Op de website mensenrechten.org las ik een boeiend artikel over stressvolle gedachten.
Ik vind het altijd fascinerend om te kijken naar wat dingen
nou eigenlijk ZIJN. Dus ook naar wat stressvolle gedachten nou eigenlijk zijn.
Alle stressvolle gedachten, zijn gedachten over de onvolmaaktheid van iets.
Een gedachte over iets dat "niet in orde" zou zijn. Alleen als we
denken dat iets niet in orde is, hebben we een stressvolle gedachte. En dat
leidt tot gedachten dat de wereld anders zou moeten zijn dan deze is. En tot
pogingen die wereld te veranderen. Zodat die wereld wel wordt zoals we denken
of wensen dat hij zou moeten zijn.
Die stressvolle gedachten zijn dus allemaal gericht op onze
beleving van de realiteit. Op het
afwijzen/veroordelen van die realiteit en het verlangen naar een betere
realiteit. Het lijkt alsof die onprettige realiteit ons
"overkomt".
Maar die realiteit is door onszelf gecreëerd. Die
onvolmaakte realiteit, is een rechtstreeks gevolg van onze gedachten. Op basis
daarvan, hebben we hem gebouwd.
Wanneer die gedachten, gedachten waren over onvolmaaktheid (gedachten dat dingen
"niet in orde" zijn), dan zal daar een realiteit uit ontstaan die
deze onvolmaaktheid in zich heeft. Een realiteit die we zelf gebouwd hebben,
gedreven door onze gedachten.
Die onvolmaaktheid merken we vervolgens op, en dan zeggen we:
"Zie je wel! Het is WERKELIJK onvolmaakt/niet in orde!" En zo is het
kringetje rond.
Een voorbeeld van een realiteit die de meeste mensen als
onvolmaakt/niet in orde beleven, is oorlog. Door naar het verschijnsel oorlog
te kijken, zie je dat het een volmaakt
gevolg is van een gedachte over onvolmaaktheid. De gedachte achter oorlog, is
een gedachte over de onvolmaaktheid van mensen.
Die gedachte is: mensen zijn in potentie kwaadaardig (een
onvolmaaktheid dus)
De daaruit volgende emotie is: angst voor mensen.
Het daaruit volgende handelen is: ons ertegen bewapenen,
over en weer.
De daaruit volgende realiteit is: oorlog.
De daaruit volgende bevestiging is: Zie je wel! Mensen zijn
kwaadaardig want ze schieten elkaar dood!
De onvolmaakte realiteit die oorlog heet, is een volmaakt gevolg
Nog een voorbeeld*:
Gedachte: we kunnen niet leven zonder geld (gedachte over onvolmaaktheid/ontoereikendheid)
Emotie: angst voor tekort, of hebzucht (wat hetzelfde is)
Handelen: voor alles geld vragen
Realiteit: voor alles geld moeten betalen
Bevestiging: zie je wel! we kunnen niet leven zonder geld
Stressvolle gedachten (gedachten over onvolmaaktheid)
leveren zo een stressvolle realiteit op die de stressvolle gedachten bevestigt.
Dit mechanisme houdt zichzelf dus in stand. Dit is de enige reden waarom
verandering zo moeizaam is.
De enige manier om uit dit kringetje te stappen, is de
aandacht niet te langer te richten op de door onszelf gemaakte onvolmaakte
realiteit, maar op het mechanisme dat tussen
ons denken en het resultaat ligt. Het mechanisme dat altijd een gevolg oplevert
dat volmaakt beantwoordt aan de gedachte die we erin gestopt hebben.
Dat mechanisme is dus WEL volmaakt. Het besef hiervan, betekent dat
we de vrijheid hebben om erin te stoppen wat we maar willen, en dat we daarmee
een realiteit kunnen creëren die we maar willen.
Door onze aandacht niet langer te richten op de onvolmaakte
realiteit (oorlog bijv.), maar op het volmaakte mechanisme (de natuurwet) dat
tussen onze gedachte en die realiteit ligt, zien we dat we een volmaakt
gereedschap ter beschikking hebben waarmee we kunnen doen wat we maar willen en
waarmee we een realiteit kunnen creëren die we maar willen.
We hebben onze aandacht dan veel minder op WAT we gecreëerd
hebben (het product van onze gedachte: de realiteit die ons leek te "overkomen") en veel meer op HOE we
creëren. En dus ook HOE we iets anders kunnen creëren.
Anders gezegd: als we inzien dat wij een realiteit kunnen
creëren die we als niet-in-orde beleven en hoe we dat doen, dan kunnen we, gebruik makend van
hetzelfde tussenliggende (volmaakte) mechanisme, ook
een realiteit creëren die we wel in
orde vinden. Het betekent dat we in staat
worden om verantwoordelijkheid te nemen voor het hetgeen we creëren. En dat is
vrijheid.
Inzicht over de volmaaktheid van dat
mechanisme, is een gedachte over volmaaktheid. Het zien, waarderen en gebruiken
van deze volmaaktheid, zal dan ook leiden tot een realiteit die deze gedachte
in zich heeft. En zo kunnen we ons creërende vermogen aanwenden om een
realiteit te maken die wel naar onze
zin is. Die we wel als "in orde" beleven. Waarvan we ook zullen zeggen:
"Zie je wel! onze gedachte klopte!" En zo is ook dat kringetje rond.
*Dit zijn voorbeelden van een collectieve gedachte en een
daaruit voortvloeiende collectieve realiteit (oorlog/afhankelijkheid van geld). Individueel werkt het mechanisme ook
zo. Op precies dezelfde manier. Ook individueel leidt een gedachte, via emotie
en handelen, tot (beleefde) realiteit en die realiteit bevestigt de initiële
gedachte waaruit hij is voortgekomen.
Het is de cyclus van creatie (en behoud) van realiteit, zoals
aangegeven is in het plaatje hierboven. Ik geef een paar heel verschillende voorbeelden, maar je
kunt het met iedere denkbare gedachte doen:
Gedachte: mensen vinden mij niet aardig
Emotie: angst voor
afwijzing
Handelen: mensen vermijden
Realiteit: weinig contacten
Bevestiging: Zie je wel! Mensen vinden mij niet aardig!
Gedachte: ik ben niet in staat om zelf (goede) beslissingen
te nemen en daar verantwoordelijkheid voor te dragen
Emotie: angst voor het nemen van beslissingen en het dragen
van verantwoordelijkheid
Handelen: afdragen van die verantwoordelijkheid aan een
externe autoriteit
Realiteit: afhankelijk zijn van die externe autoriteit die
beslissingen neemt (onvrijheid)
Bevestiging: Zie je wel! Ik ben niet in staat zelf beslissingen
te nemen, want ik moet gehoorzamen een de externe autoriteit die daarvoor
verantwoordelijk is
Maar ook in positieve zin:
Gedachte: ik kan goed koken
Emotie: liefde voor koken
Handelen: koken (en dus erin bekwamen)
Realiteit: lekker eten serveren
Bevestiging: Zie je wel! Ik kan goed koken!
Vul zelf een willekeurige gedachte in, en zie hoe het werkt.
Selffulfilling prophecy maakt ook deel uit van dit mechanisme, maar het mechanisme omvat veel meer dan alleen voorspellingen.
BeantwoordenVerwijderenPieter, ik waardeer je artikelen zeer. Heldere en doordachte inzichten.
BeantwoordenVerwijderenKleine opmerking. De aandacht verschuiven van WAT gecreëerd wordt naar HOE is al een stuk beter.
Ergens in een Ted-talk vertelde iemand dat organisaties vaak denken in de volgorde wat en hoe, terwijl ze onvoldoende denken aan waarom. De ideale volgorde via visionaire mensen die daadwerkelijk iets bereiken was volgens de spreker: Waarom, hoe, wat.
Het waarom miste ik in je verhaal. De visie, de drijfkracht, het doel. Zonder dat zijn de methoden (hoe) wat gebrekkig en heeft het 'wat' de neiging te ontsporen zodat mensen met een onbehaaglijk gevoel achterblijven.
Dank je voor je reactie anoniem.
BeantwoordenVerwijderenNatuurlijk is het motief (het waarom) van groot belang. Maar deze keer wilde ik het mechanisme (het hoe) belichten. Te titel is daarom ook "HOE we realiteit creëren."
Over het waarom (motief) heb ik in andere stukjes geschreven, zoals bijvoorbeeld is het stukje: http://pieterstuurman.blogspot.nl/2013/08/verandering.html
Maar in andere stukjes ook. Het zal later ook zeker weer aan bod komen.
Beste Pieter,
BeantwoordenVerwijderenNogmaals dank voor je uiterst verhelderende artikelen. Ze hebben me geholpen, mijn inzicht vergroot.
Inderdaad, je bent elders op motieven ingegaan. Wat ik dus vooral opmerkte is dat het artikel geen totaalbeeld geeft, maar inderdaad belichtte je een specifiek aspect en dus kon het wellicht niet anders.
Een aanvullende kanttekening;
Een mens heeft een identiteit, die voortkomt uit zijn oorsprong (evolutie geeft daar een ander beeld van als schepping).
Bij die identiteit horen een positie en verantwoordeljkheden. Wat die positie is en waar die verantwoordelijkheden uit bestaan kunnen we afleiden uit de natuur om ons heen en onze natuurlijke verlangens die soms heel diep in ons weggestopt (weggedrukt) zijn.
Een mens kan ervoor kiezen om overeenkomstig die identiteit zijn positie in te nemen en de daarbij horende verantwoordelijkheden in te vullen. Of een andere keuze maken.
Veronderstellingen over identiteit en oorsprong hebben dus grote gevolgen voor denken en gedrag.
Je schreef over een bepaalde cyclus van gedachten die via stappen tot een gecreëerde realiteit leiden. Ik merk even op dat gedachten over onze identiteit het begin zijn van alles. Vervuilde gedachten leiden tot een vervuilde realiteit.
Ik zou graag mijn naam (Nico) hier neerzetten i.p.v. anoniem een comment te plaatsen, maar 'kies een identiteit' onderin dit venster staat mij alleen een google account, openid, naam/url of anoniem toe. Een URL oftewel website wil ik niet hebben, dus moet het maar anoniem. Maar mijn naam is dus Nico.
Wie ik ben is misschien hetzelfde, of misschien wat anders dan de betekenis van de naam Nico (nikao, grieks voor overwinnaar). Wie zal het zeggen? De praktijk zal het leren ;)
Deel 2:
BeantwoordenVerwijderenAdam was in eerste instantie alleen. Volgens Genesis 2 bracht God hem in een diepe slaap, verwijderde een deel uit zijn lichaam, maakte daaruit een vrouw, bracht de vrouw naar hem toe en stelde haar aan Adam voor. De uitroep van Adam is veelzeggend: "Eindelijk vlees van mijn vlees, been van mijn been!". De naam van de vrouw werd 'mannin', omdat ze uit de man genomen was. Het verhaal vervolgt met de mededeling dat een man zijn vader en moeder zal verlaten om daarna één vlees, één organisme met zijn vrouw te vormen.
Duizenden jaren later stelde de profeet Jezus (Isa) dat wat God heeft samengevoegd daarna niet door een mens gescheiden mag worden. Immers, echtscheiding is een pijnlijke ingreep, zoiets als een chirurgische operatie zonder verdoving. De man en vrouw zijn geschapen en bedoeld om één van geest, één van verlangen te worden. Twee mensen die op verschillende manieren met elkaar versmelten; emotioneel, lichamelijk en spiritueel (geestelijk).
Adam en zijn vrouw waren allebei naakt, maar schaamden zich niet voor elkaar. Deze mensen waren puur en onschuldig. Ze lieten zich aan elkaar en hun omgeving zien zoals ze waren. Niets meer en niets minder. Eenvoudige, liefdevolle en pure perfectie. Onderling hadden ze niets voor elkaar te verbergen. Er was geen enkele reden om hun lichaam, gevoelens en verlangens voor elkaar verborgen te houden als gevolg van bijvoorbeeld schaamte of wantrouwen. Hun omgeving, de natuur, was van een lagere orde en aan hen onderworpen. Deze omgeving nam hun buitenkant, gedrag en de gevolgen daarvan waar, maar snapte niets van hun belevingswereld; de gevoelens, verlangens, drijfveren en doelstellingen van deze mensen. Dat was boven hun vermogen. Voor dieren waren deze mensen als de wind; een verschijnsel wat er is en waar je de gevolgen van waar kunt nemen, die ze enigszins konden leren kennen, maar die ze nooit zouden kunnen begrijpen. Agressieve dieren die hen zouden willen grijpen om hen kwaad te doen hadden een probleem; deze eerste mensen waren boven hen gesteld. God had de mens macht gegeven over dieren. De mens is niet geschapen als een prooi van dieren, maar als een meester over hen gesteld. Adam en Eva hadden dus een heel andere verhouding met dieren zoals bijvoorbeeld vissen, vogels, insecten, reptielen en zoogdieren dan hedendaagse mensen. Ze waren niet aan de natuur onderworpen, maar de natuur was aan hen onderworpen. Zouden mensen in een dergelijke positie lichamelijk schade kunnen ondervinden van bijvoorbeeld bacteriën, virussen, gifstoffen of roofdieren zoals leeuwen en tijgers? Schiep God de mens zodanig dat hij bijv. 1 maand na de schepping door een tijger verscheurd zou kunnen worden of bestond dat risico toen nog niet?
Hmm... de tekst bevat meer woorden dan ik mij in eerste instantie herinnerde. Het was niet mijn bedoeling te spammen, maar ik hoop wel dat dit een frisse kijk op zaken geeft. Zo niet, verwijder dan de comments maar ;)
BeantwoordenVerwijderenZojuist zie ik dat de ene comment de andere heeft vervangen. Niet handig, en ik ben niet van plan om tegen het blogger.com systeem te vechten. Ik plak hier nog even het begin waar het echt om ging. Waarschijnlijk is dit soort communicatie meer geschikt voor email, maar ik kan geen email adres of contactformulier ontdekken op de website.
BeantwoordenVerwijderen----
Vroege gedachten over het huwelijk
Kan een huwelijk meer zijn dan voorbeelden om ons heen laten zien? In de loop van de geschiedenis dachten mensen daar verschillend over. Twee voorbeelden uit de geschiedenis zijn de Griekse mythologie en het scheppingsverhaal uit het eerste boek van de profeet Mozes (Musa). Deze verhalen beschrijven niet alleen de verhouding tussen man en vrouw, maar ook hun verhouding met de schepping.
Griekse mythologie
In de Griekse mythologie werd gesteld dat mensen vroeger goden waren. Volgens dit verhaal waren de 'hogere goden' van oordeel dat het beter was mensen, de 'lagere goden', macht af te nemen. Daartoe werden mensen gescheiden in man en vrouw. De versmelting van man en vrouw zou de enige weg zijn om hun oorspronkelijke macht te herstellen.
Het scheppingsverhaal
Genesis 1, het eerste hoofdstuk van het eerste boek van Mozes (Musa), begint met het scheppingsverhaal. Dit verhaal gaat ook over de eerste mens. Deze mens werd geschapen naar het beeld en gelijkenis van de Schepper. Hij werd gevormd vanuit aarde en kwam tot leven doordat God hem de levensgeest inblies. Hij had vermogens die dieren niet hebben. Zijn opdracht was om te heersen over alle dieren en de aarde als geheel aan zich te onderwerpen. Hem werd het zaaddragende gewas (groenten) en zaaddragende vruchten (fruit) als voedsel gegeven. De mens werd dus geschapen als een sterke en krachtige vegetariër die desgewenst dieren kon inzetten bij het uitvoeren van zijn taken. Hij had van God de macht oftewel alle noodzakelijke mogelijkheden gekregen om zijn positie als beheerder van de schepping daadwerkelijk in te nemen en zijn beheerstaken uit te voeren.
Gezien vanuit het perspectief van de Schepper zijn mensen afschaduwingen van Hem, die evenveel op Hem lijken als een schaduw op het origineel. Gezien vanuit de beperkte belevingswereld van dieren zijn mensen goden. Anders gezegd zouden dieren, als ze verstand zouden hebben, spreken over 'lagere goden' en de Schepper als de Allerhoogste God.
Adam was in eerste instantie alleen. Volgens Genesis 2 bracht God hem in een diepe slaap, verwijderde een deel uit zijn lichaam, maakte daaruit een vrouw, bracht de vrouw naar hem toe en stelde haar aan Adam voor. De uitroep van Adam is veelzeggend: "Eindelijk vlees van mijn vlees, been van mijn been!". De naam van de vrouw werd 'mannin', omdat ze uit de man genomen was. Het verhaal vervolgt met de mededeling dat een man zijn vader en moeder zal verlaten om daarna één vlees, één organisme met zijn vrouw te vormen.
Duizenden jaren later stelde de profeet Jezus (Isa) dat wat God heeft samengevoegd daarna niet door een mens gescheiden mag worden. Immers, echtscheiding is een pijnlijke ingreep, zoiets als een chirurgische operatie zonder verdoving. De man en vrouw zijn geschapen en bedoeld om één van geest, één van verlangen te worden. Twee mensen die op verschillende manieren met elkaar versmelten; emotioneel, lichamelijk en spiritueel (geestelijk).
De eerste comment die ik plaatste ging over de gevolgen van oorsprong en identiteit:
BeantwoordenVerwijderenEvolutie doet mensen denken dat ze van dieren afstammen, en dus gedragen ze zich als honden die vechten om de positie van een alfa mannetje of daar juist aan onderworpen worden.
Het scheppingsverhaal van de Annunaki vertelt dat de mens geschapen is als slaven en dus gedragen mensen zich als slaaf of slavendrijver.
Het scheppingsverhaal uit de Bijbel vertelt dat de mens geschapen is als 'lagere goden' die gezamelijk (= vrijwillige, gelijkwaardige samenwerking) boven de dieren en natuur geplaatst zijn.
Verschillende inzichten, verschillende gevolgen voor de geschapen realiteit.
En nu maar hopen dat er niet wéér een comment overschreven wordt :D
Bedankt voor je uitgebreide reacties Nico.
BeantwoordenVerwijderenHet gaat uiteindelijk om waarheid. In de terminologie van de Bijbel, betekent dat "God". Deze God zegt: "Ik ben al dat IS", wat synoniem is aan waarheid (wat-IS).
God is dus niet alleen de schepper, maar ook de schepping. De schepping schept dus. Een proces dat steeds doorloopt.
Aan het eind van het scheppingsproces (de toestand NU), kijkt God/de Schepping om, en "ziet dat het goed is" (volgens Genesis).
Dat betekent dat de schepping naar zichzelf kijkt, en er de volmaaktheid van inziet. Aangezien wij de laatst geschapen soort zijn, zou dat onze taak wel eens kunnen zijn.
Maar, als we de volmaaktheid van die schepping willen kunnen inzien, dan moeten we weten wat onvolmaaktheid is.
Die onvolmaaktheid bestaat natuurlijk niet in een schepping die volmaakt is, dus kon die onvolmaaktheid alleen in onze beleving bestaan. In onze gedachten. Gedachten die dus niet aansloten bij de bestaande volmaaktheid (bij waarheid). Onware gedachten dus.
Die illusie van onvolmaaktheid, deed ons (via emotie) handelen, en dat handelen bracht een (door onszelf beleefde) onvolmaakte menselijke realiteit voort. Die beleving van onvolmaaktheid, was dus VOLMAAKT nodig om het begrip volmaaktheid te kunnen gaan waarderen (zien dat het "goed" is).
Nu we dat grondig beleefd hebben, kunnen we onze gedachten weer in lijn brengen met de volmaaktheid (waarheid), en deze gaan beleven en waarderen.
Wij zijn dan de schepping (God) die zichzelf waarneemt, EN de volmaaktheid (waarheid) ervan kan inzien en waarderen.
Beste Nico,
BeantwoordenVerwijderenAls me wilt mailen, vervang dan de letters kpn door upc in mijn mailadres. Verder hetzelfde.
Ik moet nog steeds af en toe aan dit artikel denken.
BeantwoordenVerwijderenWat moeten we aan met ons ingebakken rechtvaardigheidsgevoel?
Kunnen we ons een beeld vormen van een rechtvaardiger samenleving?
Wat zijn de stappen onderweg daar naartoe?
Op onze eigen bescheiden manier doen we aan beeldvorming en zetten we concrete stappen... Zie onze website.
Beste Nico,
BeantwoordenVerwijderenJe vragen hebben allemaal betrekking op de basisvraag: wat is het juiste?
Het begrip rechtvaardigheid kan alleen bewust bestaan als we weten wat ONrechtvaardigheid is.
Rechtvaardigheid betekent dus: de afwezigheid van onrechtvaardigheid.
Wanneer we vinden dat onrechtvaardigheid onjuist is, dan betekent dit dat we moeten afzien van gedachten die, via emotie en handelen, onrechtvaardigheid creëren.
Juiste (ware) gedachten, brengen (via emotie en handelen) een juiste realiteit voort. Een juiste realiteit is een realiteit die harmonieert met hoe de dingen werkelijk zijn. Een realiteit die armonieert met de werkelijke aard van de schepping dus.
Juiste (ware) gedachten zijn correcte mentale afbeeldingen van wat de dingen zijn. Bij rechtvaardigheid gaat het over mensen.
Rechtvaardigheid zal het resultaat zijn, als we juiste (ware) gedachten hebben over wat mensen (inclusief wij zelf) zijn.
ONrechtvaardigheid is een situatie waarin sommige mensen benadeeld worden.
BeantwoordenVerwijderenDeze realiteit is het gevolg van een onjuiste/onware gedachte, namelijk dat sommige mensen minder waard zijn dan sommige andere mensen. Zonder die onjuiste gedachte, kan onrechtvaardigheid niet bestaan.
Helemaal mee eens Pieter.
BeantwoordenVerwijderenOp mijn website heb ik onrechtvaardigheid gedefiniëerd als:
- Leugen. Een vijandige daad die mensen wegleidt van de waarheid.
- Intimidatie en geweld, een vijandige daad, bedoeld om mensen te dwingen een beslissing te nemen die ze uit vrije wil nooit genomen zouden hebben.
Mijn houding en beeld is; spreek de waarheid (of spreek niet) en probeer mensen niet te dwingen om beslissing te nemen die ze uit vrije wil nooit genomen zouden hebben.
Het gevolg daarvan is dat er tegenkracht geboden moet worden voor pogingen tot leugen, intimidatie of geweld. Daden die dat soort dingen blokkeren maken daar een einde aan. Zou er geen beeldvorming zijn gevolgd door bijpassende daden, dan gaan daders oeverloos door.
Precies Nico.
BeantwoordenVerwijderenEr is maar één remedie tegen een onware gedachte, en dat is het besef dat het een onware gedachte IS.
Beste Pieter,
BeantwoordenVerwijderenik zou nog een stap(je) verder willen gaan, namelijk het in twijfel trekken van het bestaan van onjuiste cq onware gedachten. Met de daaruit volgende vraag wat is een volmaakt mens; een citaat uit mijn boek "homo externus of homo inclinatus, uit-buiten of in-binnen'
Ibn al Arabí, geboren in 1165 in Murcia in Spanje, overleden in Damascus in 1240, was de islamitische filosoof met de meeste invloed in de hele moslimwereld gedurende de laatste 600 jaar, hij wordt dan ook ‘de grootste meester’ genoemd, heeft dit onderwerp grondig beschreven. Hier volgt een poging zijn bevindingen in een notendop over te brengen:
God of de Essentie is de absolute Waarheid of Realiteit. De Waarheid is een samenvallen van tegengestelden die totaal en absoluut elke kwaliteit omvat. Met andere woorden: God is alles. Hij is echter niet alleen ‘alles’ maar tegelijkertijd ook ‘niets’. De Waarheid staat boven alle dingen, Hij is niet iets waar je iets anders tegenover kan stellen wat Hij niet is. God bezit alle kwaliteiten, is onbegrensd, hij is de Bron van alles.
Alles wat bestaat is een manifestatie van God. De hele kosmos is verbeelding die zich bevindt tussen werkelijkheid en onwerkelijkheid. Voor zover dingen werkelijk zijn zijn dat de eigenschappen of kwaliteiten van de absolute Waarheid. Diezelfde absolute Waarheid maakt dat alles onderling onlosmakelijk verbonden is. Alles vertegenwoordigt ten minste één Goddelijke kwaliteit. De mens is het enige dat alle mogelijke kwaliteiten in potentie tegelijkertijd in zich draagt. De perfecte mens is hij, die alle eigenschappen in de juiste verhouding weet te actualiseren. De juiste verhouding betekent dat de kwaliteiten als liefde, vergeving, schoonheid en nabijheid altijd de voorrang hebben boven toorn, strengheid, rechtvaardigheid en afstand. Niet-menselijke wezens of dingen hebben geen keuze, zij kunnen niet anders dan in de kwaliteit te blijven die hun essentie vormt. De mens echter kan alleen echt menselijk worden als hij verkiest niet iets oftewel niets te zijn, net als God. De perfecte mens handelt juist in elke situatie ongeacht hoe ingewikkeld of zwaar deze ook is.
vervolg (was te lang in één keer)
BeantwoordenVerwijderenIbn al Arabí zet verbeelding en ratio naast elkaar. Ze zijn complementair. Volgens hem ontkomt niemand, zelfs de meest rationele mens niet aan verbeelding. Ieder mens kent liefde, iedereen heeft ideeën of meningen die niet ergens op (dwz niet op rationele gronden) gebaseerd zijn. Ook valt verbeelding niet te ontkennen omdat dat juist de realiteit van de hele kosmos inclusief de mens is: verbeelding:
“De kosmos staat tussen natuur en de Waarheid en tussen de goddelijke manifestatie en niet-bestaan. Ze is noch pure manifestatie noch puur niet-bestaand. Dus eigenlijk is de kosmos tovenarij. Ze laten je denken dat het de Waarheid is maar het is niet de Waarheid. En ze laten je denken dat het de schepping is, maar het is niet de schepping. Omdat de kosmos niet in alle opzichten schepping noch in alle opzichten Waarheid is. Met zekerheid kan gezegd worden dat als de schepping losgekoppeld zou worden van de Waarheid zou de schepping niet zijn en als het identiek zou zijn aan de Waarheid zou het niet de schepping zijn.
Omdat we ons in deze situatie bevinden zou je moeten beseffen dat je verbeelding bent en dat alles wat zich om je heen bevindt waarvan je zegt ‘dat ben ik niet’ ook verbeelding is, omdat de Goddelijke manifestatie verbeelding in verbeelding is. Alles wat er om je heen gebeurd is een zaak van verbeelding en gebeurd ter wille van iets anders. Dat andere iets is zelf niet te vinden in dat wat je ziet.”
De meester beschrijft de harmonie tussen ratio en verbeelding als het kijken met twee ogen, het oog van het hoofd en het oog van het hart. In een evenwichtige situatie is het hoofd ondergeschikt aan het hart.
De ratio is gericht op de diversiteit in de ons omringende kosmos, de verbeelding op de eenheid. De ratio plaatst God buiten de schepping, het Godsbeeld is streng, onbereikbaar of helemaal niet bestaand. De verbeelding ziet God in alles en ziet de gelijkenis in zichzelf, het Godsbeeld is liefdevol, vergevingsgezind en nabij. De ratio heeft de verbeelding nodig om de eenheid te zien en niet te verdwalen in diversiteit, de verbeelding heeft de ratio nodig om niet in alles en zichzelf een God te zien.
Ibn al Arabí stelt uitdrukkelijk dat elke religie, overtuiging of rationele gedachte gelijk heeft, subjectief gelijk, hoe verwrongen deze van buitenaf ook lijkt. Alle geloven en gedachten zijn gebaseerd op persoonlijke ervaringen van de realiteit. Een bepaald geloof of overtuiging bepaalt hoe iemand zijn leven leeft en zijn dood ervaart. De realiteit bestaat uit God’s Zelfontplooiingen en als een gedachte niet overeen zou komen met één of ander aspect van de werkelijkheid zou hij simpelweg niet kunnen bestaan. Diezelfde realiteit is in zichzelf volledig tweeslachtig: werkelijk en niet werkelijk tegelijkertijd. Mensen creëren hun eigen God of niet-God op deze manier.
Welke overtuiging je kiest kan niet afhangen van het waarheidsgehalte, de bijdrage aan het algemeen geluk van een bepaald idee of geloof vormt een beter criterium. Voor de meester staan de openbaringsgeloven bovenaan met de islam onbetwist aan kop.
Elke manifestatie en dus ook elke manifestatie in de vorm van een mens vertegenwoordigt een knoop, een unieke zelfontplooiing en verbeelding die nooit herhaald wordt. De schepping is een voortdurend proces van verandering waarbij elk ogenblik alle knopen ontward en weer gelegd worden. Alleen mensen hebben het voorrecht dat zij dit niet totaal passief hoeven te ondergaan. Zij hebben de vrijheid elk moment hun perspectief te veranderen of de ziel totaal te transformeren.
wat denk je?
Dank je voor je uitgebreide reactie Lineke.
BeantwoordenVerwijderenIk kan me vinden in de visie van al Arabí.
"God is alles. Hij is echter niet alleen ‘alles’ maar tegelijkertijd ook ‘niets’. De Waarheid staat boven alle dingen, Hij is niet iets waar je iets anders tegenover kan stellen wat Hij niet is. God bezit alle kwaliteiten, is onbegrensd, hij is de Bron van alles."
God is Alles. Dat betekent dat Alles/God volmaakt is, en alles omvat, dus ook "onvolmaaktheid" en "niets", omdat deze zaken ook bestaan als begrip.
De aard en de eigenschappen van het Alles (of de Schepping/het Universum) ligt besloten in alle onderdelen van dat Alles. Ze zijn zoals ze zijn (volmaakte waarheid).
Mensen zijn ook onderdelen van dat Alles, en weerspiegelen daarmee ook die aard en die eigenschappen. Dat betekent dat mensen deel uitmaken van de volmaaktheid van God/Schepping/Universum/Waarheid.
Mensen zijn dus (net als Alles) volmaakt. Een eigenschap van mensen, is dat ze vrij zijn om zelf een mentale afbeelding van God/Schepping/Alles/Waarheid te vormen. Er gedachten over te vormen en die gedachten te beleven in hun realiteit.
Mensen zijn dus ook vrij om gedachten de vormen die niet aansluiten bij de aard van GodAlles/etc. Dat zijn onware gedachten. Onware gedachten weerspiegelen de onvolmaaktheid die alleen in die gedachten bestaat. Omdat onze beleefde realiteit bepaald wordt door onze gedachten, wordt daarmee die onvolmaaktheid een zelfgecreëerde realiteit.
Volmaaktheid kan alleen beleefd en gewaardeerd kan worden in relatie tot onvolmaaktheid. Dat betekent dat onvolmaaktheid (die alleen in onze gedachten, en dus in onze beleefde realiteit bestaat), nodig is om volmaaktheid te kunnen beleven en dat die onvolmaaktheid dus ook deel uitmaakt van de volmaaktheid.
Het vormen van die mentale afbeelding, heeft daarom een gevolg voor die beleving. Hoe meer de mentale afbeelding afwijkt van de aard van God/Alles/Waarheid, hoe dissonanter die beleving zal zijn in relatie tot God/Waarheid/etc. Hoe meer die mentale afbeelding zal harmoniëren met de aard en eigenschappen van God/Alles/etc. hoe harmonieuzer die beleving zal zijn.
Mensen beleven hun leven uitsluitend in hun beleving. Die beleving is dus bepalend voor de (beleefde) kwaliteit van dat leven. Mensen zijn (net als Alles) in principe volmaakt, maar zijn vrij om dat al dan niet, of in meerdere of mindere mate te beleven.
De gedachten/mentale afbeelding afstemmen op de eigenschappen van God/Alles/etc., kan alleen door die eigenschappen waar te nemen. Daarmee kijken we naar buiten en stemmen binnen daarop af.
Onze mentale afbeelding omvat nooit de gehele waarheid omdat die (net als God en Alles) oneindig is. Wel kunnen we onze gedachten in meerdere of mindere mate erop afstemmen. En die mate is bepalend voor de beleefde kwaliteit van ons leven.
Anders gezegd: onze gedachten (mentale afbeelding) zijn bepalend voor onze beleefde realiteit en de kwaliteit daarvan.
Beste Pieter,
BeantwoordenVerwijderenik zie het nog een beetje anders. het onderscheid tussen ware en onware gedachten is mi kunstmatig, door de mens bedacht. volgens mij hebben juist alle gedachten per definitie hun eigen kleine waarheid omdat het brein begrensd is en dus onmogelijk afgestemd kan zijn op de Waarheid. Denken is eindig, denken aan oneindigheid/God/de Bron is niet eens een slap aftreksel ervan. Het enige wat je bereikt als je je door jou ware genoemde gedachten leeft is het creëren van wat extra (luxe) kamertjes in je mentale gevangenis. Alleen door het inzien dat je daarin zit kun je de uiterst beperkte bruikbaarheid van je brein zien en die constante ratel negeren. Byron Katie laat prachtig zien hoe relatief alle gedachten zijn, hoe je problemen ontstaan als je je aan je gedachten ophangt, ongeacht of je ze als waar of onwaar ziet. Anders gezegd: Het gewicht wat we aan onze gedachten toekennen vormt onze ego, die op zijn beurt gevangen zit in zijn eigen realiteit/waarheid/godsbeeld die afgesloten is van de Realiteit/Waarheid/God. Reduceer je dat gewicht tot nul en sterft je ego dan staat er niets meer in de weg en ben je Vol-Ledig
Beste Lineke,
BeantwoordenVerwijderenDe enige waarheid over gedachten, is dat ze gedachten ZIJN. In die zin zijn alle gedachten waar.
Maar gedachten hebben een onderwerp. Ze gaan over iets. Het zijn mentale afbeeldingen van dingen. Zo'n afbeelding kan onmogelijk gelijk zijn aan het onderwerp zelf, maar kan wel in mindere of meerdere mate waarheidsgetrouw zijn. Van totaal afwijkend tot redelijk overeenkomend. Precies zoals een schilderij van de Eiffeltoren een meer of minder gelijkende afbeelding ervan kan zijn, maar nooit de Eiffeltoren IS.
Vergeet ook niet dat het werk van Byron Katie (net als jouw en mijn reacties hier) niets meer is dan haar opgeschreven gedachten.
Hallo Pieter,
BeantwoordenVerwijderenHartelijk dank, wederom, voor een prachtig artikel.
Ik kom zelf toch een beetje in de knoop te zitten. In mijn beleving is het namelijk zo dat het niet enkel mijn eigen gedachtes zijn die de realiteit vormen, de gedachtes van mijn medemensen zijn voor een groot gedeelte ook bepalend voor de realiteit. De handelingen van mijn medemensen hebben ook weer een impact op mijn realiteit. (net als andersom)
Als bijvoorbeeld iemand de onvolmaakte gedachte heeft dat hij mij een eikel vind (buiten mijn eigen daden om, dus bijvoorbeeld door propaganda) en me daarom maar een tik op mijn neus moet geven, hoe heb ik dan de realiteit bepaald in deze? Ik heb zelf misschien niet eens de kans gehad er überhaupt een gedachte over te hebben eer ik de tik op mijn neus incasseer.
Als je die lijn doortrekt, kan je dan wel stellen dat het de individuele gedachtes zijn die de realiteit vormen, of is er nog een extra stap nodig om deze gedachte daadwerkelijk in de realiteit te laten manifesteren?
Mijn gevoel zegt me namelijk dat het een soort spel is tussen de individuele gedachten en de groepsgeest. De individuele gedachten vormen de groepsgeest, maar de groepsgeest vormt weer de realiteit. Voor mij is het plaatje dus nog niet compleet.
Je hebt dan dus:
Individuele Gedachte -> Individuele emotie -> Individueel handelen -> Groepsgeest -> Collectief handelen -> Realiteit -> Zie je wel
Hierbij heeft zowel de groepsgeest invloed op het individu als ook het individu invloed op de groepsgeest. Dit laat dan weer de invloed van "peer presure" op het individuele denken zien.
Hoe denk jij hier over?
Hoi NMA,
BeantwoordenVerwijderenLeuk je hier tegen te komen!
Mensen beleven zichzelf in relatie tot hun omgeving. Die omgeving heeft dus invloed op de beleving. Eén van de meest invloedrijke omgevingsfactoren, is de aanwezigheid van andere mensen. Hun aanwezigheid en hun gedrag heeft daarom een belangrijke invloed. Wij beleven onszelf (ons leven) voor een belangrijk deel in relatie tot andere mensen. Dat is een gegeven.
HOE we vervolgens onszelf (onze realiteit) beleven in relatie tot dat gegeven, dat bepalen we helemaal zelf. Die beleving genereert weer gedachten, emoties en handelen. Met dat handelen (gedrag) creëren we onze bijdrage aan de beleving van andere mensen, en de inrichting van ons eigen leven. En zo is het kringetje weer rond.