De huidige machtsverhoudingen in de wereld vinden voor een belangrijk deel hun oorsprong in het oude testament dat voor zowel het Christendom als de Islam en het Jodendom gelijk is.
Hierin staat dat het zondig is om rente te vragen.
Wikipedia zegt hierover:
In veel religies werd het heffen van rente op een lening als een zonde beschouwd. Meestal ging dit uit van twee benaderingen. Volgens de eerste kon geld zich niet zomaar 'uit zichzelf' vermeerderen, omdat alleen God of de goden zaken konden scheppen. De tweede, meer praktische reden om het heffen van rente als zonde aan te merken, was het feit dat woekeraars soms doelbewust dermate hoge percentages rekenden dat de schuldenaar nooit uit de schulden kon komen en al zijn goederen en uiteindelijk zijn vrijheid moest afstaan. Een dergelijke gang van zaken werd gelijkgesteld aan stelen, en was daarmee een zonde.
Nogmaals Wikipedia:
In de Middeleeuwen was het christenen verboden rente te heffen, wat leidde tot de positie van joden als bankiers en geldverschaffers. Ook joden zelf was het in principe niet toegestaan rente te heffen, maar dit renteverbod gold niet wanneer zaken werd gedaan met niet-joden.
Uiteraard trokken de enorme winstmogelijkheden later ook niet-joodse zakenlieden aan, maar de internationale bancaire wereld telt nog steeds een onevenredig groot aantal joodse bestuurders en topfunctionarissen. En dat heeft dus helemaal niks met een “joodse volksaard” of zoiets te maken, maar heeft een puur historische oorsprong.
Wel werd al snel duidelijk dat de bijzondere maatschappelijke positie van bankiers enorme privileges met zich meebracht. Buiten private rijkdom, groeide ook de bestuurlijke invloed van de bankiers. En die invloed explodeerde met de introductie van een systeem met de naam fractional reserve banking in de late middeleeuwen.
Het systeem hield in eerste instantie in dat bankiers maar een klein deel (bijv. 10%) van het aan hen toevertrouwde goud in hun kluis hoefden te houden voor het geval een eigenaar het zou komen ophalen. Omdat het nooit voorkwam dat alle eigenaren tegelijkertijd hun goud kwamen ophalen, bleef er altijd een voorraad goud bij de bankiers. En dat goud (dat hun eigendom dus niet was) leenden ze uit tegen rente.
Met komst van waardepapieren (papiergeld) keerden de bankiers dit mechanisme om. Ze konden zelf waardepapier drukken, en met het in bewaring nemen van één goudstuk, kon nu voor tien goudstukken waardepapier worden uitgegeven, en tegen rente worden uitgeleend. De bankiers werden hiermee een vrijwel onuitputtelijke bron van geld (en daarmee schuld), maar die bron bestond feitelijk op basis van valsemunterij. Er werd immers papiergeld in omloop gebracht waar geen goud tegenover stond.
Ook nu nog is vrijwel het gehele wereldwijde bancaire systeem gestoeld op dit mechanisme. En dat heeft er in de loop van de tijd voor gezorgd dat de bancaire wereld geworden is tot een supranationale wereldmacht. Een wereldmacht die zich niets hoeft aan te trekken van grenzen of nationale wetten.
Tot het einde van de negentiende eeuw konden de bankiers die macht alleen laten gelden via de gevestigde politiek in de landen die financieel afhankelijk gemaakt waren. Maar dat hield ook een beperking in van hun invloed. En die beperking betekende dat men rekening moest houden met de internationale verhoudingen tussen de verschillende staten. Staten die individueel weliswaar volledig in de financiële houdgreep zaten van de bankiers, maar onderling vaak op gespannen voet stonden. Spanningen overigens waar de bankiers garen bij sponnen omdat oorlogvoeren de belangrijkste oorzaak was van vraag naar kapitaal, en die daarmee de afhankelijkheid van de staten aan de bankiers deed toenemen.
Dit systeem had de internationale bankiers dus enorme macht en invloed gebracht in het grootste gedeelte van de wereld. Ze waren achter de schermen de werkelijk machthebbers geworden die de officiële machthebbers konden besturen met hun controle over geld. Dit gold voor de gehele westerse wereld. De rest van de wereld was of gekoloniseerd door de westerse mogendheden, en vielen dus ook onder de invloed van de bankiers, of oninteressant.
Het Midden-Oosten was jarenlang slechts een achtergestelde regio van het Ottomaanse rijk. Met het einde van de negentiende eeuw kwam daar sterke verandering in. Dit had twee oorzaken:
Wel werd al snel duidelijk dat de bijzondere maatschappelijke positie van bankiers enorme privileges met zich meebracht. Buiten private rijkdom, groeide ook de bestuurlijke invloed van de bankiers. En die invloed explodeerde met de introductie van een systeem met de naam fractional reserve banking in de late middeleeuwen.
Het systeem hield in eerste instantie in dat bankiers maar een klein deel (bijv. 10%) van het aan hen toevertrouwde goud in hun kluis hoefden te houden voor het geval een eigenaar het zou komen ophalen. Omdat het nooit voorkwam dat alle eigenaren tegelijkertijd hun goud kwamen ophalen, bleef er altijd een voorraad goud bij de bankiers. En dat goud (dat hun eigendom dus niet was) leenden ze uit tegen rente.
Met komst van waardepapieren (papiergeld) keerden de bankiers dit mechanisme om. Ze konden zelf waardepapier drukken, en met het in bewaring nemen van één goudstuk, kon nu voor tien goudstukken waardepapier worden uitgegeven, en tegen rente worden uitgeleend. De bankiers werden hiermee een vrijwel onuitputtelijke bron van geld (en daarmee schuld), maar die bron bestond feitelijk op basis van valsemunterij. Er werd immers papiergeld in omloop gebracht waar geen goud tegenover stond.
In eerste instantie stuitte dit systeem op weerstand bij de bestaande machthebbers, maar al snel bleek dat de bankiers hiermee ook de constante geldhonger van koningen en staten konden stillen, en zo werden er verbonden gesmeed tussen de bankiers en die machthebbers. In die zin dat deze vorm van valsemunterij door de wetgevers werd gelegaliseerd op voorwaarde dat de staten ervan konden profiteren.
Ook nu nog is vrijwel het gehele wereldwijde bancaire systeem gestoeld op dit mechanisme. En dat heeft er in de loop van de tijd voor gezorgd dat de bancaire wereld geworden is tot een supranationale wereldmacht. Een wereldmacht die zich niets hoeft aan te trekken van grenzen of nationale wetten.
Vrijwel alle overheden en staten zijn volledig afhankelijk geworden van de welwillendheid van de financiers. En dat geeft die financiers macht over de staten en de bestuurders ervan. Politici en bestuurders kunnen zich uitsluitend bewegen binnen de door de bankiers gestelde kaders. En binnen die kaders staat het belang van de financiers voorop. Voldoet een land of een politicus niet aan de eisen, dan wordt de geldkraan simpelweg dichtgedraaid.
Tot het einde van de negentiende eeuw konden de bankiers die macht alleen laten gelden via de gevestigde politiek in de landen die financieel afhankelijk gemaakt waren. Maar dat hield ook een beperking in van hun invloed. En die beperking betekende dat men rekening moest houden met de internationale verhoudingen tussen de verschillende staten. Staten die individueel weliswaar volledig in de financiële houdgreep zaten van de bankiers, maar onderling vaak op gespannen voet stonden. Spanningen overigens waar de bankiers garen bij sponnen omdat oorlogvoeren de belangrijkste oorzaak was van vraag naar kapitaal, en die daarmee de afhankelijkheid van de staten aan de bankiers deed toenemen.
Dit systeem had de internationale bankiers dus enorme macht en invloed gebracht in het grootste gedeelte van de wereld. Ze waren achter de schermen de werkelijk machthebbers geworden die de officiële machthebbers konden besturen met hun controle over geld. Dit gold voor de gehele westerse wereld. De rest van de wereld was of gekoloniseerd door de westerse mogendheden, en vielen dus ook onder de invloed van de bankiers, of oninteressant.
Dat veranderde tegen het einde van de 19e eeuw. Ten eerste werd in 1869 het Suezkanaal geopend. Hierdoor werd de handelsroute naar de oostelijk koloniën met 8000 km bekort, en daarom werden de omringende landen (met name Egypte) van groot strategisch belang. Maar nog belangrijker was de ontdekking van grote olievoorraden in het Midden-Oosten.
Het Midden-Oosten was jarenlang slechts een achtergestelde regio van het Ottomaanse rijk. Met het einde van de negentiende eeuw kwam daar sterke verandering in. Dit had twee oorzaken:
1. De strategische ligging. In 1869 werd in Egypte het Suez-kanaal geopend, wat een uiterst handige handelsroute werd tussen Europa en India. De koning van Egypte, Ismail, wilde Egypte moderniseren en bouwde uiterst moderne, semi-Parijse wijken in Cairo. Dit kostte ontzettend veel geld, en daarom zette de Egyptische koning in 1875 de aandelen van het Suez-kanaal op de markt. Meteen kocht de Britse premier de aandelen, waarmee Groot-Brittannië haar handelsroute met India ruim 8000 km had verkort. Het Suez-kanaal was nu de navelstreng van het Britse rijk geworden. Na hevige rellen in Egypte tegen de Westerse aanwezigheid, werd Egypte een Brits protectoraat.
2. De olie. In het begin van de twintigste eeuw werden enorme olievelden ontdekt in het Midden-Oosten, voornamelijk in de Arabische golf.
Deze twee oorzaken leidden ertoe dat het Midden-Oosten één van de belangrijkste regio's in de wereld werd. De Westerse mogendheden moesten dit zien te besturen.
Het Midden-Oosten werd dus in korte tijd ineens een enorm belangrijke regio. Een regio waarop de bancaire elite dus (kosten wat het kost) haar greep moest krijgen. Door de potentiële enorme inkomsten uit olie, en de controle over westerse handelsroutes, zouden de lokale machthebbers in die regio geduchte concurrenten kunnen worden, en dat kon uiteraard niet worden toegestaan.
Maar hier stuitten de bankiers op een probleem: het Midden-Oosten werd gedomineerd door de islamitische religie, en volgens die religie mocht er geen rente gevraagd of betaald worden. Een religieuze wet die tot op de dag van vandaag nog steeds bestaat in veel islamitische landen. De vertrouwde bankiersstrategie van fractional reserve banking om de macht in handen te krijgen, ging hier niet op. Er moest dus iets anders verzonnen worden.
Ook de invloed op de verschillende westerse naties bood geen uitkomst. Men kon niet één van die naties verplichten om het Midden-Oosten door middel van oorlog te onderwerpen. Dit zou de onderlinge machtverhoudingen tussen de landen scheeftrekken en dat zou leiden tot een internationale oorlog tussen die uitverkoren natie en de andere westerse landen.
De bankiers hadden weliswaar de macht over alle westerse landen afzonderlijk, maar de betrekkingen tussen die landen waren van dien aard dat samenwerking uitgesloten was. Toch was bij gebrek aan bancair/financiële strategieën, oorlog uiteindelijk de enige overgebleven mogelijkheid om het Midden-Oosten te onderwerpen.
Maar om oorlog te kunnen voeren is een aanleiding nodig. Een aanleiding om de steun en de samenwerking te genereren van de landen die deze beoogde oorlog moeten gaan voeren. Het is immers onmogelijk om zomaar en zonder officiële rechtvaardiging een oorlog te starten zonder als agressor aangewezen te worden. Bovendien zou dat de werkelijk drijfveer (totale wereldmacht van de bancaire sector) onthullen.
Meestal wordt de benodigde aanleiding gevonden in het provoceren van de beoogde tegenstander om daarmee een aanval uit te lokken. Maar de landen in het Midden-Oosten hadden geen enkele baat bij een aanval op hun afnemers. Olie was immers vooral gevraagd door de geïndustrialiseerde wereld, de westerse landen dus, en de islamitische landen zouden die westerse landen (hun klanten) dus nooit aanvallen. Er moest een ander plan komen.
Een langetermijnplan dat uiteindelijk zoveel onrust in de regio moest gaan brengen dat de islamitische wereld aangevallen zou kunnen worden met steun van de rest van de wereld. En zo kwam men op het idee van het zionisme. Een supranationale politieke beweging met als doel de stichting van een joodse staat op Palestijns grondgebied, midden in de islamitische wereld. Een politieke beweging die gestoeld is op ideeën over de joodse identiteit en de joodse geschiedenis. Een beweging die nauwelijks gebaseerd is op religieuze gronden, maar die politieke en strategische doeleinden nastreeft.
Om het plan te laten slagen, moest er dus een strategie gevonden worden die uiteindelijk zou leiden tot de acceptatie van een joodse staat op islamitisch grondgebied. Een staat die gesteund zou worden door de westerse wereld en bestreden door de islamitische wereld. En in dat bestrijden zou een rechtvaardiging voor een aanval gevonden worden.
In 1897 kwam onder leiding van Theodor Herzl het eerste Internationale Zionistische Congres bijeen. Om te kunnen slagen stelde men zich tot doel om te komen tot acceptatie van het idee dat joden een volk zijn. Zowel bij joden zelf als in de westerse opinie.
1- Zichtbaar maken van joden in de westerse samenlevingen door middel van segregatie. In eerste instantie door het bevoordelen van joden ten opzichte van niet-joden. Dit zou dan zoveel weerstand oproepen bij niet-joden dat er een negatief beeld en een vijandige stemming t.o.v. joden zou ontstaan. De ontstane polarisatie zou zowel de joodse identiteit versterken, als de tegenstand ertegen.
2- Het initiëren en stimuleren van vervolging van joden als gevolg van die negatieve stemming.
De meeste joden woonden in Midden-Europa, met name in Duistland en Oostenrijk. Om de gewenste tegenstellingen te creëren tussen joden en niet-joden, was het noodzakelijk dat dit gebied eerst tot grote armoede gedreven zou worden, en dat joden alle eliteposities zouden innemen. Om die armoede te bewerkstelligen en om de overige landen afhankelijker te maken van de bankiers, moest er een oorlog komen.
De eerste wereldoorlog voldeed prima. Duitsland werd na de oorlog aangewezen als boosdoener, en werd met het verdrag van Versailles gedwongen tot enorme herstelbetalingen. Dit bracht de geplande armoede onder de bevolking. Tegelijkertijd werden joden in topposities geplaatst in de financiële, culturele, economische en politieke wereld, en werden joodse ondernemingen volop gefinancierd. Joden vormden de nieuwe en zeer zichtbare elite in een omgeving van Duitse armoede. En dit bracht de gewenste onvrede met zich mee. Het was nu wachten op de eerste georganiseerde tegenstand.
Die tegenstand werd gevonden in een splinterpartij, de NSDAP, de Nationaal Socialistische (Nazi) partij die zich afzette tegen Versailles en de joodse elite. Een gezicht werd gevonden in een herkenbare figuur (markant uiterlijk, welbespraakt) en er werd een uitgekiende marketing/propagandastrategie ontwikkeld. Bovendien werd deze beweging door de zionistische bankiers rijkelijk gefinancierd. Met dat geld kon Hitler vliegensvlug (tussen 1933 en 1939) de economie herstellen, het sterkste leger van Europa opbouwen en met de eer strijken om zo het Duitse volk achter zich te krijgen.
Na de tweede wereldoorlog werd de holocaust gebruikt als aanleiding om de stichting van Israël te rechtvaardigen. Daarnaast werden de verschrikkingen van die oorlog aangegrepen om de westerse landen te verenigen in de VN en later de Europese landen in de EU. Alles in het kader van: “dit mag nooit meer gebeuren”.
In 1948 werd de staat Israël gesticht op Palestijns grondgebied met medewerking van de westerse landen. De oorspronkelijke islamitische bewoners van Palestina werden verdreven. Een daad die alleen kon worden gerechtvaardigd door de holocaust, waaraan de Palestijnen uiteraard geen enkele schuld hadden. Dit stuitte op grote verontwaardiging in de Arabische wereld en dat bracht de gewenste tweedeling tussen het Westen en het Midden-Oosten.
Maar ondanks een paar militaire strubbelingen en de voortdurende provocaties van Israël en de westerse landen, kozen de meeste islamitische landen toch voor het bewaren van een gespannen vrede. Het grote internationale militaire conflict waarop gehoopt was, bleef grotendeels uit. Er was te weinig aanleiding voor een groot internationaal initiatief om de gehele islamitische wereld aan te vallen en te onderwerpen, wat natuurlijk wel het uiteindelijk doel was/is.
De immigratiestrategie werd gestoeld op de ervaringen die men had met de vooroorlogse joodse segregatie, maar nu andersom. Dat wil zeggen: men stimuleerde decennialang immigratie vanuit islamitische landen, maar de immigranten vormden nu niet de bovenklasse (zoals bij de joden) maar de onderklasse. Met name ongeschoolde en kansarme moslims werden in groten getale naar de westerse landen gelokt. Daar kregen ze in veel gevallen een voorkeursbehandeling als het ging om sociale en financiële ondersteuning. Dat leidde tot veel onvrede bij de oorspronkelijke westerse bewoners. Een onvrede die door academische opiniemakers en politici in de media werd weggezet als racisme en daarom niet mocht worden geuit. De immigratie zorgde met name in de grote steden voor enorme problemen. Problemen die door het bestuur en de politiek vrijwel volledig werden genegeerd, en afgedaan werden als xenofobie en onderbuikgevoelens.
Zo liep de onderhuidse spanning steeds verder op zonder de mogelijkheid van een uitweg. Er ontstond een latente anti-islam stemming die nergens gehoor kreeg, en nergens geuit kon worden zonder in de media geridiculiseerd te worden.
In het begin van de 21e eeuw werd daar de terrorismestrategie aan toegevoegd. Er vond een aantal aanslagen plaats, en die aanlagen werden in de schoenen van moslims of islamitische organisaties geschoven. Tegelijkertijd werd het embargo op kritiek op moslimimmigranten geleidelijk opgeheven. De door de bankiers beheerste media benadrukken voortduren het gevaar van terrorisme en dikken incidenten met immigranten dagelijks aan. Daarnaast krijgen nieuwe politici die een anti-islam agenda voeren in vrijwel alle landen vrij baan. Uiteraard zodanig ingekleed dat de bestaande gevestigde orde zonder gezichtsverlies kan blijven zitten.
Er wordt een gezicht gevonden (markant uiterlijk, welbespraakt) om de plotseling losgelaten emoties te verwoorden, te vertegenwoordigen en aan te wakkeren. De partij van die figuur wordt ook nu weer rijkelijk gefinancierd door de bancaire zionistische elite. Nu wordt de immigratieproblematiek (die al die jaren ontkend is) ineens het hoofdpunt op de agenda van alle politieke partijen en in de media.
Tegelijkertijd wordt er een internationaal propagandaoffensief gestart dat islamitische landen verdacht moet maken. Eerst Irak, dat onder valse voorwendselen aangevallen wordt. En vervolgens worden de pijlen gericht op andere landen in de regio, zoals Syrië en uiteindelijk Iran. Het is de bedoeling dat de internationale anti-islam stemming nu sterk genoeg is om de steun van de bevolking te winnen voor een oorlog tegen een land dat in de geschiedenis van haar bestaan nog nooit een ander land heeft aangevallen, laat staan een westers land.
En als de oorlog tegen Iran eenmaal een feit is (zo is de gedachte), zal dit leiden tot de gewenste wereldoorlog tegen de gehele islamitische wereld. Een oorlog die rechtvaardiging zal vinden in de wereldwijde angst voor islamitisch terrorisme of oorlogsdreiging. Een dreiging waarvan het idee in ruim honderd jaar tijd, stap voor stap, zorgvuldig gecultiveerd is, en die moet leiden tot acceptatie van oorlog tegen, en de onderwerping van het gehele Midden-Oosten aan de westerse mogendheden. En daarmee dus aan de financiers die daar de dienst uitmaken.
Deze twee oorzaken leidden ertoe dat het Midden-Oosten één van de belangrijkste regio's in de wereld werd. De Westerse mogendheden moesten dit zien te besturen.
Maar hier stuitten de bankiers op een probleem: het Midden-Oosten werd gedomineerd door de islamitische religie, en volgens die religie mocht er geen rente gevraagd of betaald worden. Een religieuze wet die tot op de dag van vandaag nog steeds bestaat in veel islamitische landen. De vertrouwde bankiersstrategie van fractional reserve banking om de macht in handen te krijgen, ging hier niet op. Er moest dus iets anders verzonnen worden.
Ook de invloed op de verschillende westerse naties bood geen uitkomst. Men kon niet één van die naties verplichten om het Midden-Oosten door middel van oorlog te onderwerpen. Dit zou de onderlinge machtverhoudingen tussen de landen scheeftrekken en dat zou leiden tot een internationale oorlog tussen die uitverkoren natie en de andere westerse landen.
De bankiers hadden weliswaar de macht over alle westerse landen afzonderlijk, maar de betrekkingen tussen die landen waren van dien aard dat samenwerking uitgesloten was. Toch was bij gebrek aan bancair/financiële strategieën, oorlog uiteindelijk de enige overgebleven mogelijkheid om het Midden-Oosten te onderwerpen.
Maar om oorlog te kunnen voeren is een aanleiding nodig. Een aanleiding om de steun en de samenwerking te genereren van de landen die deze beoogde oorlog moeten gaan voeren. Het is immers onmogelijk om zomaar en zonder officiële rechtvaardiging een oorlog te starten zonder als agressor aangewezen te worden. Bovendien zou dat de werkelijk drijfveer (totale wereldmacht van de bancaire sector) onthullen.
Meestal wordt de benodigde aanleiding gevonden in het provoceren van de beoogde tegenstander om daarmee een aanval uit te lokken. Maar de landen in het Midden-Oosten hadden geen enkele baat bij een aanval op hun afnemers. Olie was immers vooral gevraagd door de geïndustrialiseerde wereld, de westerse landen dus, en de islamitische landen zouden die westerse landen (hun klanten) dus nooit aanvallen. Er moest een ander plan komen.
Een langetermijnplan dat uiteindelijk zoveel onrust in de regio moest gaan brengen dat de islamitische wereld aangevallen zou kunnen worden met steun van de rest van de wereld. En zo kwam men op het idee van het zionisme. Een supranationale politieke beweging met als doel de stichting van een joodse staat op Palestijns grondgebied, midden in de islamitische wereld. Een politieke beweging die gestoeld is op ideeën over de joodse identiteit en de joodse geschiedenis. Een beweging die nauwelijks gebaseerd is op religieuze gronden, maar die politieke en strategische doeleinden nastreeft.
Rond 1900 bestond er eigenlijk nauwelijks zoiets als een joodse identiteit. Joden waren verspreid over de wereld en de meeste leidden een seculier bestaan. Veel van die joden hadden geprofiteerd van de welvaart die hun historische voorsprong gebracht had. Ze behoorden vaak tot de elite en zagen geen aanleiding om die positie op te geven en te vertrekken naar Palestina. Wel bestond er wereldwijd een groep orthodoxe joden die terugkeer naar Israël nastreefden, maar dan uitsluitend op religieuze gronden, dus na de komst van de Messias, en niet op seculiere basis, zoals het zionisme voorstelt.
Om het plan te laten slagen, moest er dus een strategie gevonden worden die uiteindelijk zou leiden tot de acceptatie van een joodse staat op islamitisch grondgebied. Een staat die gesteund zou worden door de westerse wereld en bestreden door de islamitische wereld. En in dat bestrijden zou een rechtvaardiging voor een aanval gevonden worden.
In 1897 kwam onder leiding van Theodor Herzl het eerste Internationale Zionistische Congres bijeen. Om te kunnen slagen stelde men zich tot doel om te komen tot acceptatie van het idee dat joden een volk zijn. Zowel bij joden zelf als in de westerse opinie.
Daarvoor waren 4 dingen nodig:
1- Zichtbaar maken van joden in de westerse samenlevingen door middel van segregatie. In eerste instantie door het bevoordelen van joden ten opzichte van niet-joden. Dit zou dan zoveel weerstand oproepen bij niet-joden dat er een negatief beeld en een vijandige stemming t.o.v. joden zou ontstaan. De ontstane polarisatie zou zowel de joodse identiteit versterken, als de tegenstand ertegen.
2- Het initiëren en stimuleren van vervolging van joden als gevolg van die negatieve stemming.
3- Het vinden van rechtvaardiging bij westerse naties in het verlenen van steun voor de oprichting van de joodse staat als reactie op die vervolging.
4- Het verbinden van de westerse naties.
De meeste joden woonden in Midden-Europa, met name in Duistland en Oostenrijk. Om de gewenste tegenstellingen te creëren tussen joden en niet-joden, was het noodzakelijk dat dit gebied eerst tot grote armoede gedreven zou worden, en dat joden alle eliteposities zouden innemen. Om die armoede te bewerkstelligen en om de overige landen afhankelijker te maken van de bankiers, moest er een oorlog komen.
De eerste wereldoorlog voldeed prima. Duitsland werd na de oorlog aangewezen als boosdoener, en werd met het verdrag van Versailles gedwongen tot enorme herstelbetalingen. Dit bracht de geplande armoede onder de bevolking. Tegelijkertijd werden joden in topposities geplaatst in de financiële, culturele, economische en politieke wereld, en werden joodse ondernemingen volop gefinancierd. Joden vormden de nieuwe en zeer zichtbare elite in een omgeving van Duitse armoede. En dit bracht de gewenste onvrede met zich mee. Het was nu wachten op de eerste georganiseerde tegenstand.
Die tegenstand werd gevonden in een splinterpartij, de NSDAP, de Nationaal Socialistische (Nazi) partij die zich afzette tegen Versailles en de joodse elite. Een gezicht werd gevonden in een herkenbare figuur (markant uiterlijk, welbespraakt) en er werd een uitgekiende marketing/propagandastrategie ontwikkeld. Bovendien werd deze beweging door de zionistische bankiers rijkelijk gefinancierd. Met dat geld kon Hitler vliegensvlug (tussen 1933 en 1939) de economie herstellen, het sterkste leger van Europa opbouwen en met de eer strijken om zo het Duitse volk achter zich te krijgen.
Voorwaarde van de bankiers was echter dat Hitler de joden zou vervolgen op een historisch ongekend wrede manier. Voorstellen van de nazi’s om de joden te laten emigreren en zo Duitsland van de door hen gehate joden te verlossen, werden door de bankiers dan ook van tafel geveegd. De joodse identiteit werd eerst misbruikt, en de joden werden vervolgens letterlijk opgeofferd om het doel te bereiken.
Na de tweede wereldoorlog werd de holocaust gebruikt als aanleiding om de stichting van Israël te rechtvaardigen. Daarnaast werden de verschrikkingen van die oorlog aangegrepen om de westerse landen te verenigen in de VN en later de Europese landen in de EU. Alles in het kader van: “dit mag nooit meer gebeuren”.
In 1948 werd de staat Israël gesticht op Palestijns grondgebied met medewerking van de westerse landen. De oorspronkelijke islamitische bewoners van Palestina werden verdreven. Een daad die alleen kon worden gerechtvaardigd door de holocaust, waaraan de Palestijnen uiteraard geen enkele schuld hadden. Dit stuitte op grote verontwaardiging in de Arabische wereld en dat bracht de gewenste tweedeling tussen het Westen en het Midden-Oosten.
Maar ondanks een paar militaire strubbelingen en de voortdurende provocaties van Israël en de westerse landen, kozen de meeste islamitische landen toch voor het bewaren van een gespannen vrede. Het grote internationale militaire conflict waarop gehoopt was, bleef grotendeels uit. Er was te weinig aanleiding voor een groot internationaal initiatief om de gehele islamitische wereld aan te vallen en te onderwerpen, wat natuurlijk wel het uiteindelijk doel was/is.
Al snel werd duidelijk dat er nog een andere strategie nodig zou zijn. Een strategie die ertoe moest leiden dat moslims in een kwaad daglicht zouden komen te staan bij de westerse bevolking. Een strategie die de gehele islamitische wereld zou aanwijzen als potentiële bedreiging. En die strategie werd gevonden in twee richtingen: immigratie en terrorisme.
De immigratiestrategie werd gestoeld op de ervaringen die men had met de vooroorlogse joodse segregatie, maar nu andersom. Dat wil zeggen: men stimuleerde decennialang immigratie vanuit islamitische landen, maar de immigranten vormden nu niet de bovenklasse (zoals bij de joden) maar de onderklasse. Met name ongeschoolde en kansarme moslims werden in groten getale naar de westerse landen gelokt. Daar kregen ze in veel gevallen een voorkeursbehandeling als het ging om sociale en financiële ondersteuning. Dat leidde tot veel onvrede bij de oorspronkelijke westerse bewoners. Een onvrede die door academische opiniemakers en politici in de media werd weggezet als racisme en daarom niet mocht worden geuit. De immigratie zorgde met name in de grote steden voor enorme problemen. Problemen die door het bestuur en de politiek vrijwel volledig werden genegeerd, en afgedaan werden als xenofobie en onderbuikgevoelens.
Zo liep de onderhuidse spanning steeds verder op zonder de mogelijkheid van een uitweg. Er ontstond een latente anti-islam stemming die nergens gehoor kreeg, en nergens geuit kon worden zonder in de media geridiculiseerd te worden.
In het begin van de 21e eeuw werd daar de terrorismestrategie aan toegevoegd. Er vond een aantal aanslagen plaats, en die aanlagen werden in de schoenen van moslims of islamitische organisaties geschoven. Tegelijkertijd werd het embargo op kritiek op moslimimmigranten geleidelijk opgeheven. De door de bankiers beheerste media benadrukken voortduren het gevaar van terrorisme en dikken incidenten met immigranten dagelijks aan. Daarnaast krijgen nieuwe politici die een anti-islam agenda voeren in vrijwel alle landen vrij baan. Uiteraard zodanig ingekleed dat de bestaande gevestigde orde zonder gezichtsverlies kan blijven zitten.
Er wordt een gezicht gevonden (markant uiterlijk, welbespraakt) om de plotseling losgelaten emoties te verwoorden, te vertegenwoordigen en aan te wakkeren. De partij van die figuur wordt ook nu weer rijkelijk gefinancierd door de bancaire zionistische elite. Nu wordt de immigratieproblematiek (die al die jaren ontkend is) ineens het hoofdpunt op de agenda van alle politieke partijen en in de media.
Tegelijkertijd wordt er een internationaal propagandaoffensief gestart dat islamitische landen verdacht moet maken. Eerst Irak, dat onder valse voorwendselen aangevallen wordt. En vervolgens worden de pijlen gericht op andere landen in de regio, zoals Syrië en uiteindelijk Iran. Het is de bedoeling dat de internationale anti-islam stemming nu sterk genoeg is om de steun van de bevolking te winnen voor een oorlog tegen een land dat in de geschiedenis van haar bestaan nog nooit een ander land heeft aangevallen, laat staan een westers land.
En als de oorlog tegen Iran eenmaal een feit is (zo is de gedachte), zal dit leiden tot de gewenste wereldoorlog tegen de gehele islamitische wereld. Een oorlog die rechtvaardiging zal vinden in de wereldwijde angst voor islamitisch terrorisme of oorlogsdreiging. Een dreiging waarvan het idee in ruim honderd jaar tijd, stap voor stap, zorgvuldig gecultiveerd is, en die moet leiden tot acceptatie van oorlog tegen, en de onderwerping van het gehele Midden-Oosten aan de westerse mogendheden. En daarmee dus aan de financiers die daar de dienst uitmaken.
29 opmerkingen:
Maatregelen
Het probleem van de Moslimmigranten en hun nakomelingen is dat zij nooit geëmigreerd zijn. De emigratie is de gezinnen overkomen, zonder motivatie. Het was op den duur handiger om hier te wonen, met het gezin, dan om het jaar zes weken op vakantie te gaan naar het herkomstland van de gastarbeider. Van het gebrek aan motivatie bij de immigratie is Nederland het slachtoffer geworden. Circa 35 jaar geleden besloten grote groepen Turken en Marokkanen om met de rug naar onze samenleving te gaan staan, hun vrouwen en dochters te verbieden omgang te hebben met niet-moslims, zich op te sluiten in hun eigen enclaves en hun kinderen niet de normen en waarden van onze open, vrije samenleving bij te brengen. De komende jaren zullen nog vele, voornamelijk Turkse, Marokkaanse en Somalische tijdbomen, onder de naam "immigranten, bruiden en bruidegoms, allochtonen, gelovigen" naar Nederland gehaald worden. De huwelijksmigratie gecombineerd met de uitkeringen bezorgen is nog steeds een aantrekkelijke mechanisme voor de miljoenen Moslims. Hoe Nederland om zeep wordt geholpen is al lang geen geheime operatie meer...Via het eigen snelgroeiende parallelle maatschappij binnen de Nederlandse staat zullen ze om het risico van terugkeer voor altijd te kunnen uitbannen. In Nederland worden de nieuwkomers volledig geïntegreerd met de afgesloten maatschappij van Moslims, niet met de Nederlandse. Elke Turk of Marokkaan nu binnenkomt wordt automatisch een onderdeel van deze tegenmaatschappij! Veel bewoners van deze land voelen zich nu al niet meer thuis in hun eigen geboortestad. Als je met je ogen open door de grote steden loopt, zie je nu al dat veel van de stad van vreemdelingen is.
Een mooi verhaal dat me charmeert, maar de idee van een "onzichtbare hand" (de bankiers als de Antichrist als het ware) lijkt me toch te simpel. Uiteraard begrijp ik dat je in een blogje niet de ganse complexiteit aan bod kunt laten komen. Zelf zou ik nog eens een "groot boek" willen schrijven over wat er onder onze ogen aan het gebeuren is, maar de opgave lijkt mijn krachten en middelen te overstijgen. De vraag is ook of men de "actualiteit" wel op het moment zelf accuraat kan vatten, of dit niet alleen "achteraf" kan, als men kan zien tot wat de huidige globale crisis (zowel geografisch als psychisch binnen de enkelingen) heeft geleid. Iets zoals Johnston's boek "The Austrian Mind 1848-1938", waar je ook kan zien dat de betrachtingen van Herzl met zijn zionisme en de positie van de joden heel complex was en ook de verklaring voor het "succes" van de joden in de laat-19de-eeuwse naties (Herzl wou eigenlijk een staat oprichten waar het "klassieke liberalisme" gered kon worden; nu de evoluties in het joodse denken rond 1900 zijn natuurlijk niet enkel door de figuur van Herzl (die leed aan "zelfhaat zoals zo vele joden) bepaald, maar door een algemeen voorgevoel binnen de joodse culturele elite rond 1900 (want we mogen niet vergeten dat wanneer de joodse bankiers de economie beheersten, daarnaast ook de "cultuur" grotendeels door joden werd gedomineerd; jodendom en klassiek liberalisme waren toen eigenlijk synoniem in heel Europa; alleen kregen de joden in Frankrijk, Italië politieke emancipatie NADAT de industriële ontwikkelijking en de verstedelijking op gang waren gekomen; in Duitsland en Oostenrijk kwam die politieke emancipatie VOOR de industriële ontwikkeling, zodat antisemitisme en antikapitalisme daar volledig samenvielen en veel intenser was. In Frankrijk is men er door de Dreyfus-affaire in geslaagd et antismetisme in te dammen.
Enfin: het was maar een bemerking.
Beste Eric,
Bedankt voor je toelichting. Ik snap wat je bedoelt. Het is inderdaad niet gemakkelijk om een compleet en alomvattend verhaal te geven in één artikel. Met dit artikel wilde ik het verband tussen bancaire/financiële macht, het zionisme, en de huidige anti-islamstemming aangeven. Inderdaad liggen de machtsverhoudingen in de wereld complexer dan dat, maar het achterliggende mechanisme is op deze manier wel goed waar te nemen. Over andere vormen en uitingen van macht heb ik al eerder stukjes geschreven. En er zullen er nog wel volgen. Misschien dat die artikelen samen een meer genuanceerd beeld geven van mijn observaties.
2 Anoniem,
Ik vrees dat je je pijlen op de verkeerde richt. Verreweg de meeste moslims zijn hier naartoe gelokt met de belofte een mooie toekomst te kunnen opbouwen. Ze zijn daardoor op precies dezelfde manier misbruikt als degenen die zich regen die immigratie verzetten.
Dag Pieter Stuurman,
Ik lees nu Dany-Robert Dufour (Kantiaans filosoof) Le Divin Marché: la
révolution culturelle libérale. 2007. Het geeft me een gevoel of ik nu moet kiezen tussen "vroeger was alles beter" (ik word der 60 binnen een maand) en "alles gaat écht om zeep". Maar wel een heel inspirerend boek. En verder voltooi ik de lezing van William Johnston (historicus) The Austrian Mind: An Intellectual and Social History, 1848-1938 (1972). Eerst had ik Carl Schorske's "Fin de Siècle 1900 Wenen" ook van 1980 of zo nog eens herlezen (politiek, kunst en cultuur, Klimt en Freud en de rest bekeken binnen de globale context van het failliet van het klassieke Verlichtingsliberalisme plus de toenemende vraag naar politieke macht van groepen die het liberalisme geen stem gaf).
Maar in wezen ben ik geobsedeerd door "die fröhliche Apokalyps" (term van de Oostenrijkse schrijver Hermann Broch om de sfeer van 1900 aan te geven, cf. onze term Belle Epoque in badsteden, casino's en kuuroorden, terwijl alles klaargemaakt werd om in WO I 15 miljoen mensen elkaar te laten afslachten; cf. de inhoudsloze "fun" en "entertainment" die tv en kranten ons nu bieden en die als "cultuur" wordt gesubsidieerd, terwijl in wezen alles explosief is geworden). Misschien een rare sado-masochistische obsessie van me.
Helaas zie ik er in tegenstelling tot u niet meer klaar in. Ik vind niet zo maar een Rode Draad zoals U die blijkbaar ziet. Bovendien: als die Rode Draad er zou zijn: So what? Que faire? Dufour geeft bv. alleen een raad op het niveau van de enkeling: "Résistez!" Alsof de moraliteit van een enkeling een ganse machinerie kan beïnvloeden. Is die "résistance" dan nog veel meer dan een christelijk zuiver houden van de eigen ziel en in die zin ook maar een puur "liberale" "egoïstische" betrachting in de zin van "ik, ik in ieder geval, heb mij niet laten doen; ik, ik in ieder geval, Ich habe es gewusst!"
Beste Eric,
Bedankt voor je reactie (ik ben Nederlander, en heb dus de vreemde gewoonte om volslagen onbekenden direct te tutoyeren. Ik hoop dat je het me vergeeft).
De essentie ligt inderdaad in de verwondering over de inhoudsloosheid en het volledig ontbreken van bewustzijn op cruciale momenten in de geschiedenis. Dit was het geval tijdens de Belle Epoque en dat is in dit tijdsgewricht eveneens het geval.
"The one thing we can learn from history, is that we never learn anything from history".
Terugkijkend kun je concluderen dat het "nicht gewusst haben" een voorwaarde was om de gebeurtenissen te laten plaatsvinden. Het is noodzakelijk dat wij niet weten, om de agenda ten uitvoer te brengen. Slechts in onwetendheid hebben we medewerking verleend aan de uitvoering van de meest verschrikkelijke agenda's uit de geschiedenis van de mensheid. Agenda's die zonder die onwetendheid, en dus onze medewerking, geen enkele kans van slagen gehad zouden hebben.
Ikzelf heb er meer dan genoeg van om me op deze manier naar de slachtbank te laten leiden, onafhankelijk van of ik daar nou uiteindelijk terecht zal komen of niet. Daarnaast kan ik het niet met mijn geweten verenigen om door middel van mijn onbewust zijn een bijdrage te leveren aan de uitvoering van zo'n agenda. En aangezien mijn eigen bewustzijn het enige is waartoe ik direct toegang heb of kan krijgen, is dat mijn "span of control". Wel wil ik de waarnemingen waarmee ik dat bewustzijn voed, beschikbaar stellen voor degenen die interesse hebben, en dat doe ik onder meer hier.
Dat heeft dus niks te maken met christelijke zielszuiverheid of egoïstische bevestiging van het "ik", maar met het nemen van verantwoordelijkheid, en de weigering om me te dompelen in willoos slachtofferschap. De mogelijkheid dat mijn "gewust haben" weinig invloed heeft omdat anderen niet die moeite zullen nemen, doet daar niets aan af. Die gedachte is, net als zijn tegendeel, gebaseerd op een aanname. Een aanname overigens die, in beide gevallen, zichzelf zal bevestigen.
Het is daarom mijn bedoeling de verwondering achteraf, om te vormen naar verwondering vooraf. Het is de enige bijdrage die ik kan leveren, en daarom lever ik hem, onafhankelijk van het mogelijke resultaat. Wanneer ik mijn aandacht zou richten op dat resultaat, dan zou ik niet anders kunnen dan beseffen dat ik in mijn eentje niet in staat ben dat resultaat te verwezenlijken en de handdoek in de ring gooien. Daarom ga ik uit van de bedoeling; de intentie. Ik heb geen controle over de intenties van anderen, maar dat is geen reden om mijn eigen intenties daarom maar overboord te gooien. Hopelijk denken anderen er ook zo over, maar nogmaals: daarover heb ik niks te zeggen, dus dat doe ik dan ook niet.
Beste Pieter,
Tutoyeren is geen probleem. Ik hou me bij onbekenden aan het vouvoyeren omwille van de "common decency", een soort door iedereen geaccepteerd "fatsoen" dat George Orwell de basis van elk socialisme noemde ("het feit dat je bepaalde dingen gewoon DOET of NIET doet, met andere mensen (of dieren) bv. iemand die je op straat ontmoet, groeten (ipv negeren; dus met je simpele groet, erken je zijn bestaan! een onbekende op publieke plaatsen onmiddellijk overvallen met je eigen hoogst persoonlijke privé-problemen is dan weer "not done"; cf. het ridicule van de verzonnen privé-problemen die Bekende Nederlanders en Vlamingen in tabloids en op tv te grabbel gooien; de lezers amuseren zich maar weten dat die verhalen fake zijn, want zoiets doe je niet als deftig mens). Soit.
Ik zeg het niet als verwijt, maar eerder als een probleem waar ik zelf mee zit en waar ik niet uit raak: je verrechtvaardiging en motivering lijkt me op zichzelf typisch voor de ultraliberalisering van deze samenleving, waar alles dat van publiek belang is, "gepsychologiseerd" wordt. Je motivering is puur "psychologisch", in de selchte betekenis van dat woord, nl. "privé" (ik ben psycholoog van opleiding). In zekere zin lees ik hier toch: zolang ik het gevoel heb dat ik me verweer en verzet tegen zekere evoluties, is alles oké, ongeacht het resultaat (zoals je zelf zegt). Daarmee voldoe je volgens mij aan een zuiver privé en persoonlijke behoefte of verlangen, en niets meer. Anderzijds heb je gelijk: het alternatief is compleet defaitisme.
Nu volstaat het voor mij, voor mij, niet meer om te kunnen zeggen "ik verzet me, los van het effect of resultaat daarvan". Ik heb gans mijn leven een afkeer gehad van "activisten", die aktie voerden om de aktie, gisteren tegen X, vandaag tegen Y en morgen tegen Z (zelfs als Z het tegengestelde is van X). Maar verder weet ik het eerlijkheidshalve ook niet meer. Ik kan me tegenwoordig niets voorstellen dat ik zou kunnen doen en dat zou passen in een ruimere, "globale" actie van de mensheid die ik onderschrijf.
Dus beschouw mijn evaluatie van je doen en laten niet als een verwijt.
Btw: met je analyse van die georganiseerde onwetendheid als voorwaarde om agenda's uit te voeren, ben ik het 100 %. Die filosoof Dufour & zijn collega, de "libertair-anarchist" (in de Franse, niet Angelsaksische betkenis van "libertair) Jean-Claude Michéa hebben het regelmatig daarover. Misschien eens Wiki-navigeren op die personen. Heel interessant materiaal: van economie, politiek tot "cultuur", onderwijs etc.
Beste Eric,
De Nederlandse gewoonte om iedereen vrijwel direct te tutoyeren heeft tot gevolg dat vouvoyeren op ons gevoelsmatig afstandelijk overkomt. Het is dus zeker niet gebaseerd op respectloosheid of op afwijzing van je bestaansrecht. Maar inderdaad op "door iedereen geacccepteerd fatsoen". Alleen ligt die acceptatie in Nederland anders dan in België. Een cultuurding, zeg maar.
Er is een probleem: de klassieke psychologie gaat uit van maar twee mogelijkheden: OF ik zet me in voor het collectief en cijfer mijzelf weg, OF ik maak privé-belang tot mijn leitmotiv. In relatie tot de besproken problematiek leidt dit allebei tot hetzelfde resultaat, namelijk machteloosheid en daarmee onderwerping. Beide redeneringen gaan er namelijk vanuit dat het individu een nietig eilandje is in een vijandig universum. Die vijandigheid kan dan worden beheerst door het opheffen van het individu door het weg te cijferen en in nietigheid te laten opgaan in het collectief, of worden weerstaan door middel van het opblazen van het individu door te kiezen voor defensie of offensie ten bate van het privé-belang. Beide strategieën zijn gebaseerd op het idee van afgesplitst zijn. In beide gevallen resulteert het in de aanname machteloos te zijn, en dat hooguit het eigen lijf te redden is. In beide gevallen is het individu in geen enkel opzicht verantwoordelijk voor het collectief.
Activisme is niets meer dan het afdwingen van gehoorzaamheid, zowel van degenen die bestreden worden als van de leden van de actiegroep. Van beide partijen zal namelijk verlangd worden zich te conformeren aan het ideaal van die groep, en daarvoor zullen ze zich tot op zekere hoogte moeten wegcijferen. En gehoorzaamheid is tegenovergesteld aan verantwoordelijkheid.
Het eenvoudige besef dat het collectief uit niets anders bestaat dan individuen, en dat die individuen dus de enigen zijn die verantwoordelijk zijn voor de vormgeving van dat collectief is blijkbaar nog niet doorgedrongen tot de wetenschap van de psychologie.
Er is dus een derde mogelijkheid: het besef verantwoordelijk te zijn voor het collectief. Niet zozeer voor het eindresultaat (dat zou een zodanig grote klus zijn dat vrijwel iedereen ontmoedigd zou raken bij de gedachte alleen al), maar voor de bijdrage aan het resultaat. En al die bijdragen vormen samen het resultaat. Simpelweg omdat het collectief uit niets anders bestaat dan alle bijdragen van alle individuen.
Daarvoor is het noodzakelijk dat individuen zowel de kracht als de beperking kennen van hun verantwoordelijkheid. Dat wil zeggen: beseffen dat zij degenen zijn die de wereld vormgeven en er dus verantwoordelijk voor zijn, maar ook dat zijzelf alleen controle hebben over hun eigen verantwoordelijkheid. Net als ieder ander. Zodra verantwoordelijkheid wordt afgedwongen (bij activisme bijvoorbeeld, maar ook bij ieder ander –isme), is het geen verantwoordelijkheid meer, maar gehoorzaamheid. En gehoorzaamheid is nu eenmaal tegenovergesteld aan verantwoordelijkheid.
Het heeft dus niets te maken met ‘zolang ik zelf maar het gevoel heb dat ik me verweer’, of met welke ontkenning van verantwoordelijkheid voor het collectief dan ook, maar juist met het tegenovergestelde. Het is gebaseerd op het bewust zijn van zowel de kracht als de beperking van het individu.
Dag Pieter,
Nu raakt u aan de 2 meest fudamentele problemen waar ik al decennia mijn kop over breek:
1. je kunt het individu niet stellen tegenover het collectief. Ons "Ik" bevat door de opvoeding al (een deel van) het patrimonum van het "collectief", de Ander, de Mens of hoe je het ook wilt noemen) en de Taal waarmee we kunnen spreken over onszelf en de wereld, is een geleende en geleerde taal, die we niet zelf hebben bedacht, maar toch ons mens- en wereldbeeld bepaalt, althans de vorm waarin deze zich kunnen uitdrukken. De relatie "Ik" (individu) vs. collectief is dus m.i. veel ingewikkelder dan zuivere zelfaffirmatie ("egoïsme") vs. onderwerping aan een totaliteit. Ik raak er voorlopig niet uit en wordt wanhopig dat het me ooit zal lukken (zeker ben ik wel dat we temporeel moeten denken: mijn handelen is niet alleen ruimtelijk verbonden met anderen, maar steeds ook in de tijd, ze vormen een deel van een eindeloze sequentie of sequenties van handelingen. Bovendien komt daar naast de Dood van God, ook nog de Dood van het Ego bij als instantie die ons doen en laten een beetje ordent - plus de Dood van de Auteur, als het over (kunst)werken gaat. Psychoanalytisch is het Ik het resultaat van iemands worden dan je bij je geboorte bent, het aanleren van controle over je driften. Nu merken psychiaters de laatste decennia, chronologisch gelijklopend met de boost van het neoliberalisme sinds 1990, een toename van wat Freud Aktual-pathologie noemde en waarvan hij stelde dat ze niet door zijn psychoanalyse kon behandeld worden, omdat ze geen "symptomen" waren die een psychisch conflict vertaalden in symbolische vorm. Die Aktual-toestanden zijn impulsieve "passage à l'acte" zoals zelfverminkeringen bij borderliners, uitingen van blinde agressie, anorexia-toestanden, etc. Dat soort gedragsproblemen berusten niet op een probleem op het niveau van het IK, maar op een directe "lichamelijke" reactie op een "prikkel" (zoals een schreewu bij pijn), zonder bemiddeling van een Ik. Typisch is net dat dit soort impuls-pathologieën precies samenvallen met wat het neoliberale systeem van ons verlangt: "Geniet! Consumeer!" In het Frans: "Ne pensez pas, dépensez!".
Heel wat filosofen hebben trouwens het Individu opgeheven en spreken heel serieus over het "dividu", waarbij de identiteit van een persoon volledig is opgeblazen en iemand niet mer is dan een reeks los van elkaar staande "singulariteiten". In simpele zin: wat ik op dit moment denk en doe, wie ik ben, etc. heeft niets van doen met wat ik binnen een half uur zal doen, etc. Ik schreef tien jaar geleden zelf positief over dat soort identiteitsloosheid en ik sprak van nomadisering (in navolging van de Franse filosoof Gilles Deleuze). Nu twijfel ik: dat soort nomaden zijn de perfecte "onwetenden" die een wereld doen draaien waar alles elke intrinsieke waarde verloren heeft en alleen nog verkoopswaarde heeft binnen een economisch circuit.
2. het probleem van de relatie deel tot geheel. Is het geheel de "som" van de bijdragen van de individuen. Hoe moeten we de bijdragen van individuen aan het geheel zien? De vrijemarkt-theorie heeft daar in principe een simpele visie op (de rationeel kiezende consument), maar die lieden weten dat de vrijemarkt niet functioneert volgens haar eigen principes. Is het geheel van dezelfde status als de delen: het geheel kan bv. virtueel zijn (bv. het Nederlandse staatsbelang) terwijl de delen reëel zijn (de besparingen die de Nederlanders en straks wij moeten ondergaan).
Enfin: moeilijke kwesties.
Straffer nog: ik vrees dat het huidige doldraaiende marktsysteem bijzonder tevreden is met mensen zoals jij die zichzelf zien in termen van persoonlijke verantwoordelijkheid. Ik weet natuurlijk alleen wat je schrijft en niet hoe dit zich eventueel in je handelen vertaalt, dus: laat ik het veralgemenen en niet naar je persoon toe formuleren. Het denken in termen van individuen die onafhankelijk bestaan van elkaar, da's precies de voorwaarde voor een "vrije markt". Mensen die met de grootste kritiek op het kapitalisme werken aan hun "peace of mind" (het boeddhisme - of beter wat erop moet lijken - is heel populair tegenwoordig; het boeddhisme kent ook geen "permanent Ik" !!!) vormen geen enkel gevaar voor het kapitalisme. Integendeel: vandaar de kapitalistische oneliner: "Zie je wel dat wij het beste systeem zijn. Iedereen mag kritiek op het kapitalimse uiten."
Ik hanteer voor het ontstaan van de notie van de "onthechting" in het boeddhismme ook een economische versie, die de morele (preventie van het lijden) niet uitsluit. Het boeddhisme kwam tot bloei ten tijde van de ontwikkeling van de Zijderoute, de grote handelsroute van China naar Noord-Afrika en vice versa, en in het centrum van deze route. Nu betekent het in de handel brengen van producten die je ambachtelijk hebt maakt, dat je hun inhoudelijk waardeloos verklaart (ze hebben geen waard meer voor je zelfbeeld of als geschenk binnen het verzekeren van sociale verbondenheid binnen een stam of gemeenschap). Door je te "onthechten" van je eigen creaties kun je ze kapitaliseren, in een geldcircuamtie plaatsen, ze kunnen bron van kapitaal worden waarbij geld uitmondt in meer geld (winst). Vergeten we ook niet dat Jezus de handelaren uit een tempel joeg, die ook deel uitmaakte van de Zijderoute. De actie van Jezus moet volgens mij begrepen worden binnen het gegeven dat Israel en Palestina van een zelfbesloten herdersgebied overgegaan waren in een centrum waar de handel en de kooplieden (beschermd door het Romeinse leger die zelf deel nam aan de handelstransacties) één en ander gingen overboord gooien van Mozes' wet. Jezus zei herhaaldelijk dat het hem erom ging Mozes' Wet in ere te herstellen.
Eric,
Ik heb me niet helemaal helder uitgedrukt, vrees ik. Ik denk niet in termen van individuen die onafhankelijk van elkaar bestaan. Ik denk in termen van individuen die afhankelijk van elkaar bestaan.
Om maar eens een versleten cliché te gebruiken: zoals de cellen van een lichaam alleen kunnen bestaan in afhankelijkheid van alle andere cellen die samen dat lichaam vormen. Alleen wanneer alle cellen samen een werkend organisme vormen (het lichaam) kan de individuele cel blijven bestaan. Daarvoor is het noodzakelijk dat iedere cel naar behoren functioneert, en is iedere cel individueel verantwoordelijk voor het eigen functioneren, en alle cellen samen dus verantwoordelijk voor het functioneren van het geheel. Het is het besef van verantwoordelijkheid en afhankelijkheid dat ervoor zorgt dat een cel niet 'voor zichzelf begint'. Ontbreekt dat besef en gaat zo'n cel alleen voor zichzelf, dan ontstaat er wildgroei. Toch kan de individuele cel niet de verantwoordelijkheid dragen voor het gedrag van een andere. Iedere cel is wel verantwoordelijk voor het overleven van alle andere cellen: alleen wanneer iedere cel naar behoren functioneert, ontstaat er een lichaam dat noodzakelijk is voor het overleven van alle cellen waaruit het bestaat.
Het idee van verantwoordelijk zijn voor het gedrag van een ander ligt aan de basis van iedere ideologie; van ieder -isme. Ideologieën werken alleen wanneer men zich eraan conformeert. De bedenker ervan verwacht dus gehoorzaamheid van de volger. Het systeem neemt daarmee een deel van de verantwoordelijkheid van het individu over, en dat individu gehoorzaamt aan het systeem. Dat is de reden dat machthebbers altijd ideologieën propageren. Ze maken mensen gehoorzaam, en macht van de één bestaat uit gehoorzaamheid van de anderen.
Een individu kan alleen verantwoordelijkheid nemen voor het gedrag van een andere wanneer die ander bereid is om zijn eigen verantwoordelijkheid in dezelfde mate te verruilen voor gehoorzaamheid. Dit is de basis van iedere machtsstructuur. Het is een gedachte die uitgaat van het bestaan van superieure en inferieure individuen, waarbij het superieure individu het gedrag van het inferieure individu bepaalt.
Volgens Boedddha ligt de oorsprong van het lijden in begeerte. Dingen willen, zeg maar. Lijden is daarmee de kloof tussen wat men wil, en wat is. Preventie van lijden zal dan gevonden moeten worden in het opgeven van begeerte. Dit is uitstekend terug te zien in het nastreven van idealen. Om het doel van een ideaal te bereiken, moeten er altijd offers gebracht worden. Het middel dat door het doel geheiligd moet worden. Nastreven van idealen (begeerte) brengt daarom altijd lijden met zich mee. Zowel in het heden (de offers die gebracht moeten worden) , als in de toekomst wanneer dat het ideaal bereikt wordt en er dus voldoende individuen zijn die eraan gehoorzamen om het systeem te kunnen laten werken.
Zonder de bereidheid te gehoorzamen, is er geen andere optie dan het behouden van de eigen verantwoordelijkheid. Dus: verantwoordelijkheid voor het overleven en welzijn van zichzelf, maar ook de verantwoordelijkheid voor het eigen gedrag in relatie tot het voortbestaan van het geheel. Het één kan niet zonder het ander.
Zodra de hoogmoed bepaalt dat een ander individu niet in staat om zijn verantwoordelijkheid te dragen, en die verantwoordelijkheid overneemt, ontstaat er een machtverhouding. Degene die daaraan wordt onderworpen verliest zijn verantwoordelijkheid. Zowel voor zichzelf als voor het collectief.
Dag Pieter,
Ik weet niet of ik bovenstaande moet lezen als een omschrijving van een feitelijkheid of van een wenselijkheid of van beide of van nu eens de éne en dan weer de andere.
Hoe dan ook vind ik het een flauw referentiekader. Het helpt je misschien persoonlijk in je streven zicht te hebben op het geheel, maar vanuit mijn perspectief leef je in een "waan" (ikzelf uiteraard ook).
1. De voorstelling van het collectief als een organisme duikt (na een passage bij de Romeinen wanneer het plebs naar de Mons Sacer trok) op doorheen de Duitse Romantiek en tegen de achtergrond van de Duitse éénmaking, in het bijzonder bij de natuurwetenschapper Ernst Haeckel (die zich toen zoals elke geleerde zowel met natuurwetenschappelijke als mens- en maatschappijwetenschappelijke thema's bezig hield).
a. De visie van een organisme als een collectief van cellen die van elkaar afhankelijk zijn is geen cliché. Want een cliché is correct, alleen zo veel keer herhaald dat het vervelend wordt ze nog eens te moeten horen of lezen. Geen enkele theoretische bioloog zal die omschrijving goedkeuren, dat is goed voor biologie voor 12-15 jarigen. Omdat ons organisme niet zo is ontstaan en niet zo functioneert. De media tussen de cellen, de waterachtige substanties - bloed, lymfe - die zorgen voor de verbindingen tussen de cellen zijn nl. niet als "medium" ontstaan maar als "milieu/omgeving" waarin voorheen eencellige wezens voortkwamen. (Vandaar dat we hoogstwaarschijnlijk als "herinnering" eraan onze lichaamstemperatuur op 37° houden, wat beschouwd wordt als de temperatuur van het oceanisch milieu miljoenen jaren geleden.) Wij hebben in onze Westerse traditie ook veel te veel leren denken in vaste substanties. Vandaar het succes van de anatomische kijk op onszelf (à la Vesalius). Maar de anatomie heeft zich ontwikkeld op basis van de studie van lijken, van dode lichamen. De Chinese geneeskunde daarentegen gaat uit van energiestromen, en dus van de mens als een dynamisch systeem. (Vandaar dat de Westerse geneeskunde scoort op het vlak van chirurgie en de Chinese veel meer op het vlak van preventie en het algemeen gezondheidsgevoel). De organicistische visie op het lichaam strookt ook niet met ons vermogen levende delen te vervangen door anaorganisch materiaal of bionische systemen. De cybernetica (in welk milieu ik internationaal jaren heb vertoefd) is helaas heel wat gecompliceerder als het de zelforganisatie van levende systemen betreft, en nog meer voor zichzelf sturende systemen (zoals de mens).
b. de overheveling dan van het biologische naar het collectief als een organisme: day is pas totalitair. Niet ten onrecht was één van de slogans en graffiti van de Nazi's: "Een Duitser verhoudt zich tot Duitsland zoals een lichaamscel zich verhoudt tot het lichaam."
Het is via deze visie dat de 20ste-eeuwse sociologie heeft gepoogd de samenleving te sturen en onder controle te brengen." Vanuit het marxisme werd opgeworpen dat deze organisme-visie de sociale tegenstellingen, en hun rol van motor van sociale ontwikkeling, negeert. Vanuit het liberalisme werd de controle over de individuen, die bij u in uw omschrijving m.i. verschijnt als morele plicht of dwang (wat hetzelfde is) van de individuen, aan de kaak gesteld. Hoe dan ook het failliet van deze visie was zo groot dat er tegenwoordig geen sociologie als wetenschap meer bestaat (er is nu alleen nog "social theory" en "cultural theory").
(vervolg hieronder)
2. Je visie lijkt me ook heel conservatief en normatief. Dingen zijn goed of slecht voordat ze in wezen begrepen zijn. Want hoe stelt u zich sociale verandering voor als elke afwijking het statuut krijgt van "wildgroei", een begrip dat in uw gebruik toch de betekenis krijgt van iets dat er niet hoort te zijn, een soort miskraam? Vandaar dat je termen "verantwoordelijkheid" en "gehoorzaamheid" me verdacht overkomen, maar dat zal ook zijn omdat ik die termen zelf doorgaans vermijd omdat ze zo moreel geladen zijn en niet beschrijvend, dus altijd misleidend en dubbelzinnig. Onze brave vrienden Karl Marx & Friedrich Engels schreven dat het kapitalisme alles dat vast is, zal verdampen, etc. (Comm. Manifest). Dat was geen moreel OORDEEL, maar een loutere materialistische BESCHRIJVING. Een realiteit die voortvloeide uit de tegenstellingen van het feodaal systeem. Inderdaad: niet alleen al het levenloze maar ook het levende, zelfs onze gedachten en gevoelens, functioneren meer en meer als kapitalistische waren (de tv doet niet anders dan in een kapitaalscircuit gevoelens verkopen). Marx voorzag dan ook een revolutie op basis van de tegenstellingen van het kapitalisme, kortom: dysfuncties, "wildgroei" dus! Elke hoop op sociale verandering steunt op de observatie van de voorwaarden waar "wildgroei" ontstaat.
3. Ik ken geen enkel -isme dat de prestatie is van een bedenker. Het christendom (christianisme) is niet bedacht door Jezus, ook niet door Paulus, in wezen door niemand. Zo ook is het idioot het marxisme of het communisme te zien als een bedenksel van Marx. En het boeddhisme is geen bedenksel van de boeddha. Ideologieën zijn geen zaken die door iemand bedacht wordt en dan aan andere mensen wordt opgedrongen. Dit is een heel rare vorm van markt-denken m.b.t. ideologieën alsof die gekocht en verkocht worden op een ideologiemarkt. Ook hier wist Marx precies te zeggen: opium VAN het volk, niet VOOR het volk. Er is een groot verschil tussen een levende ideologie die de mensen toelaat hun leven zin te geven, en een geformaliseerde leer die werkt binnen een instituut (de Kerk van Rome bv., de Partij onder Stalin). Het Vlaamse katholicisme leeft bv. in wezen onafhankelijk van de Vaticaanse officiële leer (bv. over de Drievuldigheid, etc.). Bij ons in Vlaanderen mag je met de Paus lachen, maar priester Daens en Pater Damiaan, oh wee! Bij die 2 figuren hoor je veel meer op je tellen te passen, al zullen ze de Rooms-Katholieke Kerk in Rome eigenlijk worst wezen!
Kortom: ik ervaar je tekst als een poging 1 & ander te justifiëren, maar ik weet niet wat. Het lijkt me allemaal met teveel olie gesmeerd: en dan krijg je er met de handen nog moeilijk vat heb.
Hallo Eric,
Blijkbaar heb je er zoveel liefhebberij in zaken te compliceren, en (getuige je rijkelijk strooien met citaten van onderkende intellectuelen) in het buiten jezelf zoeken naar antwoorden, dat eenvoud bij voorbaat op een afwijzing kan rekenen.
Toch is het mijn ervaring dat complicering nooit tot antwoorden leidt, maar slechts tot meer vragen. Compliceren als intellectuele uitdaging kan heel bevredigend zijn, maar antwoorden levert het niet op, en dat is natuurlijk ook niet de bedoeling, want zodra er werkelijke antwoorden gevonden zouden worden, moet er afscheid genomen worden van de liefhebberij. Dat is de valkuil voor alle intellectuelen.
Het is daarmee per definitie onmogelijk om "met de handen vat" te krijgen op hetgeen ik bedoel te zeggen en tegelijkertijd te blijven vertrouwen op intellectualiseren en het zoeken naar houvast in de caleidoscopische wereld van tegenstrijdige maar academisch geaccepteerde theorieën.
Ik vrees dus dat hier een barrière tussen ons bestaat. Maar dat neemt niet weg dat ik je reacties en de daaruit voortvloeiende dialoog zeer op prijs stel!
Dag Pieter,
Uw antwoord stelt me heel erg teleur van iemand die uitnodigt tot eerlijke discussie. Het is toch al te gemakkelijk mijn comments af te doen en af te maken als intellectuele Spielerei omwille van de Spielerei zelf; als een liefhebberij die geen antwoorden kan verdragen want dan eindigt de liefhebberij, dus moet ik alles ingewikkeld maken. Terwijl het blijkbaar volgens u allemaal zo eenvoudig en simpel is. Kortom: ik krijg, zij het niet letterlijk uitgesproken, meteen de scheldwoorden "intellectueel" en "academisch" over mijn hoofd. Waarmee dan voor uw lezers wat ik te zeggen heb meteen waardeloos moet worden en gediskwalificeerd wordt als zever.
Met andere woorden: u verlaat het onderwerp en begint zo waar over mijn persoonlijkheid en mijn hobby's te spreken. Dat vind ik niet meer ernstig, eigenlijk zelfs beledigend en wraakroepend.
Want ik vind in alle eerlijkheid dat ik helemaal niet intellectualistisch doe en zeker niet academisch. Ik doe altijd mijn best om geleerddoenerij en pedanterie te vermijden en me ver te houden van elke jargontaal. Maar als u me zou vragen wat met moeilijke woorden te gooien, wil ik dat gerust wel doen. Ik zou bv. kunnen zeggen dat u zelf maar wat psittacismen en anacolutha verkoopt :). Ik zou ook, omgekeerd aan het compliceren van de zaken, u kunnen verwijten dat uw eenvoud maar het symptoom is van een ziekelijke zucht naar simplisme, m.a.w. de vaardigheid die eigen is aan de "populist" of de "demagoog". En als ik verwijs naar anderen, dan is dit eenvoudigweg (!) uit eerlijkheid omdat het niet mijn gewoonte is denkbeelden of argumenten die ik elders heb gevonden, aan mezelf toe te schrijven. Dus noem ik die mensen bij naam: zo kan u bovendien ook één en ander natrekken. Tenslotte verwijst u in uw blog toch zelf naar Wikipedia en de naam Herzl hebt u zelf ten tonele gevoerd, alsof u alles over hem en zijn bedoelingen wist. Soit.
Ik heb uw meningen au sérieux genomen maar omgekeerd lijkt me dit niet het geval. Op die manier werpt u inderdaad een "barrière" op.
Ik ervaar uw antwoord hierboven dan ook als een zwaktebod. En dat zwaktebod komt m.i. voor uit het feit dat u goed voelt dat ik juist heel goed vat heb gekregen op "hetgeen u bedoelt te zeggen". En ik kan uw antwoord jammer genoeg niet ervaren als een dialoog. Iemand die zich gaat verschansen in de stelling dat de problemen van deze wereld "eenvoudig" en simpel zijn, sorry, maar dan kan ik me maar beter bekeren tot het katholicisme of een ander "-isme".
De barrière die er is, die is er dan inderdaad: die werpt u op die manier zelf op. En u weet goed waarom u dit doet en moet doen.
Maar ik zal me in het vervolg gereserveerd opstellen. Ik zal in het vervolg als u een verse stukje plaatst op uw blog me beperken tot de keuze tussen "Geniaal" en "Idioot". Dan zijn we beiden heel tevreden tot glorie van het Collectief.
Eric,
Je begrijpt me alweer niet. Je gaat weer uit van maar twee mogelijkheden: compliceren of simplificeren. Maar afzien van compliceren betekent niet per definitie simplificeren.
Enkele jaren geleden heb ik het doodlopende labyrint van intellectualisering verlaten. En dat gaf me de vrijheid om me ervan bewust te worden dat werkelijke antwoorden meestal recht voor mijn neus liggen steeds gekenmerkt worden door eenvoud. Het heeft wel even geduurd voordat ik mijn identificatie met het intellect durfde op te geven, maar ik ervaar het inmiddels als een verlichting.
Ik heb mijn inzicht zo duidelijk gemaakt als ik kan. Helderder lukt me niet. Komt het hiermee niet over, dan zullen verdere pogingen daar geen verandering in brengen. Het is daarom zinloos om in herhaling te vallen. En het zou voor mij een weg terug zijn om me te laten lokken in de door jou aangeboden intellectuele arena.
Wat betreft je beschuldigingen dat ik een populist of demagoog zou zijn: populisten en demagogen gebruiken deze technieken altijd om invloed of macht te vergaren. Ik kan je melden dat ik werkelijk geen enkele intentie heb om die richting te kiezen. Ik wil slechts waarnemen, en dat waarnemen heeft ertoe geleid dat ik tot het inzicht gekomen ben dat echte antwoorden simpel zijn, en dus niet dat simplificeren tot antwoorden leidt. Precies omgekeerd dus aan wat je over mij beweert.
Ik geef het op, Pieter Stuurman. Het lijkt me niet zinvol te discussiëren met iemand die amper kan lezen pf die niet wil lezen. Ik heb u er helemaal NIET van beschuldigd een populist of demagoog te zijn. Ik zei, in antwoord op uw vuile streek me ervan te verwijten dat ik me koesterde in en laafde aan intellectuele complicaties, dat ik U een koekje van hetzelfde deeg HAD KUNNEN bakken door te zeggen dat U een populist/demagoog ZOU zijn. Dat U het was, heb ik niet gezegd.
Maar ik geef het op. Ik heb beter te doen dan om te gaan met mensen die beweren de "echte" en "werkelijke" antwoorden in pacht te hebben. Tegen God & Voorzienigheid kan ik immers niet op.
Ik wens u het allerbeste.
Beste Eric,
Het spijt me als ik de aanleiding ben voor je boosheid. Dat was niet mijn opzet. Ik wens daarom ook jou het allerbeste.
hallo meneer stuurman , ik weet niet of u zult reageren maar ik wou u even zeggen dat uw verhaal akelig klopt.
als je zou kijken naar de laatste honderd jaar alleen al is het plaatje overduidelijk.
federal reserve,ferderal reserve act de IRS (belasting dienst maar dan wat heftiger),supreme court (hoogste autoriteit in de VS) wordt inderdaad gedomineerd door Het door God gekozen volk toen 100 jaar geleden en nu in het heden ook .
een simpele wikipedia search laat zien dat zij inderdaad mede door hun interpetatie van het oude testament hoge (cruciale) plekken in het wereldwijde systeem hebben verworven (advocaten,rechters,bankiers en nog veel belangrijker adviseurs in het speciaal betreffende buitenlandsezaken ) een quote van een persoon 100 jaar geleden" Iran is the final piece on the chess board"
beste pieter ik zal afsluiten en je niet vermoeien met dingen die jij al wist .
De situatie is bijna zover je kent het nieuws van de afgelopen tijd betreffende Iran dus je weet dat alle doelen bijna gehaald zijn.
ik wens je veel sterkte met je last ik draag hem ook , fijn om te weten dat ik niet de enigste ben die beseft dat hij in een spel zit.
Gegroet vriend laat de tv ons maar inslaap sussen zelf nadenken hoeft dan niet meer.
ps een reactie zou leuk en onderhoudend zijn
Beste anoniem,
Bedankt voor je reactie. Ik vrees dat het vehaal in grote lijnen inderdaad klopt.
Wel is het zo dat dit plan, of deze strategie, alleen uitvoerbaar was en is omdat de grote meerderheid van de mensheid de onwaarheden geloofd hebben in de veronderstelling er zelf beter van te (kunnen) worden. In de veronderstelling dat het conformeren eraan, een eigen 'belang' zou kunnen dienen.
Het is niets meer dan de gehoorzaamheid van de massa (om welke reden dan ook) die machthebbers hun macht verleent. Het is dus ook aan ons (de mensheid) om daarmee te stoppen zodra we in de gaten krijgen dat de structuren niet ONS (diezelfde mensheid) dienen, maar slechts een kleine machtselite. WIJ zijn degenen met de werkelijke macht.
Zodra we ons vertrouwen in, en onze medewerking aan die machtsstructuren opgeven, is het afgelopen met ze. De joden, zionisten, bankiers, politici de schuld geven is daarmee zinloos en zelfs contraproductief. Iemand anders de 'schuld' geven wil zeggen: 'ik kan er niks aan doen!' Wij kunnen er alles aan doen en wij zijn de enigen die er ook maar iets aan kunnen doen.
Peter, alleen dat gevestigde 'Israël kan ik niet plaatsen, wellicht ben ik nu wat te moe. Ik ben heel blij dat ik altijd mijn gevoel gevolgd heb en de joden + islam 'met rust' heb gelaten.
Je laat in een fraai blog zien hoe verschillende aspecten werken van het menselijk wezen.
yup, ik eveneens landgenoot van jou, dus ik TUTWaaaJEER eropLOS
Eric Rosseel,
u komt mij uiterst afstandelijk over, uw tekst nét niet analoog aan mijn oogbewegingen, dus vrij onleesbaar. Haakjes zou ik omzetten in zinsdelen want die lezen in één keer, haakjes werkt slopend.
Hopelijk bent u nu werkzaam als goed psycholoog.
Peters, betoog snap ik in één keer, uwe moet ik langzaam lezen en schakelen.
Eric, nog even
denk en voel zelf, leg dat boek weg. U begint over individu en 'groep', taal en gebruik.
Kreun; een groep lichaamcellen die in harmonie leven.
Maar lieve schat, de aarde draait al ánders dan een jaar geleden.
Een mens wordt 'ouder', dit tenoverstaan tegen haar medemens, dit MOET wel veranderen. Die 'alles wordt om zeep geholpen' voelt nogal egoïstisch aan. Uw geluk zit in u.
Maarja, is 'lastig te lezen' een kriem?
een academische cultuur is erop gebrand zich te ondersheiden van de 'middenmoot'.
De vraag blijft of we nu simpel geschoold zijn of gecompliceerd; wat hebben we in huis hebben om een 'verdienstelijk' bestaan 'te lijden'.
""Deze fascinerende, fabelachtige creaturen elkaar te zien vernietigen, vermoorden, naar het leven te staan. Maar het ergste van alles: hun eigen grootsheid te zien ontkennen en zichzelf daarom te verkwanselen aan de minsten onder hen. De minsten die daarom de machtigsten geworden zijn. Letterlijk ten hemel schreiend.""
Peter, moet je dit eens goed lezen , vooral bevoelen. Wat jij zegt is in feite, die éénling, legt het af tegen hetgrotegetal.
Nu nog in OVT beschrijven, dit alles is VT, en vooral blijven continueren, niet even een jaartje, maar 'als levenstijl', generatie op generatie en vooral niet 'fictief'.
De Synthese van de door u geproclameerde visie *klopt* grotendeels.
Het Midden Oosten, de olie, USD-machinerie gecontroleerd door in Wallstreet door Joden etc….
Het speelt zich onder onze neus af ! De verkiezing van (puppet) Trump en zijn bende Zionistische vrienden + de haviken van de US-wapenlobby, het driegt allemaal te gaan kloppen. U vergeet echter 1 belangrijk ding dat zelfs de meest infantiele, Zionistische bankier ook wel beseft. Indien de ware krachtmeting China-USA echt op een oorlog uitlopen gaat (en dat ziet er zo naar uit)1 Gaat het licht in een meer dan waarschijnlijk nucleair vervolg van een aanvankelijk conventionele oorlog, voor *iedereen* uit. Ook voor de door U zo mooi beschreven Zionistische bankiers. Anno 2018 zijn er gewoon *teveel* landen die over voldoende kernkoppen beschikken, of de technologie en kennis om dat soort spullen te vervaardigen (en in te zetten). Maar inderdaad ik besef beter als geen ander dat wat zich mens noemt (en gedreven wordt door macht, geld en zintuigelijk genot) een uiterst arrogante, steeds dommer wordende diersoort is. Die mede door zijn ongebreidelde eveneens *dierlijke* paringsdrang, deze mooie, unieke planeet kaal vreet aan ijltempo.
Ik denk dat we *voor* 2020 het licht zullen zien uitgaan. Alle indicatoren zijn aanwezig. Teveel volk op deze planeet, ecologische rampspoed, globale klimaat veranderingen, vluchtelingen migraties, bij gedrukt geld om de economie te stimuleren dat weldra voor geldontwaarding gaat zorgen, Nationalisten aan de macht in groot aantal landen ( China, Poetin, Trump, Erdogan…). Arbeid de zin/onzin in een wereld waar technologieën miljoenen mensen *overbodig* gaat maken. Kijk vul de lijst gerust verder aan. Het is hier gedaan! Maar op kosmische schaal is al dat *mensapen* gedoe compleet insignificant, en zelfs gewoon irrelevant. M. Van Boom
Beste M. van Boom,
Bedankt voor je reactie.
In een enkel artikel is het onmogelijk compleet te zijn. Daarom vind je hier nog een kleine honderd andere artikelen waarin de meeste zaken die je aankaart (zoals geldcreatie, zinloos werk etc.)ook besproken worden.
Maar ik ben het met je eens: een parasiet die zijn gastheer leegzuigt en omlegt, legt zichzelf ook om.
Groet,
Pieter
Een reactie posten