De werkelijke schade van corona

Ik heb slecht nieuws. We gaan allemaal dood. Niemand zal de dans ontspringen.

Klinkt heftig, nietwaar? Toch is het absoluut waar. Doodgaan is de onvermijdelijke uitkomst van het leven. Letterlijk niemand ontsnapt eraan. Het is voor IEDEREEN onverbrekelijk aan het leven verbonden.

Dat betekent dat doodgaan OP ZICH niet erg is. Het is letterlijk  doodnormaal.

De werkelijke schade van corona, is dus NIET doodgaan. ALLE mensen gaan tenslotte dood. En altijd ERGENS aan. Wat er WEL toe doet, is het verlies van levensjaren. De werkelijke schade van corona, is dus alleen uit te drukken in verloren levensjaren. Niet in aantal overledenen. 

Om een beeld te krijgen van de omvang die schade, kunnen we de cijfers erbij pakken. Zodat we een gefundeerde afweging kunnen maken. Bovendien kunnen we die schade dan vergelijken met andere verschijnselen. Verschijnselen die ook verlies van levensjaren opleveren. Zoals bijvoorbeeld VERKEER.

Laten we de schade op een rijtje zetten:

Op dit moment zijn er in Nederland 1487 mensen overleden met corona. De gemiddelde leeftijd van de overledenen was ongeveer 80 jaar. De gemiddelde levensduur is (afgerond) 81 voor mannen en 83 voor vrouwen. Gemiddeld dus 82 jaar. Dat betekent dus een gemiddeld verlies van 2 levensjaren.

Dat wil dus zeggen dat het verlies van levensjaren door corona 1487 x 2 jaar is. Oftewel 2974 verloren levensjaren.

Wanneer we dit vergelijken met verkeersslachtoffers (cijfers CBS over 2018) dan zien we dat er 678 mensen overleden als gevolg van verkeersongevallen. De gemiddelde leeftijd van het slachtoffer was ongeveer 53 jaar.

Dat betekent dat er per verkeersslachtoffer gemiddeld 28,5 levensjaren verloren gingen. In totaal gingen ongeveer 19.323 levensjaren verloren in het verkeer.

Dit betekent dat er door verkeer jaarlijks ongeveer 6,5 keer zoveel levensjaren verloren gaan dan door corona.  

Corona: 2974 verloren levensjaren

Verkeer: 19.323 verloren levensjaren (en dat ieder jaar). 

En dan hebben we het alleen over kwantiteit. De KWALITEIT van de verloren levensjaren, zouden we echter ook moeten meewegen. Veruit de meeste corona-overledenen waren al ernstig ziek. De (gemiddeld) 2 jaren die ze zonder corona nog hadden geleefd, zouden kwalitatief een stuk minder zijn dan de verloren levensjaren van een 53 jarige met een gemiddelde gezondheid, zoals bij de verkeersslachtoffers.

Wanneer wij het onacceptabel vinden dat levensjaren verloren gaan (zeker als dat levensjaren zijn van betrekkelijk jonge, vitale mensen), dan zou een verkeers-shut-down de perfecte maatregel zijn. Met gegarandeerd resultaat! Zonder verkeer zullen er immers NUL verkeersdoden zijn. We zouden (jaarlijks!) het verlies van bijna 20.000 levensjaren. voorkomen.

Het zou, net als bij de corona maatregelen, echter verlies van vrijheid en economische activiteit opleveren. Maar omdat er bij corona - ondanks een shut-down - toch nog mensen zullen overlijden aan de gevolgen van die corona, en bij een verkeers-shut-down niet, zou het wel een veel grotere winst opleveren, gemeten in geredde levensjaren.

Toch denk ik dat de meeste mensen het een volledig bizar idee vinden om verkeer af te schaffen. Natuurlijk vindt iedereen het erg dat er mensen in het verkeer overlijden, maar de prijs om dat te voorkomen (afschaffen verkeer), is idioot hoog.

Het bevreemdt me daarom dat een vergelijkbare maatregel (vrijheid en economie voor een belangrijk deel platleggen) WEL toegejuicht wordt. Een maatregel bovendien, die ook maar zeer beperkte winst in levensjaren oplevert (om van de kwaliteit van die jaren nog niet te spreken).

Maatregelen die ook nog eens ernstig afbreuk doen aan de KWALITEIT van leven, voor iedereen. Ze gaan ten koste van vrijheid, welvaart en welzijn. Ze gaan ten koste van de kwaliteit onze resterende levensjaren.

En, als de aankomende crisis als gevolg van de maatregelen, de armoede vergroot, gaat het óók ten koste van de KWANTITEIT. In Nederland sterven mensen die in armoede leven, immers (gemiddeld) 8 jaar eerder. Er leven in Nederland ongeveer een miljoen(!) mensen in armoede.

Dat betekent dat armoede 1 miljoen x 8 verloren levensjaren veroorzaakt. Dat zijn 8 miljoen verloren levensjaren! Tegen nog geen drieduizend door corona. Dat zijn 2666 maal zoveel verloren levensjaren!

Nu maatregelen nemen met grote risico’s op de groei van de armoede, om enkele duizenden verloren levensjaren door corona te voorkomen, is afgezet tegen de werkelijke schade volkomen buiten proportie. Zowel kwantitatief als kwalitatief.

Liefde voor het Leven

In deze tijd, waarin niemand zijn aandacht op iets anders lijkt te kunnen richten dan op de gevaren van corona, is de hele samenleving gefocust op het voorkomen van sterfgevallen.

In onze angst voor de dood zijn we daarom bereid om vele essentiële zaken - zaken die het leven nou juist leefbaar maken - te offeren in ruil voor (vermeende) veiligheid.

Zaken zoals onze vrijheid, het maken van sociaal contact en onderlinge toenadering, het bijeen komen, kunnen doen waar we goed in zijn (werken), het hebben van keuzemogelijkheden (ook over onze eigen gezondheid) en zelfs het nemen van enig risico, want ook dat geeft kleur aan het leven.

Anders gezegd: nu lijkt het dat we meer belang hechten aan onze angst voor de dood, dan aan onze liefde voor het leven.

Het is natuurlijk heel begrijpelijk. Als we van ons leven houden, dan willen we het behouden. Maar om daarvoor nou juist die zaken die het leven waardevol maken – en WAAROM we dus van dat leven houden – op te offeren met als enig doel het te verlengen; daarmee zouden we het paard wel eens achter de wagen kunnen spannen.

Het klinkt hard, maar een gered leven is niets meer dan een uitgestelde dood.  Die dood die we uit alle macht proberen te vermijden, maar die uiteindelijk voor iedereen onvermijdelijk is. Des temeer reden, naar mijn smaak, om die kostbare resterende tijd van leven niet te ontdoen van de zaken die dat leven nou juist het leven WAARD maken.

Op dit moment lijkt alle aandacht echter op de dood te liggen, en lijkt de kwaliteit van leven volkomen ondergeschikt geworden te zijn.

Begrijp me niet verkeerd: het vermijden van onnodig overlijden is absoluut van groot belang, en dat geldt zeker niet alleen bij corona. Maar als dat betekent dat we onder totale controle moeten leven, gedwongen worden om sociaal contact te vermijden, gedicteerd moeten worden wanneer we waar heen mogen gaan, en met wie, of met hoeveel vrienden, tot welke medicatie (bijv. vaccin) we gedwongen worden, tot grotere armoede gedreven worden, etc., dan wordt het leven zodanig grimmig dat een belangrijk deel van de dingen die het leven waardevol maken, verdwijnt. Dan LEVEN we veel minder.

Als we LEVEN voor een belangrijk deel moeten inleveren om de dood te vermijden, dan verliezen we onze liefde voor het leven (ons levensgeluk), en dus onze gehechtheid eraan, en daarmee uiteindelijk ook onze aversie voor de dood. Het sterk toenemende aantal zelfmoorden is daar nu al een voorbode van. Dan schieten we ons doel ver voorbij.