vrijdag 1 augustus 2014

Vrijheid: input - output


Alle mechanismen in het universum (en dus ook op aarde) verlopen volmaakt. Alles gaat via de onveranderbare wetmatigheden der natuur. Al die mechanismen hebben betrekking op oorzaak en gevolg: als je er aan de ene kant iets instopt, komt er aan de andere kant iets uit. Wat eruit komt, wordt dus bepaald door wat je erin stopt.  

Het tussenliggende mechanisme ligt vast. Als er iets uitkomt dat niet naar onze zin is, dan ligt dat dus altijd aan hetgeen we erin gestopt hebben.  

We kunnen dan klagen over het tegenvallende resultaat, we kunnen ertegen protesteren, of we kunnen dozijnen petities tekenen. Maar dat verandert er helemaal niets aan. Het enige dat erop zit, is er voortaan iets anders instoppen.  

Wat hebben we erin gestopt dat het teleurstellende resultaat opleverde? We dachten, verwachtten, hoopten dat er een positief resultaat zou komen (we deden het met de beste intenties) maar het viel tegen. We vergisten ons. Wat was de vergissing?  

Alleen door ernaar te kijken, kan er begrip ontstaan over het verband tussen input en output. Begrip over het tussenliggende mechanisme. En dan kun je er de volgende keer iets instoppen dat wel een bevredigend resultaat oplevert. Dat kan alleen als je beseft dat je eigen input het onbevredigende resultaat voortbracht. Dit besef heet verantwoordelijkheid nemen 

Verantwoordelijkheid nemen brengt dus de mogelijkheid om resultaten in overeenstemming te krijgen met intenties. Als mij het resultaat niet bevalt, kan ik voortaan iets op een andere manier doen. Met een ander resultaat.  

Ik zou natuurlijk ook kunnen proberen dat over te laten aan anderen. Daarmee zou ik zeggen: het resultaat bevalt me niet, maar desondanks wil ik hetzelfde blijven doen; JULLIE moeten dingen anders doen om het door mij gewenste resultaat te genereren. Ik geef daarmee de verantwoordelijkheid voor het resultaat aan die anderen.  

Maar of die anderen dat ook werkelijk zullen doen, daarover heb ik niks te vertellen. Ik heb alleen iets over mijn eigen gedrag te vertellen. Wanneer ik wil dat anderen het door mij gewenste resultaat genereren, dan word ik afhankelijk van de medewerking van anderen. Wat zij doen wordt dan bepalend voor het resultaat. Zij bepalen dan immers hoe de resultaten eruit zien, en ik moet nog maar zien of dat naar mijn zin zal zijn of niet. Ik geef daarmee die anderen macht over mij. 

Als de resultaten dan niet naar mijn zin zijn, kan ik die anderen smeken (of proberen te dwingen) om het anders te doen zodat het wel naar mijn zin wordt. Maar ik blijf afhankelijk van hun wil (of gehoorzaamheid). En afhankelijk betekent onvrij.  

Met het weggeven van verantwoordelijkheid, geef ik anderen macht over mij en maak ik mijzelf onvrij. En ik doe dat helemaal zelf. Daarvoor ben ik dus verantwoordelijk. Het is dus niet gelukt om mijn verantwoordelijkheid weg te geven.  

Ook dit is dus weer een eenvoudig mechanisme. Een wetmatigheid. Klagen over de uitkomst (onvrijheid) is dus zinloos. Je hebt iets in het mechanisme gestopt (poging tot afdragen van verantwoordelijkheid), en wat er vervolgens uitkomt, is onvermijdelijk (onvrijheid).  

Als dat niet bevalt, dan kun je dat aanvaarden, of er iets anders instoppen. In dit geval betekent dit dus: verantwoordelijkheid nemen voor wat je zelf doet. En daarmee voor het resultaat daarvan: vrijheid.

8 opmerkingen:

jeroen zei

Mooi stuk Pieter!

We zijn volgens mij zolang gepamperd met onze verzorgingsstaat dat passief achterover leunen de voorkeurshouding is geworden. Het niet zien of niet oppakken van verantwoordelijkheid zie je vooral terug bij lichamelijke- en geestelijke gezondheidskwesties. Je ziet het ook wanneer iemand een ander de schuld geeft van een rotgevoel, terwijl dit gevoel onbewust door hem zelf is gecreĆ«erd. Het ontlopen en afwijzen van de door jou beschreven verantwoordelijkheid is volgens mij aangeleerd. De tijd is nu dat werkelijke verantwoordelijkheid herontdekt wordt… :-)

Elk resultaat (positief of negatief) is de uitkomst van individuele of collectieve intenties. Er bestaat niks wat niet in lijn is met de intentie. Je oogst wat je zaait. Je intentie is wat je zaait, je waargenomen realiteit is wat je oogst. Willen we een bepaalde uitkomst (toekomst), dan dienen we rekening te houden dat onze intenties in lijn liggen met de gewenste uitkomst. Als je de intentie in gedachten houdt en het geeft je een aangenaam gevoel, dan zijn je gedrag en houding hiervan een uitdrukking / afspiegeling. Met als gevolg dat je waargenomen realiteit in lijn komt met je intentie.

We maken ons meestal veel te druk over de “hoe” vraag. We hebben een bepaalde intentie en breken ons hoofd over hoe we dat gaan bereiken. Zonde van de tijd en de kans bestaat dat we geen “hoe” kunnen bedenken, met als gevolg dat onze intentie een negatieve wending krijgt en dus een ongewenste uitkomst. Het hoe is meestal iets wat we niet kunnen weten en niet kunnen bedenken. Het hoe is komst meestal “toevallig” op ons pad. Als we vertrouwen hebben en het hoe durven loslaten, dan blijven intentie (gedachte) - gevoel en gedrag in lijn met elkaar. Jouw gedrag brengt je vervolgens datgene of diegene wat nodig is om je intentie te verwezenlijken.

Je oogst wat je zaait. Bevalt het niet wat je oogst, zaai dan wat anders. Probeer niet met ander gedrag en dezelfde intentie een betere uitkomst te verwachten. Verander de intentie zodat je een fijn gevoel waarneemt en je gedrag volgt vanzelf.

:-)

Pieter Stuurman zei

Precies Jeroen.

Bij de hoe? vraag is de aandacht gericht op het gewenste resultaat. HOE bereiken we het gewenste resultaat? De aandacht is gericht de output in de toekomst: het verlangde resultaat.

Daarom is er minder (of geen) aandacht beschikbaar voor de input (wat we NU doen). Toch is het die input (NU) die de output (toekomst) voortbrengt. En de beleefde kwaliteit van die output wordt daardoor dus bepaald.

De gedachte "het doel heiligt de middelen" weerspiegelt het geloof dat het mogelijk is iets negatiefs te doen en daar een positief resultaat mee te verkrijgen. Dat is onmogelijk.

Pieter Stuurman zei

Zie ook: http://pieterstuurman.blogspot.nl/2010/10/doelloos.html

Pieter Stuurman zei

Er is een belangrijk verschil tussen intentie en doelstelling.

Bij doelstelling is het de vraag: wat is het juiste om te doen om een bepaalde beloning te krijgen? Het motief is de kwaliteit van de beloning (output).

Bij intentie is het de vraag: wat is het juiste om te doen? Het motief is dus de kwaliteit van het doen ZELF (input).

Op dat laatste kunnen we onze aandacht richten zodra we begrijpen dat een positieve input, een positieve output genereert. We weten dan niet hoe die output er precies uit zal zien, maar we weten dat die positief zal zijn. We kunnen daarvan vervolgens genieten, ook al beantwoordt dat resultaat niet aan een vooraf gemaakt beeld. Dat deden we immers niet omdat we onze aandacht besteedden aan de input.

jeroen zei

Uit de oude doos, maar nog steeds actueel en leerzaam.

https://www.youtube.com/watch?v=62DqsD2s5V8

Meedenker zei

Er is een belangrijk verschil tussen intentie en doelstelling.

Quote: " Bij doelstelling is het de vraag: wat is het juiste om te doen om een bepaalde beloning te krijgen? Het motief is de kwaliteit van de beloning (output).

Bij intentie is het de vraag: wat is het juiste om te doen? Het motief is dus de kwaliteit van het doen ZELF (input). "

Wauw. Ik heb hem een paar keer gelezen en eens goed tot me door laten dringen.
Dus...niet het product, maar het proces. Niet straks, maar nu. Niet de ander, maar IK. Geen grootse beweging, maatschappij, politiek, maar kleinschalig, je eigen drijfveer onderzoeken en deze synchroon laten lopen met waar je werkelijk voor staat.
Wauw.
Ja. Daar raak je iets. Heb je een punt. Maar daarvoor vraag je wel een enorme kanteling in denken. Als ik probeer me voor te stellen wat dit in minn persoonlijke leven zou betekenen, als ik alleen al de grootste tegenstrijdigheden eruit zou proberen te halen...dan bots ik op een heleboel angsten. Bezwerende 'ja-maar' gedachten en al dan niet realistische beren op de weg.

Het vraagt om ALLES los te laten, en vertrouwen te hebben in een goede afloop.

Stel, ik sta niet (meer) achter mijn baan. Als ik dan in het hier en nu mijn hart zou volgen, dan zou ik hiermee stoppen. Maar. (En nu komen de beren dus de weg op).

En de hypotheek dan? En mijn pensioen dan? En alle dure andere levensvoorzieningen dan? Van mij, de kinderen?

Oorzaak, gevolg.
Actie, reactie.
Geen baan, geen inkomen.
Is het ook geen vorm van 'verantwoordelijkheid nemen' om juist dit in te zien, en daarom toch maar concessies te doen aan je idealen..?

Pieter Stuurman zei

Het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn dat je je baan niet leuk vindt OMDAT je aandacht er niet bij ligt. Omdat die aandacht ligt bij de output (inkomen, hypotheek etc.) en niet bij de input (je werk met aandacht en zorgvuldigheid doen).

Het kan natuurlijk ook zo zijn dat je aandacht altijd op de output gericht geweest is, waardoor je nooit echt aandacht gegeven hebt aan het vinden van een baan waarin je je passie kunt inzetten (input).

Anoniem zei

Korter gezegd:
Als je niet doet waar jij zin in hebt, heeft het leven geen zin.

Think!
Stay Human,
Jos.