waardering leidt tot toenadering. Ieder beetje waardering leidt tot nieuwe waardering: iedereen vindt het namelijk fijn om gewaardeerd te worden, ook al is het maar een beetje, en zal dus waardering hebben voor waardering. Waardering leidt dus tot verbondenheid, en die verbondenheid leidt tot waardering voor die verbondenheid. En waardering voor verbondenheid is niets anders dan liefde.

Aandacht voor acceptatie/afwijzing is dus geheel voorwaardelijk, aandacht voor waardering niet. Daarom bestaat voorwaardelijke liefde niet. Voorwaardelijke liefde is namelijk geen liefde.

Erik zei

Pieter,

Je kunt beide artikelen wat mij betreft overslaan ;)

Jouw uitleg is nog helderder ...

De wetiko-virus benadering van Levy is meer 'duivels';) van opzet, als je niet goed leest denk je dat het daadwerkelijk over een virus-ziekte gaat (malignant egophrenia ...ja,ja)

Voor de goede lezer kan het evenwel een instant 'ontwaken' betekenen.

Erik zei

Verder ben ik het met Eugenie eens, dat het geen kwaad kan het 'ego' een tijdje 'uit te schakelen'.

Ook 'ik' had daar een bijzonder pijnlijke ervaring voor nodig, achteraf bijzonder waardevol ...

Erik zei

Een kopietje van mijn levensverhaal 'in het kort' op een engelstalige blog ...

Reflecting back upon my life ...

There are a hell of a lot of blinking neon-signs with 'Truth here' that I missed.

If you do that often enough you are in for the 'two by four awakening'

Looking back now at the messages in the lyrics of songs I listened to in my twenties... "How in God's name did I miss that!"

Oh well... "When the student is ready, the master appears"

Pieter Stuurman zei

Beste Erik,

Ik zie dat ook jij je aandacht verlegd hebt van acceptatie naar waardering. Oftwel van ego naar bewustzijn. Pas als je dat gedaan hebt, kun je waarheid waarnemen. Ego is immers allergisch voor waarheid. Bewustzijn bestaat uit waarheid. Pas wanneer je waardering hebt voor waarheid (en dus meer aandacht hebt voor je bewustzijn dan je ego) kun je die waarheid zien, en kun je ook pas het bewustzijn (waarheid) van anderen waarderen. Zoals de waarheid in songteksten.

Erik zei

Pieter,

Precies! Briljante 'analyse' van je overigens ;)

'stof tot nader nadenken/voelen'

Erik zei

Pieter,

Het hoe en waarom van het 'her-integreren' van het ego, ben ik nog niet helemaal achter ...

Toch maar je artikel en de hele 'draad' op Anarchiel doorspitten ;)

Pieter Stuurman zei

Erik,

Daar kun je het vinden. Tip: het gaat alleen om aandacht. Meer aandacht voor je bewustzijn (essentiële zelf/waarheid/waardering) houdt in: minder aandacht voor je ego. Je verlegt de balans dus. Je ego blijft vanzelf bestaan (het is onderdeel van je 'ik') maar krijgt een minder dominante positie. Verder hoef je niks te doen.

Erik zei

Pieter,

OK,dank je wel, scheelt weer een hoop leeswerk ;)

Aanrader: YT videoserie van Unasleep "The Joy of Knowing" prachtig mooi, de rillingen over je rug ...

Pieter Stuurman zei

Mooie titel! Waar zou ik de serie kunnen vinden?

Erik zei

Pieter,

Google geeft al resultaat, YT is Youtube ;)

De Link

Erik zei

Tip: Deze dame, genaamd UNasleep heeft een Youtube channel met meer dan 60 vergelijkbare, zeer mooie video's

Pieter Stuurman zei

Dank je Erik,

Ik had het inmiddels gevonden, en ik ga er eens voor zitten.

Eugenie van Ruitenbeek zei

Voor mij is ego op haar top als het in lijn ligt met wijsheid, waarheid of hoe je het ook noemt. Dan is er geen aandacht meer voor "Eugenie". Als er gehandeld wordt, is het altijd ten bate van iedereen, is de waarheid hard maar rechtvaardig, waar en dus helend en is er geen kramp in mijn lichaam, positief of negatief.

Pieter Stuurman zei

Hey Eugenie,

Wijsheid en waarheid liggen dicht bij elkaar. Wijsheid bestaand uit onwaarheid zou natuurlijk niet kunnen bestaan.

Handelen zou ik echter niet persé positief willen noemen. Je kunt ook (zelfs met de beste bedoelingen) handelen op een manier die volledig verkeerd uitpakt. Een manier die anderen of jezelf beschadigt.

Pas wanneer je handelt vanuit bewustzijn (oftwel: als je weet wat je doet) kun je verantwoord handelen, en kan het pas ten bate zijn van iemand (of van iedereen) zijn. Als je handelt zonder bewustzijn (als je wel doet, maar niet weet wat je doet) handel je onverantwoord. Dat wil overigens niet zeggen dat je dan niet verantwoordelijk bent voor je handelen.

Nogmaals: het woord ego lijkt voor iedereen een andere betekenis te hebben. Daarom heb ik vooraf gedefinieerd welk mechanisme ik ermee bedoel. Het mechanisme is denk ik voor iedereen wel herkenbaar. Misschien noemt niet iedereen dit mechanisme 'ego'. Maar het door mij beschreven mechanisme (wat ik dus ego noem) kan onmogelijk in lijn liggen met wijsheid of waarheid.

In het mechanisme dat ik beschrijf, vallen wijsheid en waarheid onder bewustzijn, en dus onder het essentiële zelf. Dat is is het tegenovergestelde van ego (in deze definitie dus).

Nogmaals: de benaming interessert me niet zo. Het gaat om herkenning van het mechanisme.

Verder: waarom zou aandacht voor Eugenie remmend zijn voor wijsheid of waarheid? Wijsheid en waarheid zijn onderdelen van het bewustzijn van Eugenie, en dus van de essentie van Eugenie. Hoe kun je daarvan bewust zijn als je er geen aandacht voor hebt? Hoe kun je daar waardering voor hebben, als die aandacht weg is? Hoe kun je waardering hebben voor het bewustzijn van een ander, als je dat van jezelf niet waardeert?

Anoniem zei
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.