Tegenover schuld staat onderpand. Onderpand beschermt de financier tegen een lener die niet terugbetaalt. Als die lener niet terugbetaalt, vervalt het onderpand aan de financier. Wanneer de financier liever het onderpand heeft dan de aflossing, dan hoeft hij er alleen maar voor te zorgen dat de lener de lening niet kan terugbetalen.
Al het geld dat er bestaat, is geboren als lening. Alles dat ervan gekocht is, is dus onderpand. Aangezien al het geld geboren is als lening, en er over die lening rente betaald moet worden, is er altijd meer schuld dan onderpand. Dat houdt dus is dat het nooit mogelijk is dat alle leningen worden terugbetaald.
Deze situatie kan alleen blijven bestaan als de wereld aan haar verplichtingen kan blijven voldoen, en dat kan alleen als er steeds nieuw geld in de vorm van nieuwe leningen in omloop gebracht wordt. De situatie kan dus alleen blijven bestaan als de financiers die situatie bewust in stand houden door steeds nieuw geld uit te lenen. Geld dat ze uit het niets maken.
Van al dat nieuwe geld wordt weer arbeid betaald, en die arbeid levert dingen op, en die dingen zijn weer nieuw onderpand. En al dat onderpand bij elkaar vertegenwoordigt altijd minder (geld)waarde dan alle uitstaande leningen bij elkaar. Vanwege de rente.
Zo was de situatie tot op dit moment.
Op het moment dat de financiers besluiten dat er met menselijke arbeid een materiële wereld gebouwd is waarover ze tevreden zijn, dan hoeven ze maar één ding te doen: stoppen met nieuw geld in omloop brengen. Dan wordt het voor de wereld onmogelijk om de schulden terug te betalen, en dan vervalt al het onderpand, en dus alles dat mensen ooit gemaakt hebben, aan de financiers. Het is werkelijk het enige dat die financiers hoeven te doen om eigenaar te worden van de wereld.
Alle bezit, dus alle huizen, alle bedrijven en alle goederen vervallen dan aan de financiers. Maar ook al het tegoed, al het spaargeld dus, wordt eigendom van de financiers. Anders gezegd: alle in het verleden verrichte arbeid, wordt eigendom van de financiers. Financiers die aan die arbeid zelf geen enkele bijdrage geleverd hebben.
En aangezien iedereen gebruik moet maken van al die huizen, die bedrijven en die goederen, en omdat iedereen tevens ontdaan is van zijn tegoed, worden de financiers ook eigenaar van alle toekomstige arbeid. De enige mogelijkheid om toegang te krijgen tot die producten en voorzieningen waarvoor we zelf gewerkt hebben, is dan werken voor de eigenaren ervan: de financiers.
Dat houdt dus in dat de financiers de enige overgebleven werkgever zullen zijn. Alle bedrijven zijn dan immers hun eigendom. Zij zullen de enigen zijn met bezit. De rest van de mensheid kan alleen toegang krijgen tot dat bezit (voedsel, energie, huisvesting, kleding, etc.) door zich naar de zin van die enige werkgever te gedragen. Dat wil zeggen: zo hard werken als de werkgever wenst, en niet lastig zijn.
In die situatie zal er geen sprake meer zijn van welke schuld dan ook. Die schuld is dan afgelost door het confisqueren van alle onderpand. Schuld kan dan niet meer bestaan, simpelweg omdat alle bezit in dezelfde handen is. Bovendien: schuld als machtsmiddel is dan overbodig. Iedereen moet dan immers toch precies doen wat de eigenaren willen. En de mogelijkheid om anderen te laten doen van jij wil, is macht. Verdere middelen zijn dan dus overbodig.
Het enige dat ervoor nodig is om dit scenario werkelijkheid te laten worden, is ons geloof in de legitimiteit van de schulden. En het bevestigen van dat geloof, is precies wat er op dit moment gaande is. Het hele toneelstuk dat momenteel wordt opgevoerd, heeft die bedoeling: ons te laten geloven dat er werkelijk sprake is van schuld. En dat er, door zogenaamde 'maatregelen' een mogelijkheid zou bestaan om die schulden terug te dringen.
Om ons geloof in de schuld kracht bij te zetten, worden er landen aangewezen die 'schuldig' zijn aan de schuld. Het is voor mensen altijd aantrekkelijk om een ander de 'schuld' te geven, en die mogelijkheid wordt dan ook met beide handen aangepakt. Er wordt echter vergeten dat daarmee het bestaan van die schuld door onszelf bevestigd wordt.
Omdat al onze arbeid gewaardeerd wordt in geld, en iedere euro die we verdienen weer bestaat uit schuld, werken we ons letterlijk steeds dieper de schuld in. Fictieve schuld, waarvan men ons wil laten geloven dat het echte schuld is. Iedere maatregel om ons harder te laten werken, en ons een groter deel van de opbrengst van die arbeid af te laten staan om de 'economie te redden', is een keiharde leugen. Het is rekenkundig onmogelijk om zo de (nep)schuld te verminderen. Het KAN simpelweg niet worden terugbetaald omdat het geld waarmee dat zou moeten gebeuren, ook weer uit schuld bestaat. En zo groeit de schuld, en dus de crisis, onvermijdelijk.
Binnenkort zal die 'crisis' zodanige vormen aannemen, dat er een 'oplossing' zal worden aangedragen. Die oplossing zal inhouden dat er een nieuw systeem zal worden voorgesteld waarbinnen alle schulden ophouden te bestaan. Voordat we deze oplossing juichend aanvaarden, moeten we ons realiseren dat daar tegenover zal staan dat we dan volledig eigendom zullen worden van de financiers.
Het enige dat we kunnen doen om dit scenario niet tot realiteit te laten komen, is beseffen dat het om nepschuld gaat. Om kunstmatig gecreëerde schuld. Schuld die bewust gecreëerd is via een systeem dat ontworpen is om dit scenario tot stand te brengen.
Het enige dat we kunnen doen, is die schuld niet langer erkennen. Door te onderkennen dat we in een systeem geloofd hebben dat uit oplichting bleek te bestaan. Door het verlies te nemen, en te stoppen met pogen elkaar de laatste restjes geld afhandig te maken. Dat kan alleen door ons geloof in (en onze gehechtheid aan) het criminele huidige geldsysteem op te zeggen.
Alleen dan kunnen we gebruik blijven maken van alle dingen die we zelf gemaakt hebben. Alleen dan kunnen wij zelf genieten van de opbrengsten van onze eigen arbeid. Het is de enige manier om te voorkomen dat we vervallen tot slaven.
17 opmerkingen:
ach ja, 2000 jaar gelieg over zonde, schuld(gevoel), schaamte en boete doen hakt er wel in bij de mensen. velen voelen zich gevangen in de ratrace, maar weet je wat ratten in het nauw gaan doen? van zich afbijten en naarmate het net sluit zie ik wel veel mensen om me heen steeds scherpere kreten uiten over wat degenen aan de financiele top flikken. hoe lang zal het duren voordat diegenen tot handelen overgaan?
en dan heb ik het niet over kamperen voor een beursgebouw en zeuren om een nieuw geldsysteem bij degenen die nu de samenleving de vernieling in duwen.
MB
Wat gebeurt er eigenlijk volgens jou met degenen die geen hypotheekschuld (want huren), geen studieschuld (want gaan werken), geen postorderschuld of welke schuld dan ook hebben?
Wat heeft de staats schuld te maken met de individuele mensen die hier leven?
Persoonlijk werk ik overigens te weinig om belasting te hoeven betalen aan die staat.
@ Anoniem,
Zoals op dit moment heel erg duidelijk wordt, draait het collectief (wij allemaal) op voor de collectieve schuld. Of je nou persoonlijke schuld hebt of niet. Alle miljarden die nu uit het systeem gehaald worden om de euro te 'redden' moeten betaald worden door alle burgers. En die kunnen dat alleen betalen door ervoor te werken. De opbrengst van dat werk gaat dus niet naar degenen die deze arbeid verrichten, maar naar de financiers. En voor werken zonder over de opbrengst van dat werk te kunnen beschikken, bestaat een ander woord: slavernij.
deel 1:
"Alle miljarden die nu uit het systeem gehaald worden om de euro te 'redden' moeten betaald worden door alle burgers. Door ervoor te werken."
Heb me laten vertellen dat ons hele salaris bijkans op gaat aan de belastingen die op alles wat je (ver)koopt word geheven aan zowel de producent als consument door de staat.
Ons arbeidsloon gaat dus niet zozeer op aan datgene waarvoor je naar de winkel gaat.
Consumeren is dus lucratief voor de staatskas. Vandaar waarschijnlijk dat de politiek zich zo'n zorgen maakt om de koopkracht.
Kopen als de nieuwe god voor de dommen.
Zelfs spiritualiteit is een vorm van consumeren geworden gezien het feit dat de bewustzijnsconsulants en happiness tijdschriften als paddestoelen uit de grond schieten.
"Du sollst glucklich sein!!Ben je nou nog niet gelukkig badmuts?!"
Je krijgt tegenwoordig de status van uber loser wanneer je thuis wat zit te worstelen met je eigen gevoelens en daarbij ook al geen rozenkrans van “bewuste” workshops zoals “het uiten van je goddelijkelijkheid” tot aan “rebirthing met klankschalen” aan elkaar rijgt.
deel 2:
Maar het leven is geen aaneenschakelig van gelukzalige goddelijke momenten. Het leven is naast mooi ook lelijk. Naast liefdevol ook angstig. Naar plezierig ook pijnlijk. We leven namelijk in een relatieve wereld waarin het een nooit kan bestaan zonder het andere. Een leven waarin je altijd opperbest gelukkig bent, waarin alles perfect gaat, waarin je geen tegenslag kent is naast dodelijk saai ook doelloos. De donkere moeilijke tijden helpen je namelijk vooruit in je groei,
omdat je jezelf dan pas echt leert kennen en je realiseert wat er voor jou echt toe doet,
omdat je jezelf dan de moeilijke vragen stelt waar je tijdens de tijden dat alles voor je stroomt geen tijd voor neemt of zin in ziet.
Je ervaart pas oprecht geluk als je weet hoe het voelt om ongelukkig te zijn.
Dat is de menselijke conditie; alles ervaren. Overvloed en tekortkoming.
En of je daar nu werkelijk een consulent, god of klankschaal bij nodig hebt die je hand vasthoudt?
John Naish zei daarover;
“Onze cultuur wil van geluk een eeuwigdurend paradijs maken, zelfs als we daarvoor al doende de planeet moeten verbranden. Terwijl de aarde opwarmt, warmen wij ook op: meer stress en steeds meer druk op onze hersenen. Hersenen hebben ruimte nodig om te functioneren!
We hebben een cultuur geschapen met als voornaamste boodschap: we hebben nog niet alles om tevreden te zijn. De oplossing, zo wil men ons doen geloven, is nog meer consumeren. Steeds meer.
Maar we zijn menselijk, dus we zijn sterfelijk; je kunt niet alles hebben in dit leven!
Uit onderzoek blijkt dat we chronisch jammeren over de drukte in ons dagelijks leven en het gebrek aan vrije tijd. Andere onderzoeken horen ons klagen over het feit dat ons huis vol troep staat. En vervolgens maken we ons nog meer druk met werken om nog meer spullen te kopen waar we nooit van genieten. Waar je ook kijkt, wanneer je ook luistert er is altijd wel een prikkeling van je zenuwcellen door marketingboodschappen, advertenties en sluikreclame. We worden dagelijks gebombamdeert met wel 3500 koopinjecties, oftewel 1 per 15 seconden dat we wakker zijn.
Genoegisme vereist alleen dat we accepteren dat onze vermogens en onze tijd beperkt is. In dit leven zullen er heel veel dingen zijn die we nooit zullen hebben, zien, zijn of doen. Door je dit te realiseren sla je de weg naar oprechte tevredenheid in. Laat je verlangen naar perfectie nooit je waardering voor dat wat gewoon goed is vernietigen. “Genoeg” roepen is je eigen innerlijke dialoog aangaan; Wat heb ik echt nodig? Wat is er overtollig? Hoeveel meer heb ik nodig? En wat is de prijs daarvan in termen van tijd, ruimte en innerlijke rust?”
Wellicht is de oplossing van het probleem wel het met gezond verstand uitgeven van je geld, stemmen met je portemonnee. Consuminderen. De zuinigheid die we in dit land voor de oorlog nog kenden, voordat de verzorgingsstaat goed en wel opkwam, voordat men ons deed geloven dat de bomen tot in de hemel konden groeien.
Zomaar wat gedachten..
@ Anoniem,
Dat is inderdaad een mooie gedachte.
Al onze verlangens vinden hun oorsprong in perceptie van gebrek. Je kunt niet ergens naar verlangen zonder het idee te hebben dat er iets ontbreekt.
Omdat zo'n groot gedeelte van onze aandacht gevestigd is op hetgeen ontbreekt, kunnen we niet gelukkig zijn. Gelukkig zijn betekent immers: waardering hebben voor je leven zoals het is.
Verlangen betekent dat je het leven ervaart als gebrekkig en je aandacht richt op hoe je het zou willen. In plaats van hoe het is.
Eeuwig verlangen is eeuwig ongelukkig zijn. En verlangen maakt ons extreem gevoelig voor voorgehouden worsten.
Je begint pas te verlangen op het moment dat je het idee krijgt dat je leven slecht is inderdaad.
Wellicht dat managers daarom zo hun best doen om ons een schuldgevoel aan te praten.
En een onbereikbaar ideaalbeeld scheppen over wat gelukkig zijn dan zou betekenen volgens hen. Als je de media zo ziet ben je blijkbaar pas gelukkig wanneer je een topbaan met klinkende titel en bijpassend topmodellen uiterlijk hebt.
Zo nodig op de pof en via het mes, koste wat kost willen we de worst blijkbaar.
Of doet men ons geloven van kindsaf aan dat we die worst moeten willen.
Keeping up appearances vanaf de basisschool, want presteren is blijkbaar het enige wat telt in deze maatschappij, ook al voel je je van binnen kut.
Oprecht relaxed zielsgelukkig zijn, omdat je inmiddels weet wat er echt toe doet, met dat wat er al is is niet lucratief, want dan consumeer je eigenlijk alleen voedsel.
Geen illusionaire worst die altijd buiten bereik blijft.
Nog een mooi citaat van Fons Elders:
"Het menselijk tekort dwingt ons om na te denken. De dood is het menselijk tekort bij uitstek, want het blijft een deadline die voor elke mens een raadsel blijft. Het is de grote gelijkmaker die alles in het leven relativeert en wanneer we doordenken kunnen we alleen maar blij zijn dat de dood bestaat. En toch is diezelfde dood het grote schrikbeeld, omdat in elke mens het grote verlangen de droom van een eeuwig jeugdig leven is. Dit menselijke verlangen is kennelijk zo groot dat zelfs de meest irrealistische denkbeelden als een lichamelijke verrijzenis uit de dood door honderden miljoenen mensen als een waarheid word beleefd. We zijn kennelijk niet in staat om onszelf als ontbrekend, weg, te denken. Leven na de dood is een grote fantasie, want het is allemaal door mensen bedacht en niemand kan het toetsen."
We zijn zo druk bezig met plannen hoe de dood tegen te houden, dat we hier en nu vergeten te leven.
“First I was dying to finish high school and start college.
And then, I was dying to finish college and start working.
And then, I was dying to marry and have children.
And then, I was dying for my children to grow old enough for school so I could return to work.
And then, I was dying to retire.
And now, I am dying......
And suddenly I realise; I forgot to live.”
Ga zo door met je website en vergeet niet te genieten van dat wat er (al) is.
Je zou al die mensen die leven om te werken eens de kost moeten geven!
Dan heb je aan twee vissen en vijf hompen brood echt onvoldoende hoor.
Volkomen gehersenspoeld die statusgeile slaven..
zichzelf wijsmakend dat ze van hun baan hun hobby hebben gemaakt...
Lijkt me inderdaad te gek aks de dollar inklapt. Eindelijk iedereen vrij om te doen waar hij zin in heeft.
@ Eugenie,
Dan moet iedereen wel wakker genoeg zijn om het nieuwe systeem dat dan zal worden aangeboden, af te wijzen. En als iedereen daarvoor wakker genoeg is, dan hoeven we niet te wachten op het ineenstorten van de euro en/of dollar. Dan kunnen we gewoon nu gaan doen waar we zin in hebben.
Je kunt nu al doen waar je zin in hebt inderdaad, want (ook al wil men ons doen geloven dat de wereld om geld draait) de wereld draait feitelijk om de zon!
Zonder geld draait de wereld dus nog steeds door.
Geld is geen doel, alleen een middel (dat is door velen vergeten) om handenarbeid te transformeren in eten, kleding, meubels en een dak boven je hoofd.
Of zie ik het nu verkeerd?
Vreemd toch. Eeuwenlang was er een kerk die ons het begrip 'erfzonde' heeft voorgehouden, waardoor we met z'n allen al bij voorbaat 'zondig' zouden zijn. En nu, op een zogenaamd rationeler niveau, namelijk de economie (het zijn toch cijfers - en die zijn toch rationeel, right?!), word elke burger geboren met een financiële (staats)schuld, die we met z'n allen dan ook maar moeten aanvaarden. Als je al het geld dat er in de wereld is, 'eerlijk' zou verdelen over alle mensen, ALLE MENSEN (dus ook alle mensen in derdewereldlanden enzo), dan zouden de 7.000.000.000 mensen op deze planeet miljonair zijn. Waar zit dan het probleem? In het argument, dat er niemand meer zou gaan werken als iedereen miljonair was? Dat, indien we met z'n allen voldoende geld zouden hebben, we lui en onproductief zouden worden? We zouden er terug van overtuigd moeten raken dat we wèl doen wat nodig is om te leven, ook indien we, zoals dat vandaag zo elitair heet, financieel onafhankelijk zouden zijn. Of het nu erfzonde heet of (staats)schuld, op een bepaalde manier zijn deze allebei even illusoir. By the Way, ik ben opgelucht te zien hoe groot deze blog is. Ik ben niet de enige die deze gedachten precies serieus neemt... Dat is een hele opluchting! :-)
@ Anoniem,
Dank je voor je mooie reactie!
Schuld is, in iedere denkbare vorm, inderdaad altijd gebruikt als middel om afhankelijkheid te creëren en dus macht te genereren.
De belachelijkheid van geld illustreer je mooi door een situatie te schetsen waarin 'iedereen rijk' zou zijn, en dus niemand zou hoeven werken. Als niemand werkt, wat zou je dan van geld kunnen kopen? Wie zou dat moeten maken dan?
Geld (en dus schuld) is een illusie. En omdat macht nu eenmaal alleen kan bestaan in kunstmatigheid, zijn illusies een voorwaarde voor het bestaan van macht. Om macht te laten verdwijnen, is dus niets anders nodig dan het doorprikken van die illusies.
Dit heb je heel erg mooi geschreven hoor. Prachtig!
Een reactie posten