donderdag 26 november 2009

De grootste vergissing


Mijn zoektocht naar de waarheid heeft me inzicht gegeven in de manier waarop de wereld is ingericht. En de manier waarop we door een kleine elite gemanipuleerd worden. Een elite die steeds meer macht zoekt. Ik probeer de inzichten die ik door deze zoektocht verkregen heb met iedereen die interesse heeft te delen op dit weblog.

Maar behalve inzicht in de manier waarop de wereld is ingericht, heb ik gaandeweg ook meer inzicht gekregen in onszelf (de mensheid) en het leven op zich. Eerst beschouwde ik dat inzicht als een soort ‘bijproduct’, maar ik ben steeds meer gaan inzien dat het juist de essentie is.

Als eerste merkte ik dat er geen losstaande problemen op de wereld zijn. Letterlijk ALLES houdt verband met elkaar. ELK probleem is gerelateerd aan ALLE andere problemen. En gaandeweg leerde ik dat al het kwaad op de wereld dezelfde oorsprong heeft:

Macht.

Macht is werkelijk de bron van alle kwaad. Kijk de geschiedenis van de laatste honderd jaar (of duizend jaar) er maar eens op na, en je zult zien dat alle oorlogen, hongersnoden, vervolging, genocide, crises, onderdrukking, onvrijheid etc. allemaal het gevolg zijn van de honger naar macht. Er is geen enkele uitzondering (ik heb er in ieder geval geen kunnen vinden).

Dat houdt dus in, dat we maar voor één ding bang moeten zijn: Macht.

Voor de rest dus nergens voor.

En dat is belangrijk, omdat degenen die de macht van ons willen hebben in ruil voor onze vrijheid, altijd angst gebruiken om ons te verleiden die macht aan hen te geven. Angst voor ziekten (pharma-industrie, rookverbod), angst voor klimaatverandering (CO2-tax), angst voor terroristen (camera’s, biometrisch bevolkingsdossier, bewaren surf- en e-mailverkeer, identificatieplicht etc.) , en zo zijn er nog veel meer voorbeelden.

Degenen die op macht uitzijn, gebruiken altijd angst om die macht te verkrijgen, terwijl er niets is om bang voor te zijn. Behalve voor die machthebber zelf! Dat maakt iedere poging om ons ergens bang voor te maken tot een leugen.

Of eigenlijk: een vergissing.

De hele machtstructuur op deze aarde is eigenlijk niets meer dan een vergissing. Het is gebaseerd op de veronderstelling dat je de ervaring die het leven is, beter kunt maken door de ervaring van anderen slechter te maken.

Dat je jouw ervaring beter kunt maken ten koste van een ander.

Het leven op aarde is een tijdelijk ding. Het is een ervaring. Vergelijk het met een rit in een trein. Je kijkt door het raam van je bewustzijn, en het landschap van het leven trekt aan je voorbij. Soms lijkt het een achtbaan, of een stilstaande bus, maar het blijft niets meer of minder dan een (tijdelijke) ervaring. En er is voor iedereen een plaats aan het raam.

Maar ergens in de geschiedenis heeft iemand de vergissing gemaakt om te denken dat hij een betere plek aan het raam zou kunnen krijgen, ten koste van iemand anders. Een hele coupé voor zichzelf! Ten koste van alle andere passagiers in die coupé wiens ervaring nu onmogelijk, of in ieder geval onaangenaam gemaakt was.

Uiteraard lieten de verliezers dit niet op zich zitten, en begonnen nu ook een plekje te bevechten, nu ten koste van weer andere reizigers. En binnen de kortste keren was niemand meer zeker van zijn plaats, en werd de hele trein een hel van vechtende passagiers.

De man die de hele coupé voor zichzelf opeiste, had een leger van bewaking nodig, omdat hij voordurend in de angst zat zijn verworven positie te verliezen. Hierdoor kwam hij helemaal niet meer toe aan het kijken uit het raam. En daar was het toch allemaal om begonnen.

Alle mensen die voorheen het landschap van het leven aan zich voorbij zagen trekken, richtten zich nu op elkaar, en zagen van het landschap niets meer. Ze dachten er zelfs niet meer aan. Ze dachten alleen nog maar aan hun ‘belang’.

Maar het enige belang dat er bestaat, is het leven te kunnen leven. De ervaring te ervaren. Daar ging het allemaal om.

Dat is voor iedereen hetzelfde. En zo blijkt dan dat niet alleen alle problemen één geheel vormen, maar dat ook alle mensen één geheel vormen.

We hebben allemaal precies hetzelfde belang:
Te kunnen leven en voor onze kinderen, familie en vrienden te kunnen zorgen. Voor elkaar zorgen. En voor onszelf. Dat geldt voor iedereen.

En in principe is iedereen onze vriend, behalve diegenen van wie we denken dat ze een ander ‘belang’ hebben. En omdat we geleerd hebben dat we moeten vechten voor onze plek aan het raampje, verwachten we dus ook dat anderen ons zullen bevechten. En dan is (buiten je directe kring) niemand meer je vriend, en iedereen een potentiële vijand.

En dat allemaal omdat die eerste reiziger dacht dat hij zijn eigen ervaring kon verbeteren. Ten koste van de andere reizigers. Een vergissing.

Een vergissing met verstrekkende gevolgen. Het leven gaat nu aan ons voorbij in een permanente onderlinge concurrentiestrijd. Een strijd voor ons plekje. Voor ons vermeende ‘belang’. En de hele ervaring die leven heet, wordt door die strijd overheerst. Maar de trein van het leven rijdt door, en het landschap trekt voorbij, maar we kunnen niet meer naar buiten kijken, omdat we steeds elkaar in de gaten moeten houden. En we zien het landschap niet meer. We ‘beleven’ het niet meer. En dat was toch waarom het eigenlijk ging: leven!

En degenen die uiteindelijk de beste plaatsen veroverd hebben, zijn zeker niet het beste af; ze moeten hun ‘verworvenheid’ voortduren bewaken, en beschermen. Een fulltime job, gebaseerd op de angst om te verliezen. Een levenlang angst. Een levenslang gevecht. Een leven zonder leven. Maar ook al zouden ze willen: het door hen opgestarte mechanisme is bijna niet meer te stoppen. Zodra ze zelf inzien dat ze een kapitale vergissing gemaakt hebben, en weer gewoon een normaal plekje aan het raam willen, en begrijpen dat ze gevangen zijn geworden van hun ‘verworvenheid’, en daarom de verdediging van die verworvenheid opgeven, zullen ze onder de voet gelopen worden door de vechtende massa en slachtoffer worden van het door henzelf geïnitieerde gevecht.

Een vergissing.

We zijn allemaal anders, maar we zijn ook allemaal één. Net zoals de cellen in ons lichaam allemaal anders zijn, maar toch samen één lichaam vormen. Wat zou er gebeuren als de cellen van je rechterhand, die van je linkerhand zouden aanvallen, in de veronderstelling daar beter van te worden? Je linkerhand zou zich moeten verdedigen, en binnen de kortste keren zouden alle cellen van je lichaam met elkaar in gevecht zijn, en niemand zou nog weten wie waarom aanviel. In het beste geval zou het leiden tot een hele dikke rechterhand, en een uitgemergelde linkerhand. Of zoiets. In ieder geval tot uitsluitend verliezers.

We zijn allemaal één. Zodra we dat inzien, en we garanderen degenen die nu de beste plaatsen opgeëist hebben, dat we ze zullen vergeven als ze tot inkeer komen, dat we ze zullen prijzen voor hun moed om hun vergissing toe te geven, in plaats van de vrijgekomen positie direct zelf in te pikken, waarom zouden we dan niet terug kunnen naar de situatie zoals die voor de vergissing was? Voor iedereen een plek aan het raam. Het raam van bewustzijn dat iedereen heeft. Zodat we het leven kunnen leven zoals het bedoeld was. Als een ervaring. Een rit in een trein of bus of achtbaan. Zodat we het kunnen ervaren zoals het voorbij komt. Zoals het is.

14 opmerkingen:

  1. zo is dat.
    Daarom, ben ik van mening dat t nuttiger is om persoonlijke ontwikkeling de voorkeur te geven, en geen of nauwelijks aandacht te schenken aan politiek. If you can't beat them -> ignore them
    Geef ze geen energie, en besteed de positieve energie nuttig. Ik probeer ook zonder metafysica en holisme de boel eenvoudig te verklaren.
    Wat te doen aan angst? en als de revolutie komt, zijn de blowers dan klaar met blowen/ sterk genoeg?
    Het klaarstaan voor anderen , en open blijven
    geeft t familie gevoel wat we zoeken.

    Liefs Sylvia

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Beste Sylvia,

    Bedankt voor je reactie.

    Het is inderdaad van groot belang om aandacht te besteden aan het ontwikkelen van je bewustzijn.

    Maar ik vrees dat geen aandacht besteden aan de machtsstructuren niet handig is. Zij besteden immers wel aandacht aan jou. Sterker nog: ze besteden AL hun aandacht aan hun pogingen om jou en mij te overheersen.

    Het is HUN angst om hun positie te verliezen die onze angst voedt. Zodra de mensheid zich hiervan bewust wordt en niet meer meedoet, staan ze buitenspel.

    "When de power of love conquers the love of power, the world will be paradise".

    (Even uit mijn hoofd. Ik weet niet meer van wie het citaat is, maar mooi issie wel.)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wordt macht niet een beetje te negatief afgeschilderd?
    Ik kan me een uitspraak van Nietzsche herinneren:

    Waar geen wil tot macht is, daar is verval.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. @Andre,

    Woorden van die strekking worden altijd door de machthebbers gevoerd om hun positie te rechtvaardigen.

    De realiteit is echter anders. (Staats)macht is de grootste veroorzaker van onnatuurlijk sterven. In de vorige eeuw 170 miljoen mensen. In de eerste 10 jaar van deze eeuw vielen er in Irak en Afghanistan al weer miljoenen doden door de strijd om macht.

    Machthebbers zullen altijd zeggen dat ze bestaan om ons te beschermen. Het tegenovergestelde is het geval.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Macht is werkelijk de bron van alle kwaad. Kijk de geschiedenis van de laatste honderd jaar (of duizend jaar) er maar eens op na, en je zult zien dat alle oorlogen, hongersnoden, vervolging, genocide, crises, onderdrukking, onvrijheid etc. allemaal het gevolg zijn van de honger naar macht. Er is geen enkele uitzondering (ik heb er in ieder geval geen kunnen vinden).

    Dat houdt dus in, dat we maar voor één ding bang moeten zijn: Macht.


    Toevoegende analyse:
    Je kunt ook stellen dat die machthonger een compensatie vormt voor zekere emotionele beschadiging: de ontkenning van angst, verdriet en woede die in fixatie-vorm sublimatie vinden in het machtstreven (over anderen). Deze emotionele beschadiging, ook te definieren als ontkenning van vrouwelijke principes, ligt dan ten grondslag aan de geconstateerde machthonger (over anderen). Als projectie naar buiten waar je in jezelf niet mee om kan gaan.

    Verder observeer ik dat machtshonger over anderen ook kan voortkomen uit een zeker streven naar onsterfelijkheid binnen deze dimensie. Maar daarvoor vind ik de grondslag ook weer liggen in ontkenning van een vrouwelijke principe: dat van aanvaarding.

    Mijn inziens is persoonlijke macht juist essentieel. Ik zie geen verschil tussen PERSOONLIJKE macht en kracht, in zoverre het dus over je eigen leven gaat, niet ten koste van anderen. Kracht om de manifestatie van eigenheid vorm te geven. Zo'n soort machtig mens was (de legende van) Jezus.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. @ Julius,

    Goed beschouwd is macht altijd in dezelfde mate aanwezig. Het gaat dus niet om de hoeveelheid macht maar (inderdaad) om de plek. Waar ligt de macht?

    Centrale macht, zoals bij iedere hiërarchische structuur, betekent daarmee persoonlijke onmacht. Persoonlijke macht betekent dan het verdwijnen van centrale, hiërarchische macht.

    Oftewel: hiërarchische anarchie (geen centrale macht), betekent persoonlijke monarchie (koning van jezelf), en omgekeerd.

    Hiërarchische machtsstructuren bestaan dus alleen uit afgestane persoonlijke macht. Persoonlijke macht van individuen die (als het ware) op een hoop geveegd is. Terugnemen van die macht leidt daarmee tot het verdwijnen van centrale macht.

    Anarchie is daarmee de enige mogelijkheid om tot individuele monarchie (baas over jezelf) te komen.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hier komt duidelijk de non-dualiteit naar voren. De advaita vedanta. Interessante opmerking over anarchie. Ik neem dat het gaat om het volgende: https://nl.wikipedia.org/wiki/Anarchisme Er is immers geen elite en daarmee macht. Eigenlijk is anarchisme daarmee misschien wel de meest pacifistische vorm van samenleven als je het weet te handhaven.

    Wat ik me eerlijk gezegd afvraag is of anarchie de meeste ideale vorm is. Is de natuur te beschouwen als anarchistisch? Hoe verhoudt het zich tot de non-dualiteit? Is ALLES anarchistisch?

    BeantwoordenVerwijderen
  8. @ Oom T,

    Er is altijd, op ieder moment, precies evenveel macht op de wereld. Waar het om gaat is de verdeling ervan.

    Die verdeling varieert op de schaal die loopt van monarchie (één heerser) tot anarchie (geen heerser).

    In een collectieve situatie van monarchie is alle macht gecentreerd op één plek. Bij collectieve anarchie is de macht evenredig verdeeld over alle individuen.

    Collectieve monarchie betekent dus individuele anarchie (het individu heeft geen macht over zichzelf). En collectieve anarchie, betekent individuele monarchie (iedereen is 'koning' over zichzelf.

    Omdat centrale macht (monarchie) uitsluitend kan bestaan op basis van illusie (machthebbers hebben uitsluitend macht omdat het volk DENKT dat ze macht hebben), zou je kunnen zeggen dat de natuur (waar wij ook deel van uitmaken) per definitie anarchistisch is.

    Alles en iedereen is ondehevig aan de wetmatigheden van het universum (de natuurwetten), en meer niet.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Even een vertaalslag maken naar mijn eigen gedachtenwereld en gedachtengang. Wij zijn de maatschappij, een grote groep en daarmee een collectief. Het is de grote vraag op welke wijze we de macht (De macht van de één is de onvrijheid van de ander.) over het collectief verdelen. De wijze van de collectieve machtstructurering.

    Ik ga het even abstract maken met getallen. Stel we drukken macht uit in de waarde 100 en 100%. Een dictator met absolute macht heeft 100% macht over het collectief. Dit betekent dan 0% vrijheid voor de rest van het collectief. Macht en vrijheid zijn dus communicerende vaten. Het is een balans. Die balans is eenheid en de verdeling van die balans dualiteit. Het is een dynamische balans.

    Erg interessant om dat weer te koppelen aan die piramide wat feitelijk ook niets anders dan een collectieve verdeling van de vrijheid en onvrijheid. Hoger in de piramide des te meer vrijheid. Nu de middenklasse ook in dit land wordt uitgehold krijgt de middenklasse ook minder vrijheid.

    Dualisme is dus ook niets anders dan de continue collectieve strijd om verdeling van de collectieve macht. In monarchie vind er machtsconcentratie van de collectie macht plaats en in anarchie dus precies het tegenovergestelde: evenredige verdeling van de collectieve macht. Het is aan je als individu om te bepalen in hoeverre je hierin meegaat in de collectieve machtsverdeling. Dat is je individuele macht: de kracht van je eigen gedachten en daarmee eigen geloof.

    Het zijn inderdaad de wetten van de natuur die bepalen welke speelruimte we hebben. Het is de grote truc om collectief de natuurwetten op de juiste manier toe te passen. Dat geeft eenheid en zorgt voor de juiste balans en daarmee verdeling van de macht. Gebeurd dit niet, dan heb je een verstoring van die balans en ervaren mensen onvrijheid. Honderd procent individuele vrijheid bestaat. Je bent pas 100% vrij als je begrijpt dat je individuele vrijheid begrensd zijn door de natuurwetten. Net zoals die van iedereen. Als we dat collectief zouden begrijpen zou de wereld stukken mooier zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Dat klopt precies Oom T.

    Overigens is het niet zo dat meer gecentreerde macht, meer vrijheid betekent voor de machthebber. Die machthebber is zeker zo gebonden als degenen die hij overheerst.

    Vrijheid is simpelweg een feit. Het enige dat bestaat en waarmee we rekening kunnen houden zijn (inderdaad) de natuurwetten, maar ook daarin is iedereen vrij. Wel is het zo dat het niet-rekeninghouden met natuurwetten bepaalde gevolgen zal hebben.

    Macht en onvrijheid zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden, maar beide gebaseerd op illusie. Illusie als in onwaarheid, oftewel: geen rekening houdend met de wetmatigeheden der natuur.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Dat dacht ik al. Maar dat betekent dus dat macht alleen bestaat dankzij je eigen Ego. Macht heeft immers als bron het Ego. Je zegt het immers al: "De hele machtstructuur op deze aarde is eigenlijk niets meer dan een vergissing. Het is gebaseerd op de veronderstelling dat je de ervaring die het leven is, beter kunt maken door de ervaring van anderen slechter te maken."

    Als iedereen dus collectief in bij haar Essentie is, er dus geen collectief Ego is, is anarchie dus de beste maatschappijvorm. Of eigenlijk het logisch gevolg ervan. Je zou deze vorm dan het volgende kunnen noemen: https://nl.wikipedia.org/wiki/Anarchopacifisme

    Alleen wordt dat door velen of bijna iedereen als iets utopisch genoemd. Dan ben je een dromer. Want ze luisteren nog teveel naar hun Ego die een dergelijke situatie als een gevaar beschouwd.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Zo afgelopen uur even zitten te spammen op je website. Vandaag had ik tijd en heb ik alle interessante artikelen op je site bekeken en meteen ook commentaar op papier gezet. En vanavond dus geknipt en geplakt. Ik heb het dus wel allemaal gelezen. Niet dat je denkt dat ik een beetje willekeurig een beetje zat te typen :-) Het liefste werk ik achter elkaar door als ik een bepaalde flow of mentale toestand zit. Dan gaat het erg gemakkelijk en zo'n moment had ik vandaag dus.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Het is me werkelijk een genoegen Oom T.! :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Hartstikke mooi. Ik blijf de site in de gaten houden. Ik zie trouwens wel dat de productie qua artikelen naar beneden is gelopen. Iets wat ik me goed kan voorstellen. Op een bepaald moment wordt het wel moeilijk om inspiratie te vinden en nieuwe artikelen te schrijven die op het niveau van de andere artikelen liggen. Je moet toch ook aan kwaliteitsbewaking doen als auteur.

    BeantwoordenVerwijderen