Waartoe zijn we op aarde?

Wat zijn we?

De klassiek vraag “Waartoe zijn wij op aarde” is welbeschouwd een vreemde vraag. Waartoe is een plant op aarde? Of een dier? Of bergen? Waartoe bestaat de aarde? Waartoe bestaat wat-dan-ook in het Universum?

De definitie van het Universum is: Alles-dat-IS (heel-al, heelal). Het is de complete verzameling van alles dat bestaat. Die verzameling bevat dus alles dat bestaat. Inclusief de mensheid. Er kan per definitie niets zijn dat erbuiten valt. Meer dan Alles, kan immers niet bestaan. Bestond dat toch, dan zou het vanzelf weer binnen de verzameling vallen die Universum heet en die dus alles omvat.

Daarom is er maar één Universum (letterlijk: één versie). Er is dus maar één ding dat het Universum definieert, en dat is dat Universum zelf. Er is verder niets om het mee te vergelijken of aan te relateren. Dat betekent dat het Universum volmaakt beantwoordt aan de definitie van het Universum.

Anders gezegd: het Universum is per definitie volmaakt. Het is per definitie en altijd “in orde”. Alles in het Universum is daarom altijd precies zoals het moet zijn. Alles in het Universum IS er, omdat het er IS. Al die dingen samen, vormen het volmaakte Universum.

Ook wij mensen maken deel uit van dat Universum. Ook wij ZIJN er omdat we er ZIJN. Omdat in het Universum alles per definitie volmaakt is (er IS niks anders), zijn wij dat ook. In het Universum heeft alles een volmaakte functie in de volmaakte werking van het geheel, en dus hebben wij ook zo’n functie.

De vraag zou dus kunnen zijn: “Wat is onze functie?”. Het feit dat wij zijn uitgerust met een mate van bewustzijn (bewustzijn dat ons in staat stelt deze vraag te stellen) hoort dus volmaakt bij mensen. Dat bewustzijn is onderdeel van ons en wij zijn onderdeel van het volmaakte Universum. Dat wil zeggen dat onze functie tot de volmaaktheid van het Universum behoort.

Blijkbaar is het voor de volmaaktheid van het Universum nodig dat iets of iemand zich bewust wordt van de volmaaktheid van dat Universum. Ons bewustzijn biedt die mogelijkheid.

Wij zijn daarmee het onderdeel van het Universum dat (hier op aarde) de functie en het vermogen heeft om dat Universum zelf, in zijn eigen volmaaktheid bewust te beleven.

Om het begrip volmaaktheid te kunnen beleven en daarvan bewust te worden, is het echter wel noodzakelijk dat we ook het begrip onvolmaaktheid kennen.

Wanneer er uitsluitend volmaaktheid zou bestaan, zouden we het niet als zodanig kunnen beleven en waarderen. Net zomin als we het begrip gezondheid zouden kunnen beleven en waarderen als er nooit ziekte zou (hebben) bestaan. Gezondheid zou dan volkomen vanzelfsprekend zijn; we zouden er niet eens een woord voor kunnen hebben.

Het Universum kan zijn eigen volmaaktheid uitsluitend beleven in relatie tot onvolmaaktheid.

Wij kunnen volmaaktheid uitsluitend beleven in relatie tot onvolmaaktheid.

Toch bestaat er in het Universum uitsluitend volmaaktheid. Dat zou dus betekenen dat die volmaaktheid nooit beleefd zou kunnen worden. Op de vraag: “Hoe kan die volmaaktheid dan toch beleefd worden?” heeft het Universum een volmaakte oplossing gevonden:

Creëer een soort die het vermogen voor bewuste beleving heeft, en daarnaast in staat en vrij is om zelf te creëren. Zodanig vrij, dat die soort ook vrij en in staat is om onvolmaaktheid te creëren. Onvolmaaktheid die door die soort zelf gecreëerd wordt en als zodanig beleefd wordt. En die diezelfde soort in staat stelt om vervolgens de volmaaktheid van het Universum te beleven in relatie tot de (door die soort zelf gecreëerde) onvolmaaktheid.

Dat betekent dus dat die (door mensen gecreëerde) onvolmaaktheid, volmaakt deel uitmaakt van de volmaaktheid van het Universum. Het Universum waarvan wij (hier op aarde) het onderdeel zijn dat zichzelf bewust beleeft. Wij maken deel uit van het (zelf)bewustzijn van het Universum.

Als relatief jonge soort, hebben we dus eerst kennis moeten maken met onvolmaaktheid (die we zelf gecreëerd hebben), voordat we bewuste waardering voor de volmaaktheid van het Universum (met alles daarin, inclusief onszelf) konden krijgen.

Persoonlijk denk ik dat we nu voldoende onvolmaaktheid beleefd hebben om de volgende stap te maken naar onze functie binnen de volmaaktheid van het Universum: het Universum (met alles daarin) bewust te gaan beleven en waarderen voor wat het IS: volmaakt. En die volmaaktheid voortaan te gaan gebruiken als voorbeeld om onze eigen creaties daarmee in overeenstemming te laten zijn.

 

Hoe dan?

Hoe creëren we dan een realiteit die wel aansluit bij de volmaaktheid van het Universum?

Om een gewenste realiteit te creëren (een realiteit die we als “in orde” beleven, een realiteit die de volmaaktheid van het Universum weerspiegelt), zijn er 3 stappen noodzakelijk:

1- Besef DAT we onze realiteit zelf creëren.

2- Besef van HOE we die realiteit creëren. Zie: http://achterdesamenleving.nl/5-stappen-van-de-cyclus-van-creatie/

3- Besef van WAT we in het mechanisme moeten stoppen om een gewenste realiteit te creëren.

Mensen creëren dus hun eigen realiteit. Zowel op individueel als op collectief niveau. Iedere manifestatie daarvan begint met een gedachte. Die gedachte leidt tot een emotie, en op basis van die emotie gaan we handelen (dingen doen), en daarmee richten we onze wereld en onze samenleving (onze realiteit) in.

Mensen kunnen gedachten hebben die overeenstemmen met de volmaaktheid van het Universum (overeenstemmen met waarheid), of gedachten hebben die dissoneren met die volmaaktheid (onware gedachten). Een gedachte die overeenstemt met waarheid, levert daarom (via emotie en handelen) een met het Universum harmoniërende realiteit op.

Iedere ongewenste, als onvolmaakt beleefde realiteit is daarom gebaseerd op een onware gedachte. In het universum bestaat onvolmaaktheid niet. Iedere onvolmaaktheid die we beleven is daarom het gevolg van ons eigen handelen, en dat handelen is gebaseerd op ons denken. Dus, als we een onvolmaaktheid beleven, dan moeten we kijken naar onze achterliggende, onware gedachte.

Mensen gaan meestal handelen als ze denken dat iets niet-in-orde is (als ze oordelen). Wanneer ze dat denken terwijl het in werkelijkheid wel in orde was, dan zullen ze iets dat al volmaakt was, proberen aan te passen. En daarmee dus onvolmaakt maken.

Iedere gedachte over de onvolmaaktheid van iets, levert daarom uiteindelijk (via emotie en handelen) een onvolmaakte realiteit op. Een realiteit die niet meer harmonieert met de werkelijke aard (de waarheid) van het Universum.

Dat Universum wordt gekenmerkt door volmaaktheid. Hierin is dus altijd het perfecte voorbeeld te vinden. Wanneer we onze realiteit als negatief beleven, ligt daar een negatieve gedachte aan ten grondslag. Een gedachte over de imperfectie van iets. Dat is dus per definitie een onware gedachte.

Omdat in alles (ook in de door onszelf gecreëerde onvolmaakte realiteit) volmaaktheid te vinden is, kun je daarop je aandacht richten. Dat gebeurt meestal niet omdat mensen de neiging hebben om hun aandacht juist te richten op hetgeen ze als een “probleem” zien. Op de ONvolmaaktheid van dingen dus. En dat leidt dan weer tot een nieuwe gedachte over onvolmaaktheid, en daarmee (via emotie en handelen) weer tot nieuwe onvolmaakte realiteit. Zo blijven “problemen” in stand.

De oplossing is dus je gedachten te baseren op de volmaaktheid die in alles ook aanwezig is. Dat betekent dat het nodig is om je aandacht om te buigen van aandacht voor ONvolmaaktheid (problemen) naar aandacht voor volmaaktheid. Zoek bewust naar de volmaaktheid in alles, en je gedachten zullen daarop gebaseerd zijn. En dat zal uiteindelijk een realiteit opleveren die daarbij aansluit.

Dat betekent niet dat we de door onszelf gecreëerde onvolmaaktheid moeten negeren. Het betekent dat me moeten beseffen dat wij ZELF die onvolmaakte realiteit creëren volgens hetzelfde volmaakte mechanisme waarmee we ook een realiteit kunnen creëren die we WEL als “in orde” beleven.

Als we beseffen dat we zelfs in staat zijn om een realiteit te creëren die afwijkt van de aard van het Universum (dat we zelfs daarvoor het volmaakte vermogen bezitten), dan zullen we beseffen dat we dat vermogen veel gemakkelijker kunnen inzetten om een realiteit de creëren die juist wel overeenstemt met de aard van dat Universum.

Als we beseffen dat we het perfecte gereedschap daarvoor in handen hebben, en we leren hoe we het kunnen gebruiken, dan kunnen we letterlijk maken wat we willen. Dan kunnen onze creaties dus ook de volmaaktheid van het Universum weerspiegelen. Het volmaakte voorbeeld daarvoor ligt altijd recht voor onze neus.