maandag 3 november 2014

Waartoe zijn we op aarde?


Wat zijn we?

De klassiek vraag “Waartoe zijn wij op aarde” is welbeschouwd een vreemde vraag. Waartoe is een plant op aarde? Of een dier? Of bergen? Waartoe bestaat de aarde? Waartoe bestaat wat-dan-ook in het Universum?

De definitie van het Universum is: Alles-dat-IS (heel-al, heelal). Het is de complete verzameling van alles dat bestaat. Die verzameling bevat dus alles dat bestaat. Inclusief de mensheid. Er kan per definitie niets zijn dat erbuiten valt. Meer dan Alles, kan immers niet bestaan. Bestond dat toch, dan zou het vanzelf weer binnen de verzameling vallen die Universum heet en die dus alles omvat.

Daarom is er maar één Universum (letterlijk: één versie). Er is dus maar één ding dat het Universum definieert, en dat is dat Universum zelf. Er is verder niets om het mee te vergelijken of aan te relateren. Dat betekent dat het Universum volmaakt beantwoordt aan de definitie van het Universum.

Anders gezegd: het Universum is per definitie volmaakt. Het is per definitie en altijd “in orde”. Alles in het Universum is daarom altijd precies zoals het moet zijn. Alles in het Universum IS er, omdat het er IS. Al die dingen samen, vormen het volmaakte Universum.

Ook wij mensen maken deel uit van dat Universum. Ook wij ZIJN er omdat we er ZIJN. Omdat in het Universum alles per definitie volmaakt is (er IS niks anders), zijn wij dat ook. In het Universum heeft alles een volmaakte functie in de volmaakte werking van het geheel, en dus hebben wij ook zo’n functie.

De vraag zou dus kunnen zijn: “Wat is onze functie?”. Het feit dat wij zijn uitgerust met een mate van bewustzijn (bewustzijn dat ons in staat stelt deze vraag te stellen) hoort dus volmaakt bij mensen. Dat bewustzijn is onderdeel van ons en wij zijn onderdeel van het volmaakte Universum. Dat wil zeggen dat onze functie tot de volmaaktheid van het Universum behoort.

Blijkbaar is het voor de volmaaktheid van het Universum nodig dat iets of iemand zich bewust wordt van de volmaaktheid van dat Universum. Ons bewustzijn biedt die mogelijkheid.

Wij zijn daarmee het onderdeel van het Universum dat (hier op aarde) de functie en het vermogen heeft om dat Universum zelf, in zijn eigen volmaaktheid bewust te beleven.

Om het begrip volmaaktheid te kunnen beleven en daarvan bewust te worden, is het echter wel noodzakelijk dat we ook het begrip onvolmaaktheid kennen.

Wanneer er uitsluitend volmaaktheid zou bestaan, zouden we het niet als zodanig kunnen beleven en waarderen. Net zomin als we het begrip gezondheid zouden kunnen beleven en waarderen als er nooit ziekte zou (hebben) bestaan. Gezondheid zou dan volkomen vanzelfsprekend zijn; we zouden er niet eens een woord voor kunnen hebben.

Het Universum kan zijn eigen volmaaktheid uitsluitend beleven in relatie tot onvolmaaktheid.

Wij kunnen volmaaktheid uitsluitend beleven in relatie tot onvolmaaktheid.

Toch bestaat er in het Universum uitsluitend volmaaktheid. Dat zou dus betekenen dat die volmaaktheid nooit beleefd zou kunnen worden. Op de vraag: “Hoe kan die volmaaktheid dan toch beleefd worden?” heeft het Universum een volmaakte oplossing gevonden:

Creëer een soort die het vermogen voor bewuste beleving heeft, en daarnaast in staat en vrij is om zelf te creëren. Zodanig vrij, dat die soort ook vrij en in staat is om onvolmaaktheid te creëren. Onvolmaaktheid die door die soort zelf gecreëerd wordt en als zodanig beleefd wordt. En die diezelfde soort in staat stelt om vervolgens de volmaaktheid van het Universum te beleven in relatie tot de (door die soort zelf gecreëerde) onvolmaaktheid.

Dat betekent dus dat die (door mensen gecreëerde) onvolmaaktheid, volmaakt deel uitmaakt van de volmaaktheid van het Universum. Het Universum waarvan wij (hier op aarde) het onderdeel zijn dat zichzelf bewust beleeft. Wij maken deel uit van het (zelf)bewustzijn van het Universum.

Als relatief jonge soort, hebben we dus eerst kennis moeten maken met onvolmaaktheid (die we zelf gecreëerd hebben), voordat we bewuste waardering voor de volmaaktheid van het Universum (met alles daarin, inclusief onszelf) konden krijgen.

Persoonlijk denk ik dat we nu voldoende onvolmaaktheid beleefd hebben om de volgende stap te maken naar onze functie binnen de volmaaktheid van het Universum: het Universum (met alles daarin) bewust te gaan beleven en waarderen voor wat het IS: volmaakt. En die volmaaktheid voortaan te gaan gebruiken als voorbeeld om onze eigen creaties daarmee in overeenstemming te laten zijn.

 
Hoe dan?

Hoe creëren we dan een realiteit die wel aansluit bij de volmaaktheid van het Universum?

Om een gewenste realiteit te creëren (een realiteit die we als “in orde” beleven, een realiteit die de volmaaktheid van het Universum weerspiegelt), zijn er 3 stappen noodzakelijk:

1- Besef DAT we onze realiteit zelf creëren.

2- Besef van HOE we die realiteit creëren. Zie: http://achterdesamenleving.nl/5-stappen-van-de-cyclus-van-creatie/

3- Besef van WAT we in het mechanisme moeten stoppen om een gewenste realiteit te creëren.

Mensen creëren dus hun eigen realiteit. Zowel op individueel als op collectief niveau. Iedere manifestatie daarvan begint met een gedachte. Die gedachte leidt tot een emotie, en op basis van die emotie gaan we handelen (dingen doen), en daarmee richten we onze wereld en onze samenleving (onze realiteit) in.

Mensen kunnen gedachten hebben die overeenstemmen met de volmaaktheid van het Universum (overeenstemmen met waarheid), of gedachten hebben die dissoneren met die volmaaktheid (onware gedachten). Een gedachte die overeenstemt met waarheid, levert daarom (via emotie en handelen) een met het Universum harmoniërende realiteit op.

Iedere ongewenste, als onvolmaakt beleefde realiteit is daarom gebaseerd op een onware gedachte. In het universum bestaat onvolmaaktheid niet. Iedere onvolmaaktheid die we beleven is daarom het gevolg van ons eigen handelen, en dat handelen is gebaseerd op ons denken. Dus, als we een onvolmaaktheid beleven, dan moeten we kijken naar onze achterliggende, onware gedachte.

Mensen gaan meestal handelen als ze denken dat iets niet-in-orde is (als ze oordelen). Wanneer ze dat denken terwijl het in werkelijkheid wel in orde was, dan zullen ze iets dat al volmaakt was, proberen aan te passen. En daarmee dus onvolmaakt maken.

Iedere gedachte over de onvolmaaktheid van iets, levert daarom uiteindelijk (via emotie en handelen) een onvolmaakte realiteit op. Een realiteit die niet meer harmonieert met de werkelijke aard (de waarheid) van het Universum.

Dat Universum wordt gekenmerkt door volmaaktheid. Hierin is dus altijd het perfecte voorbeeld te vinden. Wanneer we onze realiteit als negatief beleven, ligt daar een negatieve gedachte aan ten grondslag. Een gedachte over de imperfectie van iets. Dat is dus per definitie een onware gedachte.

Omdat in alles (ook in de door onszelf gecreëerde onvolmaakte realiteit) volmaaktheid te vinden is, kun je daarop je aandacht richten. Dat gebeurt meestal niet omdat mensen de neiging hebben om hun aandacht juist te richten op hetgeen ze als een “probleem” zien. Op de ONvolmaaktheid van dingen dus. En dat leidt dan weer tot een nieuwe gedachte over onvolmaaktheid, en daarmee (via emotie en handelen) weer tot nieuwe onvolmaakte realiteit. Zo blijven “problemen” in stand.

De oplossing is dus je gedachten te baseren op de volmaaktheid die in alles ook aanwezig is. Dat betekent dat het nodig is om je aandacht om te buigen van aandacht voor ONvolmaaktheid (problemen) naar aandacht voor volmaaktheid. Zoek bewust naar de volmaaktheid in alles, en je gedachten zullen daarop gebaseerd zijn. En dat zal uiteindelijk een realiteit opleveren die daarbij aansluit.

Dat betekent niet dat we de door onszelf gecreëerde onvolmaaktheid moeten negeren. Het betekent dat me moeten beseffen dat wij ZELF die onvolmaakte realiteit creëren volgens hetzelfde volmaakte mechanisme waarmee we ook een realiteit kunnen creëren die we WEL als “in orde” beleven.

Als we beseffen dat we zelfs in staat zijn om een realiteit te creëren die afwijkt van de aard van het Universum (dat we zelfs daarvoor het volmaakte vermogen bezitten), dan zullen we beseffen dat we dat vermogen veel gemakkelijker kunnen inzetten om een realiteit de creëren die juist wel overeenstemt met de aard van dat Universum.

Als we beseffen dat we het perfecte gereedschap daarvoor in handen hebben, en we leren hoe we het kunnen gebruiken, dan kunnen we letterlijk maken wat we willen. Dan kunnen onze creaties dus ook de volmaaktheid van het Universum weerspiegelen. Het volmaakte voorbeeld daarvoor ligt altijd recht voor onze neus.

 

 

zondag 14 september 2014

Hoe we realiteit creëren


 


Op de website mensenrechten.org las ik een boeiend artikel over stressvolle gedachten. 

Ik vind het altijd fascinerend om te kijken naar wat dingen nou eigenlijk ZIJN. Dus ook naar wat stressvolle gedachten nou eigenlijk zijn.  

Alle stressvolle gedachten, zijn gedachten over de onvolmaaktheid van iets. Een gedachte over iets dat "niet in orde" zou zijn. Alleen als we denken dat iets niet in orde is, hebben we een stressvolle gedachte. En dat leidt tot gedachten dat de wereld anders zou moeten zijn dan deze is. En tot pogingen die wereld te veranderen. Zodat die wereld wel wordt zoals we denken of wensen dat hij zou moeten zijn. 

Die stressvolle gedachten zijn dus allemaal gericht op onze beleving van de realiteit. Op het afwijzen/veroordelen van die realiteit en het verlangen naar een betere realiteit. Het lijkt alsof die onprettige realiteit ons "overkomt".   

Maar die realiteit is door onszelf gecreëerd. Die onvolmaakte realiteit, is een rechtstreeks gevolg van onze gedachten. Op basis daarvan, hebben we hem gebouwd.  

Wanneer die gedachten, gedachten waren over onvolmaaktheid (gedachten dat dingen "niet in orde" zijn), dan zal daar een realiteit uit ontstaan die deze onvolmaaktheid in zich heeft. Een realiteit die we zelf gebouwd hebben, gedreven door onze gedachten.  

Die onvolmaaktheid merken we vervolgens op, en dan zeggen we: "Zie je wel! Het is WERKELIJK onvolmaakt/niet in orde!" En zo is het kringetje rond. 

Een voorbeeld van een realiteit die de meeste mensen als onvolmaakt/niet in orde beleven, is oorlog. Door naar het verschijnsel oorlog te kijken, zie je dat het een volmaakt gevolg is van een gedachte over onvolmaaktheid. De gedachte achter oorlog, is een gedachte over de onvolmaaktheid van mensen.  

Die gedachte is: mensen zijn in potentie kwaadaardig (een onvolmaaktheid dus)

De daaruit volgende emotie is: angst voor mensen.

Het daaruit volgende handelen is: ons ertegen bewapenen, over en weer.

De daaruit volgende realiteit is: oorlog.

De daaruit volgende bevestiging is: Zie je wel! Mensen zijn kwaadaardig want ze schieten elkaar dood! 
 
 

De onvolmaakte realiteit die oorlog heet, is een volmaakt gevolg van de gedachte dat mensen onvolmaakt zijn, en die oorlog (die realiteit) bevestigt dat.*

Nog een voorbeeld*:

Gedachte: we kunnen niet leven zonder geld (gedachte over onvolmaaktheid/ontoereikendheid)

Emotie: angst voor tekort, of hebzucht (wat hetzelfde is)

Handelen: voor alles geld vragen

Realiteit: voor alles geld moeten betalen

Bevestiging: zie je wel! we kunnen niet leven zonder geld

Stressvolle gedachten (gedachten over onvolmaaktheid) leveren zo een stressvolle realiteit op die de stressvolle gedachten bevestigt. Dit mechanisme houdt zichzelf dus in stand. Dit is de enige reden waarom verandering zo moeizaam is. 

De enige manier om uit dit kringetje te stappen, is de aandacht niet te langer te richten op de door onszelf gemaakte onvolmaakte realiteit, maar op het mechanisme dat tussen ons denken en het resultaat ligt. Het mechanisme dat altijd een gevolg oplevert dat volmaakt beantwoordt aan de gedachte die we erin gestopt hebben.  

Dat mechanisme is dus WEL volmaakt. Het besef hiervan, betekent dat we de vrijheid hebben om erin te stoppen wat we maar willen, en dat we daarmee een realiteit kunnen creëren die we maar willen. 

Door onze aandacht niet langer te richten op de onvolmaakte realiteit (oorlog bijv.), maar op het volmaakte mechanisme (de natuurwet) dat tussen onze gedachte en die realiteit ligt, zien we dat we een volmaakt gereedschap ter beschikking hebben waarmee we kunnen doen wat we maar willen en waarmee we een realiteit kunnen creëren die we maar willen.  

We hebben onze aandacht dan veel minder op WAT we gecreëerd hebben (het product van onze gedachte: de realiteit die ons leek te "overkomen") en veel meer op HOE we creëren. En dus ook HOE we iets anders kunnen creëren.

Anders gezegd: als we inzien dat wij een realiteit kunnen creëren die we als niet-in-orde beleven en hoe we dat doen, dan kunnen we, gebruik makend van hetzelfde tussenliggende (volmaakte) mechanisme, ook een realiteit creëren die we wel in orde vinden. Het betekent dat we in staat worden om verantwoordelijkheid te nemen voor het hetgeen we creëren. En dat is vrijheid. 

Inzicht over de volmaaktheid van dat mechanisme, is een gedachte over volmaaktheid. Het zien, waarderen en gebruiken van deze volmaaktheid, zal dan ook leiden tot een realiteit die deze gedachte in zich heeft. En zo kunnen we ons creërende vermogen aanwenden om een realiteit te maken die wel naar onze zin is. Die we wel als "in orde" beleven. Waarvan we ook zullen zeggen: "Zie je wel! onze gedachte klopte!" En zo is ook dat kringetje rond. 
 
 

*Dit zijn voorbeelden van een collectieve gedachte en een daaruit voortvloeiende collectieve realiteit (oorlog/afhankelijkheid van geld). Individueel werkt het mechanisme ook zo. Op precies dezelfde manier. Ook individueel leidt een gedachte, via emotie en handelen, tot (beleefde) realiteit en die realiteit bevestigt de initiële gedachte waaruit hij is voortgekomen. 

Het is de cyclus van creatie (en behoud) van realiteit, zoals aangegeven is in het plaatje hierboven. Ik geef een paar heel verschillende voorbeelden, maar je kunt het met iedere denkbare gedachte doen:

Gedachte: mensen vinden mij niet aardig
 
Emotie: angst voor afwijzing

Handelen: mensen vermijden

Realiteit: weinig contacten

Bevestiging: Zie je wel! Mensen vinden mij niet aardig!

 

Gedachte: ik ben niet in staat om zelf (goede) beslissingen te nemen en daar verantwoordelijkheid voor te dragen

Emotie: angst voor het nemen van beslissingen en het dragen van verantwoordelijkheid

Handelen: afdragen van die verantwoordelijkheid aan een externe autoriteit

Realiteit: afhankelijk zijn van die externe autoriteit die beslissingen neemt (onvrijheid)

Bevestiging: Zie je wel! Ik ben niet in staat zelf beslissingen te nemen, want ik moet gehoorzamen een de externe autoriteit die daarvoor verantwoordelijk is
 

Maar ook in positieve zin: 
 

Gedachte: ik kan goed koken

Emotie: liefde voor koken

Handelen: koken (en dus erin bekwamen)

Realiteit: lekker eten serveren

Bevestiging: Zie je wel! Ik kan goed koken!

 

Vul zelf een willekeurige gedachte in, en zie hoe het werkt.

 

 

 

donderdag 11 september 2014

Waarheid, geloof en politiek


Veel mensen geloven dat waarheid in hun gedachten zit. In de mentale afbeelding die mensen vormen over de dingen. Maar dat is niet waar waarheid ligt.  

Waarheid ligt in de dingen zelf en niet in onze gedachten (onze mentale afbeelding) daarover. Precies zoals een schilderij van de Eiffeltoren een meer of minder gelijkende afbeelding ervan kan zijn, maar nooit de Eiffeltoren IS.  

De waarheid van een plant, een dier, een mens, een ding of een gebeurtenis, ligt dus besloten in die dingen zelf, in wat ze ZIJN. En niet in onze gedachten erover. Die zijn daar slechts een afbeelding van.
 
De enige waarheid van gedachten, is dat het gedachten ZIJN. Het zegt alleen iets over die gedachten zelf en niets over de waarheid van het onderwerp van die gedachten. Iets blijft, onafhankelijk van hoe of wat we erover denken, gewoon precies wat het IS. Of onze gedachte erover - onze afbeelding ervan - nou gelijkt of niet.
 
Wij bepalen zelf in hoeverre die gedachten een meer of minder gelijkende afbeelding van het onderwerp zijn. We kunnen die gelijkenis alleen vergroten, meer afstemmen op het onderwerp en wat dat IS, door naar het onderwerp zelf te kijken in plaats van naar onze afbeelding ervan.  

Naar onze gedachten over een onderwerp kijken, in plaats van naar het onderwerp zelf, heet geloven.

Naar het onderwerp zelf kijken, heet waarnemen 

Om een mentale afbeelding (een gedachte) zoveel mogelijk overeen te stemmen met wat iets IS, moet je kijken naar dat iets. Dan moet je het waarnemen. Zo maak je kennis met de waarheid van dat iets. Zo geef je jezelf de gelegenheid je afbeelding meer gelijkend te maken met de waarheid van dat iets. Een correcter beeld ervan te vormen.  

Een niet-gelijkende mentale afbeelding van iets, heet een onwaarheid. In tegenstelling tot waarheid, bestaat onwaarheid uitsluitend in onze gedachten. Het is een afbeelding van iets dat in werkelijkheid niet (zo) bestaat. Een onwaarheid is een gedachte over iets, die niet aansluit bij iets dat als zodanig bestaat. Het bestaat alleen zo in onze gedachten en niet daarbuiten.  

Iets dat alleen in onze gedachten bestaat, maar daarbuiten (in werkelijkheid) niet, heet een illusie. Onwaarheid is dus hetzelfde als een illusie. Het bestaat als zodanig alleen in onze gedachten. 

Onwaarheid vertellen is het overbrengen van een illusie. Het is het laten zien van een gedachte over iets dat niet bestaat. Een incorrecte mentale afbeelding.  

Liegen is het opzettelijk overbrengen van een incorrecte mentale afbeelding. Iemand die liegt, doet dat in de hoop dat de ander die afbeelding zal overnemen en deze zal beschouwen als ware het het onderwerp ervan. Als ware het waarheid.  

Wanneer iemand de leugen gelooft, dan neemt hij een (opzettelijk foutieve) mentale afbeelding van de leugenaar over, in de veronderstelling dat het hij naar het onderwerp zelf kijkt. In de veronderstelling dat hij naar waarheid kijkt. Terwijl hij in werkelijkheid uitsluitend naar een mentaal plaatje kijkt.  

Dit laatste doen we voortdurend. Wanneer we op het journaal kijken naar een reportage over een oorlog, dan denken we dat we naar oorlog kijken. Maar dat is niet waarnaar we kijken. We kijken naar een afbeelding van oorlog. Een afbeelding die door iemand gemaakt is. Iemand die gedacht heeft dit te moeten of te willen doen. In de hoop dat wij die afbeelding overnemen en tot onze eigen mentale afbeelding maken. En vervolgens denken dat we naar het onderwerp (oorlog) kijken, in plaats van naar onze afbeelding. Geloven dus. 

Er is dan geen enkele connectie tussen onze afbeelding en die oorlog zelf. Pas wanneer we zelf naar het gebied afreizen en die oorlog zelf waarnemen, ontstaat die connectie. Een connectie tussen onze afbeelding en de waarheid van die oorlog, die in die oorlog zelf besloten ligt.  

Voor die tijd bestaat er geen enkel verband tussen onze mentale afbeelding (onze gedachten over die oorlog) en de waarheid van die oorlog. Het is slechts een losstaande afbeelding waarvan we niet kunnen weten of die gelijkt. Als we desondanks denken waarheid te zien, dan is het een geloof. Meer niet.   

Alles wat mensen doen, doen ze op basis van hetgeen ze denken dat waar is. Zo zullen mensen bijvoorbeeld gerust zijn als ze denken dat de situatie veilig is (ook al is die dat in werkelijkheid niet) en angstig zijn als ze denken dat er gevaar is (ook al is dat er in werkelijkheid niet).  

In dat laatste geval, zullen de meeste mensen iets gaan doen. Iets gaan doen om het gevaar te bezweren. En met dat doen, brengen ze iets tot stand. Daarmee creëren ze iets. En met dat creëren, wordt hetgeen ze creëren realiteit. Dat kan een beschermend bouwwerk zijn, of een wapen. Maar ook de vraag om beschermd te worden door anderen.  

Wanneer het lukt om mensen bang te maken voor een gevaar dat niet werkelijk bestaat, een gevaar dat niet door die mensen zelf is waargenomen, dan is het gelukt om bij hen een (incorrecte) mentale afbeelding te laten ontstaan. Dan geloven die mensen dat er gevaar is. Dan kijken die mensen naar hun mentale afbeelding (hun gedachte) en geloven ze dat ze naar waarheid kijken. Dan geloven ze een leugen.

Wanneer die mensen vervolgens om bescherming vragen tegen dat gevaar, dan kan de leugenaar dat aanbieden. En(!) er iets voor in ruil vragen...  

Bijvoorbeeld geld, vrijheid, of de bereidheid te vechten. En daarom was het de leugenaar te doen. Het was de leugenaar erom te doen, andere mensen een realiteit te laten creëren die naar het profijt van de leugenaar is.  

Dit mechanisme heet politiek. 

Dit mechanisme werkt uiteraard alleen als die mensen bereid zijn om, zonder eigen waarneming, een mentale afbeelding over te nemen; zich een aangeboden gedachte eigen te maken. En bereid zijn om die afbeelding/gedachte niet te beschouwen als een afbeelding (wat het is), maar als waarheid (wat het niet is). Als ze daartoe bereid zijn zonder het onderwerp van die afbeelding, zelf waargenomen te hebben. Als ze kijken naar hun gedachten, in plaats van het onderwerp van hun gedachten. Als ze bereid zijn te geloven dus.  

Politiek kan daarom uitsluitend (voort)bestaan zolang mensen bereid zijn dit te doen.

maandag 1 september 2014

De klusjesman



De bel gaat. U doet open.

'De klusjesman!' roept de man in het blauwe pak, 'Dat is dan 15.000 euro!'
'Hoezo?' vraagt u.
'Hoezo, hoezo...!? Omdat ik het zeg ja! Dat is hoezo!', roept de blauwe man.
'Maar, waarom moet ik u betalen?' vraagt u netjes.
'Voor allerlei klussen die ik voor u ga doen. Dienstverlening, zeg maar'.
'Maar.... welke klussen dan?' vraagt u.
'Ja, dat maak ik wel uit! In ieder geval allemaal nuttige dingen!' blaft de man.
'Hmm, in dat geval bedank ik voor uw aanbod' zegt u.
'Nee nee, u begrijpt het niet! U betaalt mij gewoon, anders stop ik u in een kooi!' dreigt de man. 

De man legt u uit dat hij mensen met vuurwapens in dienst heeft en dat hij u, bij uw weigering, onder bedreiging van die wapens zal opsluiten.  

U geeft u gewonnen en betaalt.  

U hoort van uw buurtgenoten dat dezelfde man ook bij hen aan de deur is geweest. Ook zij betaalden de man. U besluit bij elkaar te komen in het buurthuis. 

Er wordt overlegd en er wordt gediscussieerd. De één wil graag een rode klusjesman in plaats van de blauwe, de ander wil een gele. De verschillende meningen buitelen over elkaar. Maar niemand lijkt zich af te vragen of zo'n klusjesman überhaupt wel een goed idee is. Onafhankelijk van de eventuele kwaliteit van zijn werk...  

Uiteindelijk wordt er gestemd en na telling van de stemmen, wordt het de rode klusjesman.  

Na korte tijd staat de nieuwe klusjesman op de stoep.

'Dat is dan 15.000 euro!' roept de rode man, 'En het kan in de loop der tijd meer worden! Of minder, maar dat maak ik wel uit!'
'Maar' zegt u, 'ik dacht....'
'Ja, denken denken!' zegt de man, 'Laat dat maar aan ons over. JULLIE hebben voor mij gekozen!'
'Maar, ik ben het hier niet mee eens' zegt u.
'Dat mag' zegt de rode man, 'Maar u gaat mij gewoon betalen, anders sluit ik u op!'. 

U buigt het hoofd en betaalt.

Gek verhaaltje hè. Toch is dit precies wat er iedere dag met u gebeurt. Uw overheid bepaalt DAT u moet betalen en WAT u moet betalen. Daarnaast bepaalt diezelfde overheid ook welke diensten u ervoor in ruil krijgt (en of u er diensten voor in ruil krijgt). Over al deze zaken hebt u niets te vertellen. U kunt alleen kiezen voor een ander gezicht, een andere kleur. Voor u blijven de voorwaarden hetzelfde: u moet gehoorzamen, anders belandt u, onder bedreiging van geweld, in een kooi. 

vrijdag 1 augustus 2014

Vrijheid: input - output


Alle mechanismen in het universum (en dus ook op aarde) verlopen volmaakt. Alles gaat via de onveranderbare wetmatigheden der natuur. Al die mechanismen hebben betrekking op oorzaak en gevolg: als je er aan de ene kant iets instopt, komt er aan de andere kant iets uit. Wat eruit komt, wordt dus bepaald door wat je erin stopt.  

Het tussenliggende mechanisme ligt vast. Als er iets uitkomt dat niet naar onze zin is, dan ligt dat dus altijd aan hetgeen we erin gestopt hebben.  

We kunnen dan klagen over het tegenvallende resultaat, we kunnen ertegen protesteren, of we kunnen dozijnen petities tekenen. Maar dat verandert er helemaal niets aan. Het enige dat erop zit, is er voortaan iets anders instoppen.  

Wat hebben we erin gestopt dat het teleurstellende resultaat opleverde? We dachten, verwachtten, hoopten dat er een positief resultaat zou komen (we deden het met de beste intenties) maar het viel tegen. We vergisten ons. Wat was de vergissing?  

Alleen door ernaar te kijken, kan er begrip ontstaan over het verband tussen input en output. Begrip over het tussenliggende mechanisme. En dan kun je er de volgende keer iets instoppen dat wel een bevredigend resultaat oplevert. Dat kan alleen als je beseft dat je eigen input het onbevredigende resultaat voortbracht. Dit besef heet verantwoordelijkheid nemen 

Verantwoordelijkheid nemen brengt dus de mogelijkheid om resultaten in overeenstemming te krijgen met intenties. Als mij het resultaat niet bevalt, kan ik voortaan iets op een andere manier doen. Met een ander resultaat.  

Ik zou natuurlijk ook kunnen proberen dat over te laten aan anderen. Daarmee zou ik zeggen: het resultaat bevalt me niet, maar desondanks wil ik hetzelfde blijven doen; JULLIE moeten dingen anders doen om het door mij gewenste resultaat te genereren. Ik geef daarmee de verantwoordelijkheid voor het resultaat aan die anderen.  

Maar of die anderen dat ook werkelijk zullen doen, daarover heb ik niks te vertellen. Ik heb alleen iets over mijn eigen gedrag te vertellen. Wanneer ik wil dat anderen het door mij gewenste resultaat genereren, dan word ik afhankelijk van de medewerking van anderen. Wat zij doen wordt dan bepalend voor het resultaat. Zij bepalen dan immers hoe de resultaten eruit zien, en ik moet nog maar zien of dat naar mijn zin zal zijn of niet. Ik geef daarmee die anderen macht over mij. 

Als de resultaten dan niet naar mijn zin zijn, kan ik die anderen smeken (of proberen te dwingen) om het anders te doen zodat het wel naar mijn zin wordt. Maar ik blijf afhankelijk van hun wil (of gehoorzaamheid). En afhankelijk betekent onvrij.  

Met het weggeven van verantwoordelijkheid, geef ik anderen macht over mij en maak ik mijzelf onvrij. En ik doe dat helemaal zelf. Daarvoor ben ik dus verantwoordelijk. Het is dus niet gelukt om mijn verantwoordelijkheid weg te geven.  

Ook dit is dus weer een eenvoudig mechanisme. Een wetmatigheid. Klagen over de uitkomst (onvrijheid) is dus zinloos. Je hebt iets in het mechanisme gestopt (poging tot afdragen van verantwoordelijkheid), en wat er vervolgens uitkomt, is onvermijdelijk (onvrijheid).  

Als dat niet bevalt, dan kun je dat aanvaarden, of er iets anders instoppen. In dit geval betekent dit dus: verantwoordelijkheid nemen voor wat je zelf doet. En daarmee voor het resultaat daarvan: vrijheid.

donderdag 10 juli 2014

Verantwoordelijkheid = Vrijheid


Ik vind het erg interessant om begrip te krijgen van de werking van de mechanismen van de menselijke geest, zowel individueel als collectief.

Lang geleden heb ik opgemerkt dat vrijheid een bijna universeel verlangen is van mensen. In alle culturen en tijden speelde het een rol. Tegelijk merkte ik op dat de inrichting van de samenleving juist vrijheid beperkt. Het viel me toen op dat mensen wel zeggen dat ze vrijheid willen, maar tegelijkertijd ook een leider zoeken die ze vertelt wat ze moeten doen. Dat is dus een paradox.

Ik vroeg me af welk mechanisme hieraan ten grondslag lag. Ik besefte dat er hier sprake was van een denkfout. Mensen willen wel vrijheid, maar geen verantwoordelijkheid. En dat is onverenigbaar. Vrijheid zonder verantwoordelijkheid kan niet bestaan. Wanneer je je eigen keuzes maakt (vrijheid), dan ben je daarvoor volledig zelf verantwoordelijk. Wie anders?

Mensen willen dus een leider die verantwoordelijk is voor de keuzes, maar ook vrij zijn. Dat kan niet samen en dat levert dus spanningen op. Iedere vorm van protest is daar een voorbeeld van, maar ook de verhulde machtsstrategieën van de bestuurlijke klasse komen eruit voort. Aan de ene kant voorziet die klasse in een behoefte (de behoefte geleid te worden) maar aan de andere kant beperkt die klasse de vrijheid van de bevolking, en dat onderdeel moet dus uit beeld gehouden worden anders stuit het op weerstand.

Om die spanning op te lossen, zouden mensen dus eigenlijk een keuze moeten maken: vrijheid met de bijbehorende verantwoordelijkheid, of bestuurd worden en de verantwoordelijkheid bij de leider(s) leggen. Ik heb dat mechanisme al eens beschreven in het stukje “Verandering”.

Toen ik beide mogelijkheden onderzocht, kwam ik tot het inzicht dat de laatste keuze (leider verantwoordelijk maken) logischerwijze onmogelijk is. Alles wat mensen doen heeft een resultaat, dus ook het opvolgen van een leider heeft een resultaat, namelijk dat die leider macht krijgt. En daarvoor is niemand anders verantwoordelijk dan degenen die deze leider macht verlenen door aan hem te gehoorzamen. Het zijn dus de volgers die verantwoordelijk zijn voor het ontstaan van macht en dus ook voor alle gevolgen daarvan, zoals de bijbehorende onvrijheid. Onvrijheid waarvan ze zelf zeggen die niet te willen.

Dus, ook al willen mensen geen verantwoordelijkheid, ze dragen het toch. Altijd. Of ze nou willen of niet.

Als afdragen van verantwoordelijkheid niet mogelijk is omdat mensen toch altijd verantwoordelijk zijn voor hetgeen ze doen, resteert er eigenlijk geen andere mogelijkheid dan vrijheid. Die vrijheid bestaat altijd en heeft altijd bestaan. Waar het om gaat, is wat mensen ermee doen.

Pogingen die vrijheid weg te geven in ruil voor het overdragen van verantwoordelijkheid, berusten dus op een vergissing. Maar omdat de meeste mensen geloven dat dit toch kan, creëren ze hun eigen onvrijheid, door te denken dat de leiders verantwoordelijk zijn en te geloven dat ze daarom aan die leiders moeten gehoorzamen. Het komt erop neer dat ze in vrijheid hun vrijheid weggeven in ruil voor iets dat een illusie is.

Wanneer mensen zouden beseffen dat het een illusie is, dan zouden ze dit niet meer doen. En dat kan alleen maar in het besef dat verantwoordelijkheid onontkoombaar is en onlosmakelijk bij het leven hoort.

Als dat besef doordringt, dan is er ook geen andere mogelijkheid meer dan aandacht te besteden aan die verantwoordelijkheid. Iets dat nu veel minder gebeurt omdat mensen in de veronderstelling leven dat een ander - een leider - die verantwoordelijkheid draagt, en er daarom onverschillig mee omgaan.

En wanneer mensen aandachtiger en zorgvuldiger omgaan met hun eigen verantwoordelijkheid, dan zal de wereld er een stuk aangenamer uitzien. En dan verdwijnt het verlangen naar "leiders" vanzelf naar de achtergrond.