Geld als dictatoriaal instrument

Het uitkleden van de AOW, de WW, het verhogen van de ziektekostenpremie, de verkeersboetes, de energiebelasting enzovoort: het stuit op veel onbegrip. De meeste mensen gooien het op een niet te stuiten geldhonger van de overheid. Men heeft het over “roofridders” of “graaiers”. Het lijkt ook allemaal onbegrijpelijk, totdat je beseft wat het doel ervan is.

Het doel is:

Geld te kunnen gebruiken als instrument om een zo groot mogelijke groep dwingend aan te sturen en daarmee het gedrag van de bevolking te dicteren. Bijvoorbeeld iedereen harder en langer laten werken.

Als je dat eenmaal door hebt, zie je ook dat het een lange-termijn plan is. Een traject dat al jaren geleden is ingezet. Om het doel (gelddictatuur) te bereiken moet je een aantal stappen doorlopen:

1- Nivelleren.

Zolang er een groot verschil is in besteedbaar inkomen, zullen financiële maatregelen altijd maar een klein deel van de bevolking treffen. Dat is niet efficiënt. Wanneer je in dat geval de middenklasse dwingend wil aansturen d.m.v. financiële maatregelen, zal de onderklasse niet overleven.
In de jaren 80 en 90 heeft er een verschuiving plaatsgevonden van de onderklasse naar de middenklasse. Bestond er voor die tijd een groot inkomensverschil tussen bijvoorbeeld een metselaar en een universitair geschoolde werknemer, nu is dat verschil veel kleiner. De onderklasse is als het ware opgetild naar de middenklasse. Het gevolg is, dat de hele bevolking (op een kleine elite na) nu beschouwd kan worden als middenklasse. Als dat eenmaal bereikt is en je nu de duimschroeven aandraait, heeft daar vrijwel de hele bevolking last van, zonder dat er een grote groep aan onderdoor gaat (die dan weer moet worden ondersteund en op wie de maatregel dan geen effect heeft). Dit degradeert de gehele voormalige middenklasse tot een onderklasse zonder financiële vrijheid. En dat maakt dus vrijwel de gehele bevolking bestuurbaar d.m.v het instrument geld. En dat is de bedoeling.

2- Verschuiven van variabele kosten naar vaste kosten.

Variabele kosten zijn variabel. Dat wil zeggen dat mensen hierin keuze hebben. En keuze is vrijheid, en dat wil je niet, als je wilt dicteren. Wil je mensen d.m.v. geld in een bepaalde richting dwingen, dan moet je die keuze beperken of liever nog, helemaal wegnemen. Vandaar dat het aandeel van ons besteedbaar inkomen dat opgaat aan vaste kosten enorm gestegen is. Hogere belastingen, kunstmatig verhogen van woonlasten, energie, ziektekostenverzekering etc. Om dit mogelijk te maken bij een gegeven inkomensniveau, moeten de variabele kosten eerst dalen. Het aandeel van ons inkomen bijvoorbeeld dat we uitgeven aan voedsel is steeds verder gedaald. Hierdoor werd een stijging van de vaste lasten mogelijk gemaakt. En vaste lasten zijn vaste lasten omdat er niet of nauwelijks op bezuinigd kan worden. En dat is natuurlijk de bedoeling als je mensen wil dwingen.

3- Maak van variabele kosten vaste kosten.

Een paar voorbeelden:


Voedsel.
Voor voedsel geldt dat de uitgaven hieraan gedeeltelijk bestaan uit vaste, en gedeeltelijk uit variabele kosten. Iedereen moet eten. Maar je zou duur eten kunnen kopen, of goedkoop. Wanneer daarin in de praktijk een grote spreiding bestaat, en je wil mensen bijvoorbeeld harder en langer laten werken d.m.v. een financiële maatregel (bijv. verhogen van de energiebelasting) , dan tref je alleen die mensen die al goedkoop voedsel kopen. De rest gaat simpelweg bezuinigen op voedsel voordat ze zich laten dwingen tot harder en langer werken. Dat is dus niet efficiënt. Dat is de werkelijke reden achter de “prijzenoorlog” in de supermarkten, die tot gevolg heeft gehad dat de variëteit en de kwaliteit van het aangeboden voedsel sterk vermagerd is. Als er simpelweg alleen nog maar goedkoop voedsel in supermarkten (speciaalzaken verdwijnen) verkrijgbaar is, hebben mensen geen keuze. In eerste instantie lijkt dat gunstig voor de consument, totdat je beseft dat de vrijgekomen bestedingsruimte direct wordt ingepalmd door het verhogen van de vaste kosten.

Auto
In de jaren 60 was autorijden pure luxe. De auto werd gebruikt voor recreatie of familiebezoek. Nu is dat heel anders. Eerst werd de maatschappij rondom de auto ingericht. Het werd in verhouding tot het inkomen steeds goedkoper, en dus voor steeds meer mensen bereikbaar. Wonen en werken werden uit elkaar gehaald. Forenzenwijken en industrieterreinen bijvoorbeeld. Vervolgens werd autorijden zo vervelend mogelijk gemaakt. Een oerwoud aan slecht afgestelde stoplichten, een enorme hoeveelheid verkeersdrempels, onzinnige 30km zones, miljoenen boetes en het sociaal verdacht maken van de “vervuilende automobilist”, zorgen ervoor dat niemand meer autorijdt die het niet echt moet. Zo heb je van een variabele post een vaste kostenpost gemaakt. Door die vaste kosten nu verder op te schroeven, beperk je de bestedingsruimte en krijg je meer dwingende macht over de bevolking met het instrument geld.

Energie.
Het opschroeven van energieprijzen heeft weinig zin als mensen op het verbruik kunnen bezuinigen. Een verhoging van de prijzen zal dan leiden tot een lager verbruik, in plaats van harder en langer werken, wat het eigenlijke doel is. Promoot daarom zoveel mogelijk energiebesparing. Maak “verspilling” asociaal. Als iedereen een Hr-ketel heeft, en dubbel glas, maak dan spaarlampen verplicht, zodat iedereen niet meer dan het absolute minimum aan energie verbruikt. Pas als er niet meer bezuinigd kan worden, heeft het opvoeren van de energiekosten het beoogde effect.



Het zijn maar een paar voorbeelden, en er zijn er vast nog meer te vinden, maar al deze maatregelen bij elkaar hebben tot gevolg dat het overgrote deel van de bevolking een steeds kleinere keuze heeft in de manier waarop het inkomen besteed wordt. Vrijwel het gehele inkomen gaat op aan vaste kosten. Als dat eenmaal bereikt is (en zover is het bijna), dan kunnen die vaste kosten verder worden opgeschroefd en ontstaat een direct verband tussen een financiële maatregel en het effect daarvan op het gedrag van de bevolking. Mensen hebben immers geen keuze meer en geld is nu een dictatoriaal instrument geworden.

Merk ook op dat deze trend al decennia vrijwel lineair is dus onafhankelijk van het op dat moment “gekozen” kabinet. Het laat nogmaals zien (voor wie het nog niet wist) dat de “democratie” een wassen neus is, en dat onze “volksvertegenwoordigers” van alles vertegenwoordigen, maar zeker niet het volk.

Pieter Stuurman