Lang geleden heb ik opgemerkt dat vrijheid een bijna universeel verlangen is van mensen. In alle culturen en tijden speelde het een rol. Tegelijk merkte ik op dat de inrichting
Ik vroeg me af welk mechanisme hieraan ten grondslag lag. Ik besefte dat er hier sprake was van een denkfout. Mensen willen wel vrijheid, maar geen verantwoordelijkheid. En dat is onverenigbaar. Vrijheid zonder verantwoordelijkheid
Mensen willen dus een leider die verantwoordelijk is voor de keuzes, maar ook vrij zijn. Dat kan niet samen en dat levert dus spanningen op. Iedere vorm van protest is daar een voorbeeld van, maar ook de verhulde machtsstrategieën
Toen ik beide mogelijkheden onderzocht, kwam ik tot het inzicht dat de laatste keuze (leider verantwoordelijk maken) logischerwijze onmogelijk is. Alles wat mensen doen heeft een resultaat, dus ook het opvolgen van een leider heeft een resultaat, namelijk dat die leider macht krijgt. En daarvoor is niemand anders verantwoordelijk dan degenen die deze leider macht verlenen door aan hem te gehoorzamen. Het zijn dus de volgers die verantwoordelijk zijn voor het ontstaan van macht en dus ook voor alle gevolgen daarvan, zoals de bijbehorende onvrijheid. Onvrijheid waarvan ze zelf zeggen die niet te willen.
Dus, ook al willen mensen geen verantwoordelijkheid, ze dragen het toch. Altijd. Of ze nou willen of niet.
Als afdragen van verantwoordelijkheid niet mogelijk is omdat mensen toch altijd verantwoordelijk zijn voor hetgeen ze doen, resteert er eigenlijk geen andere mogelijkheid dan vrijheid. Die vrijheid bestaat altijd en heeft altijd bestaan. Waar het om gaat, is wat mensen ermee doen.
Pogingen die vrijheid weg te geven in ruil voor het overdragen van verantwoordelijkheid, berusten dus op een vergissing. Maar omdat de meeste mensen geloven dat dit toch
Wanneer mensen zouden beseffen dat het een illusie is, dan zouden ze dit niet meer doen. En dat kan alleen maar in het besef dat verantwoordelijkheid onontkoombaar is en onlosmakelijk bij het leven hoort.
Als dat besef doordringt, dan is er ook geen andere mogelijkheid meer dan aandacht te besteden aan die verantwoordelijkheid. Iets dat nu veel minder gebeurt omdat mensen in de veronderstelling leven dat een ander - een leider - die verantwoordelijkheid draagt, en er daarom onverschillig mee omgaan.
En wanneer mensen aandachtiger en zorgvuldiger omgaan met hun eigen verantwoordelijkheid, dan zal de wereld er een stuk aangenamer uitzien. En dan verdwijnt het verlangen naar "leiders" vanzelf naar de achtergrond.
27 opmerkingen:
Ik ben het volledig eens met Sundog.
Onbaatzuchtige pure intentie van liefde is de enige weg.
De vermogens die jou gegeven zijn bij je geboorte aanwenden voor het verbeteren van het geheel, ZONDER daar iets voor terug te verlangen dat is een teken van grote wijsheid.
Begrijp me wel , met inbegrip van alle fouten en onvolmaaktheden.
Precies. Verantwoordelijkheid nemen voor wat je ZELF doet en voor de kwaliteit daarvan. Daar begint het en daar eindigt het.
Wanneer je iets terugverlangt, leg je de verantwoordelijkheid bij degene van wie je dat verlangt.
Dank je voor je reactie Janna.
Verantwoordelijkheid nemen voor jezelf en voor de dingen die je doet, houdt natuurlijk ook in dat je in harmonie met je omgeving en de andere mensen om je heen probeert te leven.
De dingen die je doet baseren op je eigen verantwoordelijkheid en je eigen geweten, is tegengesteld aan gehoorzamen. Wanneer je de dingen die doet, vanuit gehoorzaamheid doet, dan baseer je je gedrag op hetgeen een ander (degene aan wie je gehoorzaamt) zegt.
Je eigen verantwoordelijkheid als leidraad gebruiken, is dus iets heel anders dan ONgehoorzaam zijn. ONgehoorzaam zijn is een tegenreactie op een bevel van een ander. En zo bepaalt die ander nog steeds wat je doet, zij het precies andersom. Bij ONgehoorzaam zijn, staat de eigen verantwoordelijkheid nog steeds buitenspel.
Vanuit verantwoordelijkheid is het heel goed mogelijk dat je je kunt vinden in bepaalde collectieve ideeën of afspraken. Er is dan helemaal niks mee om erin mee te gaan. Maar het blijft dan je eigen overweging en niet het externe bevel dat je beslissing of je gedrag bepaalt.
Ik bedoelde: Er is dan helemaal niks mis mee om erin mee te gaan.
Pieter, mijn reacties zijn verwijderd -ga ervan uit gelezen te zijn en begrepen, en dat is alles wat ik bedoel te doen met reageren. Groet
Het probleem is Janna, dat gehoorzaamheid leidt tot macht van degene aan wie gehoorzaamd wordt. En macht is niet bilateraal. Macht is eenzijdig dwingend (anders is het geen macht) en dat betekent dat degenen die onderworpen zijn aan die macht geen andere keuze hebben dan te gehoorzamen, ook al kunnen ze zich er niet in vinden. Het gedrag wordt dan volledig bepaald door degene die bij machte is dat op te leggen. En logischerwijze niet meer door het geweten en de verantwoordelijkheid van degene die moet gehoorzamen.
De bevelen en verboden van "autoriteiten" zijn geen afspraken. Eenzijdige afspraken zijn helemaal geen afspraken, maar dwang.
Wanneer ik het bijvoorbeeld geen goed idee vind om mijn belastingbijdrage te besteden aan wapens of leger, omdat dit niet overeenstemt met mijn geweten, dan nog ben ik verplicht eraan bij te dragen. Doe ik dat niet en weiger ik me te conformeren (te gehoorzamen dus) dan beland ik uiteindelijk in de gevangenis. Ik word dus gedwongen iets te doen dat tegen mijn geweten ingaat.
Dat "laten weten" aan de "autoriteit" helpt dan niet omdat het al dan niet gehoor geven aan mijn verzoek volledig in handen is van die autoriteit. Ik zou daarmee dus de verantwoordelijkheid bij die autoriteit leggen. Het zou een bevestiging zijn van mijn afhankelijkheid aan diezelfde autoriteit.
Dag Pieter, Dank voor je heldere artikel op Earth Matters. Het beschrijft volledig mijn overtuiging over vrijheid. Ik bent volledig vrij, ik durf die alleen niet steeds te op te eisen, ik maak dan de (mogelijke) gevolgen verantwoordelijk voor mijn keuze en daarmee maak ik me onvrij, maar ik blijf vrij. Als ik dit tegen anderen zeg en ik krijg als antwoord: "Maar je moet toch (en ik neem nu een voorbeeld dat ik heel vaak tegenkom) werken om te kunnen eten!" Dan is het antwoord van mij:"Nee, ik heb de keuze gemaakt om te werken om te eten! Het leven biedt vele mogelijkheden die kunnen leiden tot het verkrijgen van voedsel! Er zijn misschien wel veel betere mogelijkheden, maar die keuze durf ik op dit moment nog niet te maken, de keuze om volledig te vertrouwen op het feit dat het leven in alle behoeftes voorziet. Ik moet niets!(Ik zeg er wel vaak bij dat ik moet poepen en moet piesen, daarmee bedoel ik dat de enige inperking van mijn volledige vrijheid mijn fysieke lichaam is. Maar ook daarover kan ik ook weer andere gedachten hebben en dan kom je in de metafysica terecht en dat is misschien een andere discussie)
In ieder gevaldank je wel!
Hartelijke groet, Harry (een VRIJ mens)
Er wordt gesproken over een 'denkfout'. Het zijn echter de beperkingen die dualiteiten opleveren binnen de context of situatie met anderen. dat is wezenlijk anders. Door 'aan niets vast te houden' creëer je werkelijke vrijheid.
Precies Leonardo. In relatie tot de wens vrij te zijn, is het vasthouden aan het verlangen naar het delegeren van verantwoordelijkheid (= gedachte)een vergissing. Een denkfout.
Het niet langer vasthouden aan dat verlangen laat die denkfout dus verdwijnen en daarmee verdwijnt een barrière die het beleven van vrijheid verhindert.
Dank je Harry.
We zijn als mens individu, maar we maken ook deel uit van een groter organisme, het organisme dat we de mensheid noemen. Daaraan kunnen we ons niet onttrekken omdat we er deel vanuit maken.
Het begrip vrijheid speelt zowel in het individu als in het collectief (de mensheid) een rol. In beide gevallen is vrijheid de natuurlijke en altijd aanwezige staat.
Het is uitsluitend ons geloof niet vrij te zijn, die onze beleving van vrijheid verhindert. We zijn alleen onvrij als we ervan overtuigd zijn onvrij te zijn. En omdat we op basis van die overtuiging ons leven inrichten, zijn we dan ook werkelijk onvrij.
Op individueel niveau kunnen we ons daar gemakkelijk van losmaken, zoals je helder beschrijft in je reactie. Maar we ook maken ook deel uit van het collectief, het collectief dat we samen met alle anderen zijn. Dat betekent dat we als individu, in relatie tot dat collectief, onvrijheid zullen ervaren zolang daar de overtuiging onvrij te zijn (en dus de gedachte te MOETEN gehoorzamen aan een hogere autoriteit) nog dominant is.
Ik heb daar verscheidene inzichten over vastgelegd via oa : http://goo.gl/DD7Mbp http://goo.gl/pCLFa0 http://youtu.be/g8NjOC89M7Y etcetera
Beste Pieter,
Ik deel je interesse om ons menselijk handelen te doorgronden op de verschillende leefniveaus. Uitermate boeiende materie en een mooie ontdekkingsreis naar binnen. Want voor mij is het doorgronden van menselijk handelen het “objectief” doorgronden van mijn eigen handelen.
Een aantal jaren heb ik training gegeven in geweldloze communicatie (communiceren vanuit behoeften) en heb gezien dat iedereen andere behoeften heeft en dat de betekenis die we toekennen aan een behoefte van persoon tot persoon verschilt. In de loop van de jaren heb ik tevens ingezien dat onder elke behoefte een angst ligt. De angst dat er iets niet is. Wij focusseren ons bewustzijn volledig vanuit angst en nemen dus vooral dat waar wat we niet willen. We zijn ook in staat om onze focus te verleggen naar onvoorwaardelijke Liefde en dan nemen we waar wat we wel willen en wat er wel is. Hoe ik dit heb ervaar kun je lezen op vandaagkiesikvoorliefde.nl.
Voortbordurend op vandaagkiesikvoorliefde.nl ben ik aan het inzien dat we ons kunnen afvragen of verantwoordelijkheid wel bestaat. Tuurlijk kun je verantwoordelijkheid krijgen of nemen, maar kun je daarmee stellen dat je ook verantwoordelijk BENT? Ons handelen ontvouwt zich in lijn met ons denken. Onze behoeften die de primaire levensbehoeften overstijgen zijn ontstaan als gevolg van m.n. onze ervaringen en de manier hoe wij deze ervaringen hebben geïnterpreteerd. Elk mens denkt anders, elk mens heeft andere gedachtepatronen, elk mens interpreteert anders, elk mens focusseert anders. Hoe kan dat? Hoe kan het dat we allemaal anders denken? Belangrijker nog volgens mij: hoe ontstaat ons denken?
Als je je hierin verdiept, dan kom je tot de conclusie dat ons denken zich vormt op basis van wat er “in iemand verzameld is”. Ons denken is aangeleerd door o.a. onze opvoeders, omstandigheden, gebeurtenissen EN media. Zolang iemand niet bewust zijn eigen manier van denken, gedachtenpatronen en -processen heeft onderzocht, heeft hij geen tot zeer weinig invloed gehad op hoe hij denkt. Zijn manier van denken is hem dus “overkomen”. Het heeft geen zin om hier een schuldvraag in te zien of te proberen te beantwoorden. En het is ook niet de bedoeling om altijd maar een excuus te hebben voor wat iemand deed. Wat in mijn optiek relevanter is, is de vraag: “wat hebben we individueel en collectief nodig om verantwoordelijk te worden?” Volgens mij begint dat met de inzichten dat ons (individueel en collectief) denken onze waargenomen realiteit creëert en dat we door te denken vanuit onvoorwaardelijke Liefde een liefdevolle, vrije en overvloedige realiteit creëren. Dan ZIJN we verantwoordelijk en is vrijheid een bijproduct wat vanzelf ontstaat.
Dus briljant dat je vrijheid en verantwoordelijkheid aan elkaar verbindt, want deze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Als we nog geen vrijheid ervaren en een ander verantwoordelijk houden voor onze ongemakken, dan zitten we volgens mij voornamelijk in angst. Ervaren we vrijheid en erkennen we zonder oordeel ons aandeel in wat we om ons heen waarnemen, dan leven we vanuit Liefde.
wordt vervolgd...
vervolg
Een ander aspect van vrijheid is de vrijheid om te denken waar jij voor kiest om te denken. Voor iedereen die televisie kijkt heb ik goed voorstel: zet permanent de tv uit en je vrijheid van je denken komt weer in zicht. Ja, het doorbreken van de tv verslaving kan lastig zijn. Maar binnen een half jaar geen tv, geen krant en geen radio gaat de kwaliteit van leven met sprongen vooruit. Heb je hier nog geen ervaring in, trap dan niet in de valkuil van het diskwalificeren en verwerpen om dogmatische redenen. Want het diskwalificeren van dit idee en de bijbehorende gedachten zijn je aangepraat en aangeleerd. Heb je niet de ervaring wat media-onthouding met je doet, ga dan op zoek naar jouw waarheid in plaats van het napraten van een ander die het ook niet ervaren heeft.
Als je een bepaalde realiteit voor jezelf wenst, zorg dan dat je denken, voelen en handelen volledig in lijn ligt met wat je wenst te ervaren in harmonie met je omgeving. Dit is geen new age geloofsovertuiging, maar de logica hoe onze realiteit vorm krijgt. Een voorbeeld hiervan is ons huidige digitale tijdperk. Dit is ontstaan NADAT mensen zich gingen verdiepen en bekwamen in IT en er vervolgens vol enthousiasme en passie mee aan de slag gingen. Denken - voelen - handelen - et voilà: realiteit. In werkelijkheid loopt het niet zo lineair als hier voorgesteld, maar voor mij werkt het om dit zo te beschouwen. Met als doel: permanent en onbewust kiezen voor onvoorwaardelijke Liefde.
:-)
Dank je voor je prachtige reactie Jeroen. In kan me er 100% in vinden.
Ook je inzicht over verantwoordelijkheid komt helemaal overeen met het mijne. Ik bedoel met verantwoordelijkheid dan ook niet aansprakelijkheid of schuld. Dat zou inderdaad oordelen zijn en dat is inderdaad geen goed idee.
Ik bedoel met verantwoordelijkheid dat alles wat we doen een resultaat heeft dat eruit volgt. Of we dat nou willen of niet. Daarvoor zijn we dus verantwoordelijk, maar dat beseffen we niet altijd. Waar het dus om draait is besef van verantwoordelijkheid.
Het lijkt misschien een open deur, maar wij mensen beleven ons leven uitsluitend in onze beleving. Wat we niet beleven, beleven we niet, en bestaat in die beleving dus niet. WAT we beleven wordt bepaald door waar we aandacht aan geven. Je kunt immers iets pas beleven als je er een mate van aandacht aan geeft. Iets waaraan we nooit aandacht gegeven hebben, bestaat dus niet in onze beleving. En dus niet in ons leven. En dan KUNNEN we er ook niet voor kiezen er aandacht aan geven.
Het gaat pas bestaan, als we er op gewezen worden. Dat kan door confrontatie met omstandigheden, maar ook doordat iemand ons erop wijst. Iemand in wiens beleving het (toevallig?) al wel bestaat. Dan merken we het bestaan ervan op en pas krijgen we de gelegenheid ervoor kiezen er aandacht aan te geven, zodat dit bestaan verder tot leven komt in onze beleving. Iets of iemand laat ons dan een mogelijkheid zien die we eerst niet zagen. Laten zien van mogelijkheden is de definitie van inspireren.
Verantwoordelijkheid is onvermijdelijk en hoort onlosmakelijk bij het leven, of we het nou beseffen of niet, en vaak is dat niet het geval, merk ik op. Dat neem ik mensen niet kwalijk en dat kan ook niet. Op de een of andere manier is het besef in mijn beleving tot leven gekomen, en daar ben ik heel dankbaar voor. Ik beleef het als een waardevol cadeau.
Nu het in mij dus leeft, ben ik verantwoordelijk voor hetgeen ik daarmee doe. Ik kies ervoor om mensen erop te wijzen, in de hoop dat ze er iets mee kunnen (net als ik), en er wellicht net zo dankbaar voor zullen zijn als ik ben. Al was het maar omdat, zonder verantwoordelijkheidsbesef, vrijheid niet kan bestaan.
Prachtig ook je inzicht: gedachte-emotie-handelen-realiteit. Ik gebruikt het inzicht in dit mechanisme als jaren en daar heb ik enorm veel aan gehad. Ik zou er nog één ding aan toe willen voegen, en dat is wat ik het "zie je wel! effect" noem. De via gedachte, emotie en handelen gecreëerde realiteit, bevestigt altijd de initiële gedachte. Dat komt omdat die realiteit er het gevolg van is en die gedachte dus weerspiegelt. Zo wordt het mechanisme een kringetje in plaats van een lijntje (cyclisch i.p.v. lineair) en daarom is het vaak ook zo lastig om het te veranderen. De initiële gedachte lijkt immers WAAR.
Omdat mensen inderdaad vrij zijn om te denken wat ze willen, ligt daar de opening om verandering aan te brengen. En omdat inspiratie meer mogelijke gedachten laat zien, is dat waardevol. Inspiratie die anderen mij geven en andersom.
Wat betreft liefde: liefde is inderdaad altijd liefde voor waarheid. Dus voor wat er wel is.
Ha Pieter,
Dankjewel voor je mooie en inhoudelijke reactie.
We liggen volgens mij op één lijn in hoe we tegen deze boeiende fenomenen aankijken. Waar ik echter nog niet helemaal uit ben is het volgende:
Onze waargenomen realiteit vindt zijn oorsprong in onze individuele en collectieve intenties of gedachten. Als we ervan uitgaan dat we ongeveer 120.000 gedachten per dag produceren, waarvan we er slechts een paar waarnemen, dan zijn onze hersenen continue bezig met het creëren en in stand houden van deze holografische (illusoire) werkelijkheid. Maar wie of wat is het die dat aanstuurt? Ben IK dat? Ik merk dat ik mijn gedachten steeds beter ga waarnemen, patronen herken en mijn aangeleerde manier van denken langzaam maar zeker beïnvloed in een liefdevollere richting. Mijn waargenomen realiteit is de spiegel voor mijn en onze collectieve gedachten.
Maar zolang iemand niet BEWUST is van het proces der creatie en zich niet bewust is van zijn of haar gedachten. Kun je dan nog steeds spreken van individuele verantwoordelijkheid? Volgens mij wordt de gedachtenkracht van alle onbewuste mensen gebruikt om een werkelijkheid te creëren die niks met liefde te maken heeft. Vandaar mijn tip om je minimaal bloot te stellen aan media. Want met name TV beïnvloed ons denken in grote mate. Het woord verantwoorden komt van "voor antwoord of voor het woord". Dit houdt in dat je voor een verklaring bij iemand moet zijn die het antwoord kan geven op je vragen. Onbewuste mensen kunnen geen antwoord geven waarom ze wat denken of waarom ze iets gedaan hebben. Ze kunnen een antwoord verzinnen, maar dit zegt niks. Dit bij elkaar brengt me op de gedachte dat de meeste mensen onverantwoordelijk zijn en dat mensen die dit fenomeen door hebben wel verantwoordelijk zijn. Hoe zie jij dat?
De vrijheid om te denken wat we willen denken ontstaat pas na cultivering en opschoning van onze "verknipte" denkgeest. Elk mens produceert 4 gedachten per 3 seconden. Het ontwikkelen van ultieme denk-vrijheid is een klus die doorzettingsvermogen vergt. En dit is iets wat maar weinig mensen laten zien en wat in onze entertainment maatschappij steeds lastiger wordt. Wat zou dit proces positief kunnen beïnvloeden? Inspiratie?
Ik denk dat het bevrijdend en constructief werkt als we beginnen met het inzicht dat de meeste mensen wel invloed hebben maar onverantwoordelijk zijn. Deze mensen ervaren immers ook geen vrijheid als gevolg van hun onverantwoordelijkheid (volgens mijn analogie dan weliswaar). De vraag is dan: wat hebben mensen nodig om verantwoordelijk te worden? Wat hebben mensen nodig om zich open te stellen voor een andere manier van denken? Berichten zoals die van ons werken misschien.
Je opmerking dat we alleen iets kunnen beleven als het in onze gedachten is (geweest) verdient een kleine toevoeging volgens mij; Een voorbeeld wat jouw opmerking ondersteunt is een onderzoek naar kleuren. Het bleek dat een stam in afrika een bepaalde kleurschakering niet kon onderscheiden waar ze geen naam voor hadden en wij als westerlingen konden een kleurschakering niet waarnemen die zij onmiddellijk herkenden. Dit had alles te maken met de naamgeving voor de kleur. Maar ik heb zelf een aantal ervaringen die je opmerking mogelijk ontkrachten. Het mooiste voorbeeld heb ik ervaren tijdens een Reiki initiatie. Terwijl ik door twee mensen tegelijk Reiki ontving was ik me op een goed moment niet meer bewust van mijn lichaam, maar werd ik me bewust van een "omgeving" zonder kleur, zonder begin en zonder eind. Ik zag niks maar wist dat er tegelijk zowel alles als helemaal niets was. En ik voelde dat tijd zoals wij dat beleven niet bestaat. Ik voelde volmaakte vrede of volmaakte liefde. Wat ik precies heb ervaren weet ik niet en daar gaat het nu ook niet om. Wat ik hiermee probeer te zeggen is dat ik iets heb ervaren waar ik nog nooit aan had gedacht, tenzij dit iets moet zijn waar ik wel aan heb gedacht maar waarvan ik de vorm nog niet kende. In dat laatste geval, ondersteunt het alsnog je opmerking.
vervolg...
Je opmerking over dat het proces cyclisch is dat zie je terug op het plaatje bovenaan vandaagkiesikvoorliefde.nl. Het "aha zie je wel" aspect zit hem in de waargenomen realiteit en de gedachte over die realiteit. Daarin zit hem het self fulfilling prophesy aspect.
De tekst op vandaagkiesikvoorliefde.nl is conceptueel en toevoegingen die aansluiten bij nieuwkomers op dit gebied zijn van harte welkom.
:-)
PS: je email adres gaf een foutmelding, vandaar via je blog gereageerd. Mocht je hierop reageren, dan graag weer via het contactform op vandaagkiesikvoorliefde.nl. Thnx!
Hoi Jeroen,
In welke regio woon je? Wellicht is het leuk om eens rechtstreeks van gedachten wisselen. Volgens mij hebben we stof genoeg :-)
Over verantwoordelijkheid: volgens mij zien we het ongeveer hetzelfde, alleen verschilt onze definitie van het woord net iets. In jouw definitie omvat het ook "ter verantwoording roepen" en in de mijne niet.
Om bij mezelf verwarring te voorkomen, noem ik dat "aansprakelijkheid". Ik maak dus een verschil tussen verantwoordelijkheid en aansprakelijkheid (ter verantwoording roepen). En dat laatste kan inderdaad vaak niet.
Ik bedoel "verantwoordelijk" als het verband tussen oorzaak en gevolg. Jij doet iets, en dat heeft een gevolg, en daar ben jij verantwoordelijk voor.
Zo kun je zeggen: "De storm was verantwoordelijk voor veel schade". Maar natuurlijk kun je een storm niet ter verantwoording roepen. Maar bijv. ook: het verwerken van asbest in gebouwen was verantwoordelijk voor veel gevallen van kanker. Maar in de tijd toen het verwerkt werd, was dat gevolg nog onbekend. Je kunt de mensen die het toen gebruikten dus niet aansprakelijk stellen (ter verantwoording roepen).
Mensen zijn altijd verantwoordelijk voor het resultaat van hun handelen. Maar niet altijd aansprakelijk. Er is dus een verschil tussen verantwoordelijk ZIJN voor jezelf en je daden, en iemand verantwoordelijk HOUDEN daarvoor. Het eerste heeft alleen betrekking op jezelf, en het tweede op een ander.
Het ontbreekt momenteel aan besef van die altijd bestaande verantwoordelijkheid. Gezond omgaan met verantwoordelijkheid zou je in deze context kunnen definiëren als verantwoordelijkheid + bewustzijn. Wat er momenteel bij veel mensen momenteel ontbreekt is dat laatste.
He Pieter,
Aha, ik snap je nu beter (denk ik :-) en dank je voor het ophelderen van de semantische spraakverwarring.
Vanuit dat gezichtspunt kan ik des te meer zien dat mensen juist niet verantwoordelijk zijn zolang ze onwetend iets creëren wat ze niet bewust willen. Als meest simplistisch voorbeeld: als jij niet ziet(weet) dat ik het was die je met een stok een por gaf en de stok weet totaal niet wat er gebeurd is, dan zeg jij dat de stok verantwoordelijk was voor de por.
Als we bij elkaar in de buurt wonen (of in de buurt komen) bespreek ik dit graag in het echt met je. En alles wat ons nog meer boeit.
Ik woon in de regio van Enschede.
Hgrt,
J
"Dit is geen new age geloofsovertuiging, maar de logica hoe onze realiteit vorm krijgt." Of gaat het om de actualiteit zo zuiver mogelijk te percipiëren en te interpreteren waardoor actualiteit en realiteit congruent (b)lijken.
Hoi Jeroen,
Nou, dat is ook niet helemaal wat ik bedoel. Misschien is het inderdaad handiger om er eens "live" over te praten.
Ik woon in Eindhoven, maar ik vind het prima om eens naar Enschede te komen voor een goed gesprek. Volgens mij hebben we veel meer raakpunten dan verschillen en misschien kunnen we elkaar vanuit onze respectievelijke perspectieven aanvullen en inspireren :-)
Per mail kan ook: pieter(punt)stuurman(apestaartje)upcmail(punt)nl
@leonardo
Volgens mij zit er diepgang in je opmerking. Kun je toelichten wat je bedoelt?
Thnx
Plat filosofisch/psychologisch gaat het over de unifying van shadow en personality ~ Plato & Jung, het individuele gesyntegreerd in het collectieve zonder verlies van identiteit, essentie en kracht (soortgelijk doc : http://goo.gl/DD7Mbp en http://goo.gl/PDbs2X)
(2410leonardo@gmail.com)
Een reactie posten